ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

Κύματα σκοτεινά, πηχτά, όλο αίματα, οι αιώνες ανεβοκατεβαίνουν Η κάθε στιγμή είναι και μια άβυσο που ανοίγει.
Η καρδιά σμίγει ό, τι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη.
Έλεος, ευγνωμοσύνη και δέος μας κυριεύει για τους παλιούς μας συντρόφους στη μάχη. Δουλεύαν, αγαπούσαν και πεθαίναν, για ν' ανοίξουν το δρόμο να'ρθούμε.
Όμοια κι εμείς μέσα στην ίδια ηδονή, παραφορά και θλίψη, δουλεύομε για κάποιον άλλον, που έρχεται ολοένα.
Όλος μας ο αγώνας θά'χει πάλι ένα σκοπό ανώτερό μας, όπου θα χρησιμέψουν και θ ' αγιαστούν οι μόχτοι μας, οι αθλιότητες και τα εγκλήματα.
Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά,άς σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσομε εμείς, όσο η θερμοκρασία τούτη της Γης μας το επιτρέπει, όσο δεν έρχονται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουνε, ας δημιουργήσομε ένα βασίλειο ανθρώπινο, ένα εγκέφαλο και μια καρδιά στη γης, ας δώσομαι ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινο αγώνα.

Νικος Καζαντζάκης, Ασκητική, 1950