Αρχόντισσα, καπετάνισσα, κοσμοπολίτισσα. Επιλέξτε εσείς την προσωνυμία και αφήστε την Υδρα να ξεδιπλώσει την ατμόσφαιρα και τις χάρες της με τα περίφημα αρχοντικά, την πλούσια πολιτιστική
ζωή και τις γωνιές με τα πλακόστρωτα που δεν θα χορταίνετε να φωτογραφίζετε
Η ύπαρξη και διαδεδομένη χρήση των αυτοκινήτων επέδρασε στον νεώτερο πολιτισμό αλλά και στην καθημερινότητα των κατοίκων των πόλεων. Κι έτσι μπορεί από τα μεταπολεμικά χρόνια και έπειτα να θεωρούμε απαραίτητη τη χρήση τους, λίγες φορές όμως εξετάζουμε πόσο καθορίζει τη ζωή και τους ρυθμούς της η κουλτούρα του τιμονιού, οι αυτοκινητόδρομοι, τα φανάρια, η κίνηση, το μποτιλιάρισμα και τα κορναρίσματα. Αυτές τις σκέψεις κάνω πλάι στο άγαλμα του Μιαούλη- στη βάση του βρίσκονται και τα οστά του- στην αριστερή πλευρά του λιμανιού της Υδρας, σ΄ έναν τόπο όπου αιφνιδιάζει η παντελής απουσία αυτοκινήτων.
Μοναδικοί ήχοι εδώ είναι τα σφυρίγματα των πλοίων, οι ρόδες των ξύλινων καροτσιών, οι φωνές των τουριστών που αποβιβάζονται από τα ιπτάμενα δελφίνια και το βουητό από τις καφετέριες της παραλίας του παραδοσιακού οικισμού- κυρίως τα Σαββατοκύριακα.
Η ωραιότερη και πιο αντιπροσωπευτική βόλτα είναι αυτή που επιχειρώ από το άγαλμα του Μιαούλη μέχρι και το Περίπτερο, διασχίζοντας τον παραλιακό δρόμο με τα γαϊδούρια και τα μουλάρια που μεταφέρουν κόσμο και εμπορεύματα και αντικαθιστούν τα αυτοκίνητα και τις μοτοσυκλέτες. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά περνώ πλάι από τα ενετικά κτίρια όπου στο ένα στεγάζεται η Αίθουσα Τέχνης « Μελίνα Μερκούρη » (τις μέρες που περιηγήθηκα την Υδρα εξέθετε εδώ έργα της η ζωγράφος Βιολέτα Γεράνη) και το άλλο στεγάζει το Λιμεναρχείο. Δίπλα ακριβώς τρυπώνω για λίγο στο Ιστορικό Αρχείο- Μουσείο, ενώ στο σπίτι της οικογένειας Τσαμαδού Σαχίνη σήμερα στεγάζεται η παλαιότερη Σχολή Εμποροπλοιάρχων της χώρας. Σημείο συνάντησης πολλών είναι το Ρολόι του Μοναστηριού της Παναγίας και μπροστά από το Μοναστήρι κάνω μια στάση στην Πλατεία Παύλου Κουντουριώτη. Συνεχίζω παραλιακά προς το Πέταλο - το αρχοντικό Παύλου Κουντουριώτη είναι κλειστόκαι φθάνω στο Περίπτερο, τη Σπηλιά και τα Καμίνια. Επιστρέφω στο Μοναστήρι και από εδώ μια δρασκελιά απέχει η Πλατεία Βότση με το παλαιότατο φαρμακείο του Ραφαλιά. Στην πλατεία δεκάδες ξένοι τουρίστες κάθονται στα παγκάκια και ζωγραφίζουν, ενώ η αυλή του ξενοδοχείου «Υδρούσσα» (παλιού Ξενία) φέρνει στον νου τα χρόνια που αποτέλεσε το φόντο για την ταινία «Το παιδί και το Δελφίνι» με τη Σοφία Λόρεν και έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για να λάβει κοσμοπολίτικο χαρακτήρα όλο το νησί τα χρυσά χρόνια των 60΄s.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως και νωρίτερα δεν είχαν ανακαλύψει την Υδρα διάσημοι καλλιτέχνες και jetsetters, από τον Νίκο Χατζηκυριάκο Γκίκα και τον Παναγιώτη Τέτση που κατάγονταν από εδώ (ο κ. Τέτσης παραμένει φανατικός του νησιού του) μέχρι τον Λέοναρντ Κοέν, τον Γιώργο Σεφέρη και τον Χένρι Μίλερ. Οι πάντες έκαναν την περαντζάδα τους στην παραλιακή του νησιού, όλοι μέθυσαν στη θρυλική Λαγουδέρα και στο πλακόστρωτο περπατούσαν την ίδια εποχή ο Λένον και ο Ωνάσης, ο Νιάρχος και η Μελίνα Μερκούρη.
Με αυτές τις εικόνες στο μυαλό μου, από την οδό Λυγνού «σκαρφαλώνω» στο Αρχοντικό του Λάζαρου Κουντουριώτη, ενώ συνεχίζοντας από την οδό Τσαμαδού φθάνω ύστερα από μπόλικο ιδρώτα στην Κιάφα με τα πολλά υδραίικα αρχοντικά φτιαγμένα από γκρίζα πέτρα, κεραμίδι και ξύλο. Αν προσθέσω τα εκατοντάδες καπετανόσπιτα, σκιαγραφώ κάτι από το παρελθόν του νησιού, που όπως γράφει ο άγγλος περιηγητής Chantler στα μέσα του 18ου αιώνα είχε στόλο 120 μεγάλων πλοίων! Ετσι, δεν είναι τυχαίο πως οι Υδραίοι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821- αν και μετά τον Αγώνα δεν ανέκαμψαν ποτέ και τα χρυσά χρόνια, που αλώνιζαν τις θάλασσες και κυριαρχούσαν εμπορικά, πέρασαν ανεπιστρεπτί.
Από την οδό Οικονόμου ξαναβγαίνω στον παραλιακό δρόμο με τα μουλάρια («10 ευρώ το ζώο για δέκα λεπτά διαδρομή» διαβάζω στον τιμοκατάλογο), τις καφετέριες και τα παρατεταγμένα θαλάσσια ταξί που σε «διακτινίζουν» παντού από το Καμίνι, το Μανδράκι, τον Βλυχό μέχρι το Μετόχι και την Ερμιόνη με το ανάλογο κόστος.
Σουρουπώνει, οι τουρίστες πιάνουν θέση στις καφετέριες, ανοίγουν χάρτες και οργανώνουν τις πεζοπορικές διαδρομές τους. Παραγγέλνω το πρώτο ποτό στον Πειρατή και δανείζομαι λίγη από την κοσμοπολίτικη αύρα της Υδρας, μόλις 35 μίλια από τον Πειραιά και χωρίς αυτοκίνητα γύρω μου.
ΗΜΗΤΡΗΣ Ν. ΜΑΝΙΑΤΗΣ , ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: , ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΘΙΟΥΔΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου