Εδώ σε έναν από τους τελευταίους παραδείσους αυτού του πλανήτη που σαν να καλύπτεται από ένα πέπλο λήθης συνεχίζουμε τις ημέρες μας. Ένα καταφύγιο γαλήνης όπου η ματιά ανεμπόδιστη ταξιδεύει ολούθε και η ψυχή ανασαίνει αγέρα καθάριο πασχίζοντας να επουλώσει τις όποιες πληγές της. Μαγικός τόπος γεμάτος δύναμη που άπαξ και σε δεχτεί σε αιχμαλωτίζει για πάντα. Και οι μέρες είναι γεμάτες φως, οι νύχτες γεμάτες αστέρια. Ζεις αγαπάς και σέβεσαι ότι ζωντανό συμπορεύεται μαζί σου. Γνωρίζεις τον κάθε άνεμο, την κάθε ριπή του , μαθαίνεις να τους μιλάς με τ' όνομά τους. Γραίγος, τραμουντάνα, λεβάντες, όστρια, γαρμπής, πουνέντες , μαΐστρος . Συνταράσσεσαι ολόκορμος από την ιστορία του τόπου. Κάθε βράχος έχει και την δικιά του. Και θες δε θες καταδύεσαι σε άλλες διαστάσεις. Καταδύεσαι και χάνεσαι και ξεχνιέσαι. Κι όταν λιγάκι κοιτάξεις πάρα πέρα ακούς μια κραυγή, λαμβάνεις έναν τεράστιο πόνο μια ταραχή που απλώνεται σαν τα κύματα της θύελλας. Η Ελλάδα που πονάει, οι άνθρωποί της. Η Ελλάδα που αιμορραγεί, οι άνθρωποί της. Εμείς . Όλοι. Μια πίκρα, μια απέραντη θλίψη για όλα όσα συναίβησαν χωρίς να ψάχνουμε το πως το γιατί και το ποιος Δεν έχει σημασία πια. Μια τεράστια προσευχή απλά και μια ευχή όλα να περάσουν, να προσπεράσουν να ξεπεραστούν. Όλα να πάνε καλά. Όλοι μαζί, χωρίς ιδιοτέλεια χωρίς εγωισμό, θα τα καταφέρουμε ακόμη μια φορά. Μπορούμε. Από μια σταγόνα αρχίζει η καταιγίδα έτσι κι αλλιώς...