Της ικεσίας η ηχώ
Ταξιδεύει μέσα απ' τις λίγες ήρεμες της βοής οπές
Να βγει ο ήλιος,
Να φωτίσει φως σ' όλα τα του Καιρού σκοτάδια
Και του κορμιού μου του κακότυχου
-κατά τις κρίσεις μοιρολάτρη θεατή-
Όσο κι ότι κι αν πονά δεν έχει σημασία
Νομίζουν πως λυγίσαμε
Βάρος απίστευτο σε πλάτες αφημένο
Σε πλάτες νόμισαν χωλές, αδύναμες, ασθενικές
Κι όμως κρατήσαμε, πιότερο παλικάρια κι απ' τους άντρακλες,
Και προχωρήσαμε με το κεφάλι μας ορθό
και τη ψυχή καθάρια
Κι αν ζήσουμε, ή φύγουμε, ή έχουμε
Ή κλάψουμε, ή πικραθούμε, ή γελάσουμε,
Δεν έχει σημασία ιδιαίτερη
Είναι το μόνο που μετράει η ένταση που νιώσαμε,
Τα πόσα δώσαμε, χαρίσαμε, σκορπίσαμε
Πόσα εγώ θυσιάσαμε σ' αμέτρητων ειδών βωμούς

Ειναι το πόσο αγαπήσαμε μονάχα

Σοφία Μωρές, Οι δρόμοι της θύελλας