Λίγο πριν «κλείσει» για σεζόν, πεταχτήκαμε στο ρομαντικό νησί της διπλανής πόρτας, τσεκάραμε τις νέες αφίξεις και επιβεβαιώσαμε την διαχρονικά κοσμοπολίτικη αύρα του.
Όπως γνωρίζετε ήδη οι συχνοί επισκέπτες της, το τουριστικό προφίλ της Ύδρας στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στις δύο ένδοξες περιόδους της ιστορίας της. Από την εποχή των μεγάλων καπεταναίων των αρχών του 19ου αιώνα κληρονόμησε τα υπέροχα αρχοντικά της ( αρκετά από αυτά είναι πλέον ξενώνες υψηλών προδιαγραφών ) και από την εποχή της πρωτοφανούς διεθνούς απογείωσής της, στα ’60s, την αύρα ενός τόπου που έχει γράψει πολλά ένσημα κοσμοπολιτισμού. Χωρίς να έχει λόγους ούτε διάθεση να αποτινάξει τη χρυσόσκονη του πρόσφατου παρελθόντος της ( παντού στο νησί διακρίνεις τα ίχνη του καλλιτεχνικού, επιχειρηματικού και πολιτικού τζετ σετ που το τοποθέτησαν σε περίοπτη θέση στον παγκόσμιο χάρτη ) τα τελευταία χρόνια φαίνεται να ανανεώνει το πρόσωπό της και να φανερώνει μια σύγχρονη και ευρύτερη όψη τουριστικού προορισμού.
Η κινηματογραφική λέσχη του νησιού προβάλλει συχνότατα το «Παιδί και το Δελφίνι», τα αρχοντόσπιτα συνεχίζουν να μετατρέπονται σε ξενοδοχειακά κομψοτεχνήματα, ενώ έκαναν κι εδώ την εμφάνισή τους μαγαζιά με μοντέρνο σουβλάκι ( δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο φετινές γευστικές αφίξεις αφορούν αυτό ακριβώς ). Οι ξενοδόχοι και οι εστιάτορες του νησιού είναι από συγκρατημένα έως φανερότατα ικανοποιημένοι από την καλοκαιρινή σεζόν, πράγμα που δείχνει ότι τα πράγματα στο νησί έχουν πάρει σωστή κατεύθυνση. Εάν σε αυτό το τρίπτυχο ( αίγλη, πολυτέλεια, προσιτότητα ) προσθέσετε το γεγονός ότι πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα νησιά των καλλιτεχνών ( και δη των εικαστικών ), την κοντινή απόσταση και την εύκολη πρόσβαση από την Αθήνα, την απουσία οχημάτων ( μετά από λίγες ώρες παραμονής θα καταλάβετε πόσο χαλαρωτικό είναι αυτό ) και τα σπάνια φυσικά της κάλλη, είναι εύκολο να φανταστείτε ότι, παρότι το φθινόπωρο είναι για την Ύδρα η εποχή των γάμων, των συνεδρίων και των λοιπών εκδηλώσεων, ένα weekend για ζευγάρι ή παρέα είναι πάντα must σε αυτόν τον μακρόστενο βράχο απέναντι από την αργολική ακτή. Άλλωστε όσο δεν θα απαντιέται σαφώς η ερώτηση «τι είναι αυτό που το λένε αγάπη;» η Ύδρα θα είναι πάντα στη μόδα.
Τι μπορείς λοιπόν να κάνεις εδώ φθινοπωριάτικα; Από τα καμώματα του καιρού ( και τον περίφημο ασκό του Αιόλου ) θα εξαρτηθεί αν θα κολυμπήσετε στην Υδρονέτα και στη Σπηλιά ( η οποία παρεμπιπτόντως άλλαξε ιδιοκτησία και η ανανέωση φαίνεται τόσο οπτικά όσο και γευστικά ) ή αν θα περπατήσετε μέχρι το Καμίνι. Εκεί, μπορεί η γαστρονομική ναυαρχίδα του νησιού, το «Castello», να έβαλε ήδη άνω τελεία για τη φετινή σεζόν, η παραλία του όμως σας περιμένει βοτσαλωτή και τιρκουάζ. Αν αντέχετε άλλο τόσο περπάτημα, ο Βλυχός θα σας ανταμείψει με μια ωραιότατη παραλία αλλά και με την προσεγμένη ταβέρνα του ξενοδοχείου «Four Seasons» πάνω στο κύμα. Εννοείται ότι διαδρομές στις παραλίες μπορούν να γίνουν με τα θαλάσσια ταξί αλλά, τώρα που ο ήλιος δεν χτυπάει κατακέφαλα, είναι πραγματικά ευκαιρία να χαρείτε την πεζοπορία ( εδώ έρχονται άνθρωποι από το εξωτερικό μόνο και μόνο για να κάνουν τις τρεις βασικές διαδρομές του νησιού και κυρίως στην ενδοχώρα ανάμεσα σε πεύκα, ελιές και λιβάδια ).
Περπατώντας από την άλλη πλευρά της πόλης, μετά το Κάστρο, θα περάσετε από το κτίριο των παλιών σφαγείων όπου στεγάζεται το παράρτημα του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ. Η έκθεση όμως που θα δείτε δεν… στεγάζεται, καθώς προορισμός της είναι να καταστραφεί από τις επερχόμενες βροχές. Στο project αυτό του Ελβετού Urs Fischer εκατοντάδες επισκεπτών, χρησιμοποιώντας πηλό, κατασκεύασαν μικρά και μεγάλα γλυπτά τα οποία βρίσκονται εντός και ( τα περισσότερα ) εκτός του κτιρίου και τα οποία περιμένουν την επανένωσή τους με την υδραίικη γη που τους έδωσε την πρώτη ύλη. Λίγο πιο κάτω θα συναντήσετε το Μανδράκι και την οργανωμένη παραλία τού Mira Mare.
Στην ίδια την πόλη, τώρα, θα είναι κρίμα να μην αφιερώσετε λίγο χρόνο για τα μουσεία ( Ιστορικό Αρχείο, Βυζαντινό, Οικίες της οικογένειας Κουντουριώτη ), αλλά τον υπόλοιπο χρόνο αφήστε τον να σας παρασύρει και να σας ριλαξάρει. Πιείτε Daiquiri Amalour Athens ( με ρούμι, λικέρ μαστίχα, λεμόνι, πράσινο μήλο ) στο κλασικό «Amalour» ή στον «Papagalo» ( αμφότερα της ίδιας… οικογενείας ), δώστε το «παρών» στον αιώνιο «Πειρατή» και βεβαιωθείτε ότι κουνιούνται οι βάρκες ( και οι θαλαμηγοί ) από τα τραπέζια του καινούργιου μπαρ «Andy’s». Και όλα αυτά όσο θα περιμένετε να αρχίσει το πάρτι στον Όμιλο. Γιατί θα αρχίσει: η πάλαι ποτέ «Λαγουδέρα» είναι ( ως «Omilos» ) μια από τις σταθερές αξίες του νησιού, οι γεύσεις ψαγμένες και πρωτότυπες και οι νύχτες της έντονες.
Και βέβαια, να μην ξεχάσουμε ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του νησιού: Παντού γάτες, σε όλες τις πιθανές εκδοχές: αρχοντομπλαζέ, απαιτητικές, μαχμουρλίδικες, πονηρές, χαδιαρομπαλίτσες, αλητόφατσες, ακόμα και γάτες με δική τους θέση στο μπαρ. Ευτυχισμένες, ίσως επειδή δεν έχουν ακούσει ποτέ εξάτμιση και κόρνα.
Θύμιος Νικολόπουλος tnikolopoulos@athinorama.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου