Κάθε μέρα που περνά νιώθω περίεργα να λιγοστεύω
Είναι φοβερή η φθορά της ύλης, των ιδανικών, των ιδεών
Είναι άσπλαχνη η ματαιότητα όλων
Των ανθρώπων, των πραγμάτων, των έργων
Κι εσύ η άλλοτε λιοπερίχυτη ελπίδα της ζωής μου
μακριά πίσω πολύ
Και το πρόσωπό σου μοιάζει να διαχέεται
να ενώνεται με την αχλή του νου μου και των ημερών
Μόνο τα μάτια σου παραμένουν οι ίδιες θάλασσες
της θαλπωρής, της παλιάς, της διαχρονικής
Και νιώθει όμορφα η ματαιοδοξία μου
που ήμουν κι εγώ
ένα κομμάτι της ζωής σου
ένα λήμμα ανεξίτηλα γραμμένο στο λεξικό της μνήμης σου
Όπου κι βρίσκεται εκείνη πλέον
Σοφία Μωρές, Όστρια Σιρόκος
ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΗ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΗ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΑΝ
ΑπάντησηΔιαγραφή