Το 1873, η κυβέρνηση Δεληγιώργη παραιτείται υπό το βάρος του σκανδάλου των Λαυρεωτικών, σχετικά με την εκτίναξη της τιμής των μετοχών των Μεταλλείων Λαυρίου, την οποία εκμεταλλεύτηκε ο πλούσιος ομογενής Α. Συγγρός.
Ο βασιλιάς Γεώργιος πρέπει τώρα να βρει κάποιον άλλο να σχηματίσει κυβέρνηση άμεσα για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο περαιτέρω πολιτικής αστάθειας. Υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για μια εποχή όπου το ευμετάβολο των κομματικών συσχετισμών στο Κοινοβούλιο είχε ως επίπτωση τον σχηματισμό πολλών θνησιγενών Κυβερνήσεων.
Ο Γεώργιος στρέφεται τότε στους ηγέτες της αντιπολίτευσης. Αλλά ο Θρασύβουλος Ζαΐμης δεν αποδέχεται την εντολή που έλαβε από τον Βασιλιά, ενώ ο ισχυρός Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, που επειδή είχε πολυάριθμη ομάδα βουλευτών υπό την επιρροή του και είχε ισχυρές πιθανότητες σχηματισμού κυβέρνησης, διαφωνεί με τον Βασιλιά σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και αποποιείται ομοίως τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Ο Βασιλιάς στρέφεται τότε στον Δημήτριο Βούλγαρη ο οποίος όμως διέθετε μόλις 12 βουλευτές. Αυτός δέχεται να σχηματίσει Κυβέρνηση και εκμεταλλευόμενος το βασιλικό προνόμιο περί διάλυσης της βουλής, αφού αρχικά ψηφίζει με την ανοχή της αντιπολίτευσης κάποιες "δήθεν" δαπάνες για τους πολιτικούς φίλους του, αιφνιδίως παραιτείται και προκηρύσσει εκλογές για τις 23 Ιουνίου του 1874.
Όλως τυχαίως ο Βούλγαρης κερδίζει τις εκλογές αυτές, χωρίς όμως να εξασφαλίσει την πολυπόθητη απόλυτη πλειοψηφία των εδρών και έτσι δεν μπορεί να κυβερνήσει αυτοδύναμα. Τα υπόλοιπα κόμματα καταποντίστηκαν με τον Επαμεινώνδα Δεληγεώργη (πρώην Πρωθυπουργό) και τον Τρικούπη (δυναμικό ανερχόμενο νέο πολιτικό την εποχή εκείνη) να αποτυγχάνουν να εκλεγούν ακόμη και απλοί βουλευτές στην κοινή γενέτειρα τους το Μεσολόγγι.
Φτάνει, λοιπόν, το φθινόπωρο του 1974 και η έναρξη των εργασιών της νέας Βουλής. Προτεραιότητα για τη νέα κυβέρνηση η ψήφιση του προϋπολογισμού. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: το άρθρο 56 του Συντάγματος προβλέπει την παρουσία τουλάχιστον των μισών βουλευτών (δηλαδή 95) για την ύπαρξη απαρτίας ώστε η συνεδρίαση να είναι έγκυρη. Οι βουλευτές, όμως, της αντιπολίτευσης είναι αποφασισμένοι να μην αφήσουν την κυβέρνηση Βούλγαρη να περάσει τις ρυθμίσεις που επιθυμεί.
Στις 30 Νοεμβρίου ο πρόεδρος του σώματος Ζάρκος συγκαλεί συνεδρίαση για το απόγευμα. Εντελώς τυχαία, όμως, οι περισσότεροι βουλευτές της αντιπολίτευσης δεν ειδοποιούνται εγκαίρως από τους κλητήρες της Βουλής, με αποτέλεσμα στην αίθουσα να βρίσκονται σχεδόν αποκλειστικά οι Βουλγαρικοί βουλευτές. Αυτοί βεβαίως είχαν ειδοποιηθεί.
Ο πρόεδρος της Βουλής, μέλος της παράταξης Βούλγαρη, διαπιστώνει το δίχως άλλο απαρτία, καταγράφοντας ως παρόντες αποχωρούντες αντιπολιτευόμενους βουλευτές που, σίγουροι οτι δεν υπήρχε απαρτία, αποχωρούσαν. Οι αποχωρήσαντες δεν είχαν ζητήσει επίσημα την άδεια του να αποχωρήσουν, άρα ήταν παρόντες, απαντά στις αντιδράσεις βουλευτών της αντιπολίτευσης.
Αφού, λοιπόν, η Βουλή είχε «απαρτία», τότε μπορεί να ψηφίσει τόσο τον προϋπολογισμό του 1875, όσο και άλλα σημαντικά φορολογικά νομοσχέδια με ρουσφετολογικό περιεχόμενο, απαραίτητα για την πολιτική ενίσχυση του Βούλγαρη. Κι ας ήταν παρόντες 85 μόλις βουλευτές, παραβιάζοντας έτσι το Σύνταγμα.
Η αντιπολίτευση συνασπίστηκε σε κοινό αγώνα, η κοινή γνώμη εξεγέρθηκε, οι κυβερνητικοί βουλευτές έγιναν στόχος ύβρεων και προπηλακισμών.
Πολλές εφημερίδες της εποχής κυκλοφορούσαν με πρωτοσέλιδο όλα τα ονόματα των βουλευτων που έλαβαν μέρος στην γελοιοποίηση του κοινοβουλίου και των θεσμών, σε αυτή την "εσχάτη προδοσία", αποκαλώντας τους "στηλίτες".
Η ονομασία αυτή προερχόταν απο την συνήθεια των Αρχαίων Ελλήνων να χαράσσουν τα ονόματα των προδοτών της πατρίδας σε μαρμάρινες αναθηματικές στήλες και αυτές να τοποθετούνται σε εμφανή σημεία στην πόλη, ώστε το όνειδος της προδοσίας τους να είναι αιώνιο. Το σύνολο των πολιτικών γεγονότων που περιγράφτηκαν ονομάστηκαν "στηλιτικά", ακριβώς από τα δημοσιεύματα αυτά.
Για την ιστορία, η κυβέρνηση Βούλγαρη αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Η νέα Βουλή την παρέπεμψε σε ειδικό δικαστήριο αλλά η δίκη τελικά ματαιώθηκε, γιατί στο μεταξύ, το 1877, ο Βούλγαρης πέθανε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ
Γεννήθηκε στην Ύδρα στις 20 Δεκεμβρίου 1802 και ήταν γιός του Μπέη της Ύδρας Γεώργιου Βούλγαρη. Ο τελευταίος πέθανε όταν ο Δημήτριος Βούλγαρης ήταν δέκα χρονών με αποτέλεσμα να αναλάβουν την επιμέλειά του οι επίτροποι που ορίζονταν από τη διαθήκη του πατέρα του μεταξύ των οποίων ήταν και ο Λάζαρος Κουντουριώτης. Κατά τα εφηβικά χρόνια παρακολούθησε μαθήματα από τον Θεόκλητο Φαρμακίδη και τον Άνθιμο Γαζή. Σε ηλικία μόλις 19 χρονών εξέλεγη πρόκριτος της Ύδρας (1821). Αξίζει να σημειωθεί ότι θείος του, σύζυγος της αδερφής του πατέρα του, ήταν ο πρωθυπουργός Αντώνιος Κριεζής.
Το 1825 εξελέγη πληρεξούσιος για την Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου και το 1829 για την Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους ως πληρεξούσιος Ύδρας. Κατά την καποδιστριακή εποχή συντάχθηκε με τους αντικαποδιστριακούς τηρώντας σκληρή αντιπολιτευτική στάση και λαμβάνοντας μέρος στα γεγονότα της ανταρσίας της Ύδρας ως εκλεγμένος δημογέροντας.
Το 1832 διορίστηκε υπουργός ναυτικών, θέση από την οποία παραιτήθηκε μη δεχόμενος να υποβιβάσει τους αγωνιστές του 1821. Το 1837 εξελέγη δήμαρχος Ύδρας παραμένοντας στον δημαρχιακό θώκο για έξι χρόνια. Το 1845 διορίστηκε γερουσιαστής και δύο χρόνια αργότερα ορκίστηκε υπουργός ναυτικών στην κυβέρνηση Κωλέττη. Τα επόμενα χρόνια ανέλαβε το υπουργείο οικονομικών στην κυβέρνηση Κανάρη (1848) απ'όπου όμως παραιτήθηκε. Τον Σεπτέμβριο του 1855 ανέλαβε να σχηματίσει κυβέρνηση, στην οποία και κράτησε για τον εαυτό του το υπουργείο εσωτερικών. Η κυβέρνηση τελικώς παραιτήθηκε δύο χρόνια αργότερα ύστερα από προσωπική σύγκρουση Βασιλιά - Βούλγαρη.
Με την έξωση του Όθωνα, ο Βούλγαρης σχημάτισε την επαναστατική κυβέρνηση του 1862, την οποία διοικούσε η τριανδρία (Ρούφος, Κανάρης, Βούλγαρης) υπό την προεδρία Βούλγαρη. Παράλληλα γίνεται αρχηγός της παράταξης των Πεδινών και διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εμφύλια διαμάχη των Ιουλιανών. Τον Φεβρουάριο παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία για να σχηματίσει πάλι κυβέρνηση τον Οκτώβριο του ίδιου έτους (1863). Το 1865 σχημάτισε βραχύβια κυβέρνηση τριών ημερών και τον Ιανουάριο του 1866 διορίστηκε πρωθυπουργός. Τον Ιανουάριο του 1868 κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση διάρκειας ενός έτους. Το 1871 κέρδισε τις εκλογές αναλαμβάνοντας για έβδομη φορά την πρωθυπουργία ενώ τον Φεβρουάριο του 1874 ανέλαβε για τελευταία φορά την πρωθυπουργία. Στις εκλογές που ακολούθησαν βγήκε νικητής ύστερα από νοθεία. Τον Μάρτιο του 1875 διέπραξε εκλογική λαθροχειρία στη Βουλή, γεγονότα που έχουν μείνει στην ιστορία ως με την ονομασία Στηλιτικά. Η τελευταία κυβέρνησή του παραπέμφθηκε στο ειδικό δικαστήριο πλήν του ίδιου. Λίγο αργότερα παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία και αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική.
Μετά την παραίτησή του αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή. Διέμενε στην Αθήνα όπου και πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου 1877. Ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Κουντουριώτη, κόρη του Λάζαρου Κουντουριώτη και απέκτησε τέσσερα παιδιά:
την Σταματίνα Βούλγαρη, σύζυγο του βουλευτή και υπουργού Βασίλειου Νικολόπουλου
την Ελένη Βούλγαρη, σύζυγο του βουλευτή και υπουργού Δημήτριου Πατρινού
τον Γεώργιο Βούλγαρη, διπλωματικό υπάλληλο και υπουργό ναυτικών
τον Λάζαρο Βούλγαρη (1850 - 1893), βουλευτή
Μακρινός ανιψιός του είναι ο Πέτρος Βούλγαρης.
http://el.wikipedia.org
http://www.tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου