Πονάω, δεν έχει σημασία
Γελάω, δεν έχει σημασία
Μα Αγαπώ και έχει
Είναι το μάθημα
Η παρακαταθήκη
Οι αποσκευές, το μπάρκο, το πανί
Το πασαπόρτι, τα φτερά
Να διασχίζω τον κόσμο και τις διαστάσεις του
Χωρίς φόβο, χωρίς πίκρα μήτε τύψεις
Μια αγάπη σαν αγκαλιά απέραντη
Συμπαντική
Σα φτερούγες τιτάνιες
Που σαν ανοίγουν
Σφιχταγκαλιάζουν καλωσορίζοντας
Ότι έχει ανάγκη
Και ότι έχει ανάγκη και δεν το ξέρει
Μια Αγάπη
Ένα τίμημα που ακριβά πληρώθηκε
Μα άξιζε τελικά κάθε σταγόνα
αίμα ψυχής που δίχως
σκέψη αφιερώθηκε

Σοφία Μωρές, Οι δρόμοι της θύελλας