Είναι πάντα ιδιαίτερο το Πάσχα στην Ύδρα.  Ειδικά η Μεγάλη Παρασκευή.  Αν απομονώσεις τον κόσμο, τη βουή του, τον απόηχό του, έχει αυτή η μέρα μια μοναδική , μεταφυσική σχεδόν όψη και οσμή.  Η καμπάνα της Μητρόπολης να χτυπάει πένθιμα όλη μέρα και να πλημμυρίζει τα σωθικά με ένα μείγμα πίκρας απώλειας και απογοήτευσης για τη συγκεκριμένη μέρα αλλά και για τις προσωπικές απώλειες του καθενός μας, ψυχικές και ανθρώπινες.  Και η καμπάνα συνεχίζει τον θρήνο της ενώ συλλαμβάνεις  ευωδιές λουλουδιών που κατακλύζουν τα σοκάκια  από εκκλησιές που στολίζουν τους επιταφίους τους. Και ένα προσκύνημα στη Μητρόπολη στον επιτάφιο πάνω από το ευαγγέλιο το σκεπασμένο λουλούδια..  Στον Επιτάφιο, την απόδειξη του μαρτυρίου και απάνθρωπης δολοφονίας του θεανθρώπου από όλους εκείνους που δεν κατάλαβαν τίποτα ή που δεν έπρεπε να καταλάβουν .  Των α-νθρώπων, των άψυχων ψυχρών εκτελεστών της Αγάπης,  όλων εκείνων που 2000 χρόνια μετά παραμένουν ακριβώς οι ίδιοι ,δολοφονώντας καθημερινά την  Αγάπη, την Ελπίδα ,την Συγχώρεση, το Πνεύμα, κάνοντας συχνά να φαντάζει κάθε παρελθούσα θυσία κάποιων μάταιη.  Κι όμως ευτυχώς όχι.  Το φως είναι ισχυρότερο από το σκοτάδι και οι πολεμιστές του, αέναοι και ακούραστοι μπροστάρηδες της Αγάπης του.

Σοφία Μωρές. 22 Απριλίου 2011