Το Πάσχα κατοικεί στην Ύδρα

Ό τ α ν  πλησιάζει το Πάσχα πάντα το μυαλό μου τρέχει στις εικόνες του χτες, όταν ήμουν παιδάκι και στην Ύδρα αυτές οι μέρες είχαν μια δική τους γνώριμη μυρωδιά. Θυμάμαι τα λουλούδια και το άρωμά τους όταν στόλιζα μαζί με τις φίλες μου τον επιτάφιο. Φέρνω στο μυαλό μου τον επιτάφιο του Αϊ Γιάννη στο Καμίνι να βυθίζεται νωχελικά στα νερά.

Αναπολώ τη μυρωδιά του κεριού που λιώνει, τη λάμψη από τη φλόγα των λαμπάδων που «εύχονται» Χριστός Ανέστη, τα ζεστά φιλιά, τα βαρελότα που έμοιαζαν να σκιάζουν την περπατησιά μας στα καλντερίμια, το άγιο φως που με φούρια το τρέχαμε σπίτι και αφού σταυρώναμε πρώτα την πόρτα, το αφήναμε πάνω στο τραπέζι να φωτίσει τη μαγειρίτσα και τα κατακόκκινα αβγά.

Σκέφτομαι κι αυτούς τους δικούς μας ανθρώπους, παππούδες και γιαγιάδες, που σαν φιγούρες στέκονταν να μας προϋπαντήσουν και εμείς νομίζαμε  ότι θα ήταν παντοτινοί...

Κι όταν την Κυριακή το αρνί γύρναγε στη σούβλα του, στο μυρωδάτο περιβόλι μας, άγγιζα τους λεμονανθούς και έλεγα κλείνοντας τα μάτια: «Το Πάσχα κατοικεί στην Ύδρα».

http://fonitisydras.com/neo.aspx