Την Κυριακή το απόγευμα στις 8 , δεκάδες θεατές , κάτοικοι και επισκέπτες του νησιού , κατέκλυσαν στην κυριολεξία , την παραλία της Ύδρας και ιδιαίτερα το σημείο όπου θα γινόταν το κάψιμο του Ιούδα μπροστά από ΙΑΜΥ. Πραγματικά το θέαμα της αναπαράστασης ήταν φαντασμαγορικό. Η φλόγες από τον φλεγόμενο Ιούδα, τα βαρελότα και τα πυροτεχνήματα δημιούργησαν ένα φαντασμαγορικό σκηνικό , που έκανε to κοινό να χειροκροτεί και να επευφημεί ενθουσιασμένο.
Το κάψιμο του Γιούδα είναι ένα έθιμο που κρατάει από πολύ παλιά .Στην Ύδρα κάθε ενορία ήθελε να κάψει τον Γιούδα της. Τον καίγανε την Κυριακή της Λαμπρής μετά τον εσπερινό της αγάπης.
Τα παλλικάρια της ενορίας αναλαμβάνανε και τον ετοιμάζανε. Για το σκοπό τούτο κάθε βράδυ, όλη τη Μ. Βδομάδα, βγάζανε δίσκο στην Εκκλησία για τα έξοδα που χρειαζόντουσαν. Όλοι κι όλες ρίχνανε στο δίσκο για το Γιούδα, γιατί στο κάψιμό του γινότανε σωστό πανηγύρι. Η κάθε ενορία ήθελε να έχει τον καλύτερο Γιούδα για να τραβήξει στο κάψιμό του τον κόσμοκ κι από τις άλλες ενορίες. Τον φτιάχνανε σε μπόι σωστού άντρα. Τον παραγιομίζανε με άχερα μέσα οποία βάζανε τρακατρούκες και ρουκέτες, για να γίνει βουηχτός., και τον ντύνανε απ΄εξω με Εβρέικα ρούχα. Το ένα του χέρι το αριστερό το κάνανε τεντωτό στη γραμμή του ώμου. Το δάχτυλο του χεριού αυτού , που λέγεται λιχανός ή δείκτης, τόχανε τεντωτό, σαν να έδειχνε , και τα άλλα δάχτυλα μαζεμένα σε γροθιά. Από το τεντωμένο αυτό δάχτυλο του κρεμάγανε μια σακουλίτσα, που είχε μέσα τα τριάκοντα αργύρια της προδοσίας Το άλλο του χέρι, το δεξιό, το υψώνανε κει το κάνε σαν κουλούρι ώστε ο λιχανός του τεντωμένος να ακουμπάει στο μηνίγγι του Γιούδα. Αυτό εσήμαινε "βάνε νου"
Άμα ετοιμαζότανε , τον φυλάγανε σε μια αποθήκη ως που να γίνει η Ανάσταση. Και από κει την Κυριακή της Λαμπρής κατά τις 10 το πρωί, που είχε ξυπνήσει όλο το νησί και ελουζότανε στον ανοιξιάτικο ήλιο, τον βάζανε πάνω σε ένα γαϊδούρι και τον γυρίζανε γύρω από τη δική τους και από τις γειτονικές ενορίες, με βουή και αλαλαγμό και τον φέρνανε και τον κρεμάγανε εκεί που θα τον καίγανε τον εσπερινό. Την ώρα που γυρίζανε, σπάζανε οι καμπάνες της ενορίας απ' το πολύ σήμαμα. Στη βόλτα πηγαίνανε όλα τα παιδιά και όλα τα παλλικάρια της ενορίας. Από τα παράθυρα και από τα λιακωτά κυττάζανε το θέαμα όλες οι νοικοκυρές και οι κοπέλες ομορφοστολισμένς και χαρούμενες.
Το απόγευμα, μετά τον εσπερινό όλα τα παλλικάρια της ενορίας, που είχανε παλιά τουφέκια, καραμπίνες, τρομπόνια, καρυοφύλλια κι άλλα, παίρνανε τον παπά κι όλους τους ενορίες και πηγαίνανε στη λάκκα που τον είχανε στήσει και που θα τον καίγανε. Ολόγυρα στη λάκκα, στα παράθυρα, στα λιακωτά και στον δρόμο καθότανε ο κόσμος. Στη μέση της λάκκας ήτανε στημένος ο Γιούδας και το λεπτό αεράκι της ανοιξιάτικης ώρας τον ανέμιζε , όπως τον ανέμιζε κι απάνω στο δέντρο, στο οποίο "απελθών απήγξατο"
Μόλις φτάνανε άρχιζε αμέσως το κάψιμο. Ανάβανε πρώτα τα δεμάτια, που είχανε στήσει από κάτω του και αρχίζανε μαζί τα ντουφέκια. Τα παλλικάρια ένα - ένα ή όλα μαζί γιομίζανε και ρίχνανε ως που τον κάνανε στάχτη.
Το έθιμο αυτό σε μερικούς είχε γίνει ψύχωση. Όλοι οι παλαιοί Υδραίοι θα θυμούνται τον Αντρίκο που το όνομά του συνδέθηκε με τον καλύτερο Γιούδα που καιγότανε στου Άγιου Γιωργού τη λάκκα και τον οποίον , ξοδεύοντας από δικά του ο Αντρίκος, παράγγελνε και του φτιάχνανε στο Ναύπλιο, τεχνικό, σωστό πυροτέχνημα. (Από το βιβλίο του Νικ. Χαλιορή "ΥΔΡΑΪΚΑ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου