Πόσο σ' αγαπάω να' ξερες και πόσο λυπάμαι, εγώ και οι γενιές που ανέτειλαν μαζί μου κι όλες αυτές οι αναρίθμητες που προηγήθηκαν. Αγαπημένη μαγική πατρίδα, γεννιόμαστε , πολεμάμε, αγαπάμε και πολλοί πεθαίνουμε για σένα. Κι έτσι είσαι ζωντανή κι εσύ, κι εμείς μαζί σου. Ότι κι αν γίνει ότι λάβαρο κι αν πρέπει να σηκώσουμε, όποιο σταυρό. Είναι το χώμα σου που μυρίζει το αίμα των προγόνων μας, ο ουρανός σου ο γαλάζιος που κοίταξαν τα μάτια τους, τ' αστέρια σου που ήταν ο μπούσουλας σε όλα τα ξίδια τους. Είσαι εσύ ότι και αν σημαίνει για τον καθέναν μας αυτό. Και τώρα πρέπει να πεισθούν και ν' αγαπήσουν το σκοπό και οι γενιές ακολουθάνε. Να πεισθούν να συνεχίσουν. Και ξέρω κάπου είμαι σίγουρη ότι ήδη ξέρουν . Απλά πολύ δεν μιλούνε. Ίσως ήρθε ο Καιρός για Έργο πλέον. Ο Χρόνος των λόγων και των αντίλογων μάλλον τελειώνει.........