Ναι, η Ύδρα είναι ένας ξεχωριστός προορισμός. Ένα νησί που σκλαβώνει, που γοητεύει και αναζωογονεί από τη μονότονη καθημερινότητα
Σήμερα, νοερά θα ταξιδέψουμε σε ένα ελληνικό νησί. Θα κάνουμε μια μικρή περιδιάβαση στη μαγευτική Ύδρα. Εκεί που απλώνεται η ατέρμονη σιωπή, η ατελεύτητη γαλήνη των αιώνων, η απροσμέτρητη ροή του χρόνου που συναντά τις χορδές μιας νησιώτικης παρουσίας.
Η Ύδρα παραμένει ένα διαχρονικό όνειρο βυθισμένο στην ακατανόητη περισυλλογή του. Τα πλακόστρωτα δρομάκια, το μικρό γραφικό λιμανάκι, τα λευκά σπιτάκια, όλα μοιάζουν σαν ζωγραφιστός πίνακας που στολίζει το θαλασσινό τοπίο.
Πριν από αρκετά χρόνια ταξίδεψα στην Ύδρα. Δεν μπορώ ποτέ να την ξεχάσω. Ακόμα θυμάμαι τη γνήσια καλοσύνη των κατοίκων της. Κι όταν βουλιάζει ο ήλιος πέρα στη θάλασσα, κι όταν ξεχειλίζει το ρόδινο φως του πάνω στον ορίζοντα, τότε, αλίμονο, δεν μπορεί παρά να πιστέψεις ότι η φύση είναι ακόμα ζωντανή. Είναι αυτές οι στιγμές του ανθρώπινου λογισμού. Οι στιγμές που σου υπενθυμίζουν την αγιότητα του κόσμου, τα λεπτά και ανθρώπινα συναισθήματα, ακόμα και την άλλη όψη των πραγμάτων.
Ωστόσο, όταν επισκέπτεσαι την Ύδρα, πρέπει να συμβιβάζεσαι με τη μονότονη ροή του χρόνου. Πρέπει να συνηθίσεις να δέχεσαι μέσα σου τη νησιώτικη ευτυχία, την αγνότητα της καρδιάς και να ρυμουλκείς τα αισθήματά σου όσο πιο ανθρώπινα μπορείς.
Ωστόσο, όταν επισκέπτεσαι την Ύδρα, πρέπει να συμβιβάζεσαι με τη μονότονη ροή του χρόνου. Πρέπει να συνηθίσεις να δέχεσαι μέσα σου τη νησιώτικη ευτυχία, την αγνότητα της καρδιάς και να ρυμουλκείς τα αισθήματά σου όσο πιο ανθρώπινα μπορείς.
«Υπάρχουν στιγμές», ομολογεί ο Οδυσσέας Ελύτης, «όπου τα πράγματα και τα γεγονότα, όσα μοιάζουν να ορίζουν στενά κι αδυσώπητα τον δρόμο μας, βγαίνουνε από την τροχιά τους για να λάμψουνε μ’ ένα άλλο νόημα και με έναν άλλο προορισμό».
Ναι, η Ύδρα είναι ένας ξεχωριστός προορισμός. Ένα νησί που σκλαβώνει, που γοητεύει και αναζωογονεί από τη μονότονη καθημερινότητα. Γίνεται ένα με τις κρυμμένες προσδοκίες, γιατί εκεί είναι θαμμένη η ιστορία, και το πείσμα των κατοίκων της για μια ελεύθερη ζωή, όπως εκείνος ο αγώνας του 1821.
«Και με πίκρα συλλογίζομαι», συνεχίζει ο Ελύτης, «κάθε φορά που πιάνω την πένα, πόσο μάταιο είναι να μιλά ο άνθρωπος για λογαριασμό ενός κόσμου που είναι κατάσπαρτος από νύξεις μιας ιδανικής τελειότητας (…) Δεν είμαι, δεν ήμουν ποτέ της πλειοψηφίας, το ξέρω. Αφελείς πρέπει να είμαστε όσοι λέμε πως διακρίνουμε κάποιο σχέδιο ανάμεσα στ’ άστρα και στα σπλάχνα μας, ανάμεσα στο πέταγμα των πουλιών και στην ψυχή μας».
Η Ύδρα, χωρίς αμφιβολία, παραμένει με την ψυχή προσηλωμένη στο αιώνιο ιδεώδες. Όταν βασιλεύει ο ήλιος, ολόκληρη η Ύδρα παίρνει μιαν άλλη διάσταση ζωής. Πέρα από τα χρώματα και τις ηλιαχτίδες, μας υπενθυμίζει την ακατάλυτη γοητεία τής γαλήνης και του στοχασμού.
Ο Στρατής Μυριβήλης, στο έργο του «Απ’ την Ελλάδα», γράφει τούτα τα απλά λόγια: «Με ρώτησε κάποτε ένας λογοτέχνης φίλος μου τι ήταν το πιο αισθητικό θέαμα που αντίκρισα στη ζωή. Δίχως να διστάσω, του απάντησα: Να βλέπεις το γαλάζιο Αιγαίο ανάμεσα από τα λεπτά κλωνιά μιας ανθισμένης και σύγχρονα καρπισμένης ροδιάς».
Ασφαλώς οι μεγάλοι ρομαντικοί λογοτέχνες είχαν κάποτε μιαν άλλη αισθητική όψη για τα πράγματα και τους ανθρώπους. Ήξεραν να ισορροπούν τις συντεταγμένες των γεγονότων και να απολαμβάνουν τη φυσική νομοτέλεια.
Ασφαλώς οι μεγάλοι ρομαντικοί λογοτέχνες είχαν κάποτε μιαν άλλη αισθητική όψη για τα πράγματα και τους ανθρώπους. Ήξεραν να ισορροπούν τις συντεταγμένες των γεγονότων και να απολαμβάνουν τη φυσική νομοτέλεια.
Αφήνοντας την Ύδρα με το μικρό καράβι, πρέπει να αποχαιρετήσεις πρώτιστα ένα Σύμβολο. Γιατί, τούτο το νησί, έχει μια δική του μυστική γλώσσα. Δεν είναι μόνο η παράδοση και η ιστορία του, αλλά το αίσθημα εκείνο που σου προκαλεί βαθιά στην ψυχή ό,τι ωραιότερο μπορεί να ζήσεις για λίγες μέρες, εκεί στη μαγευτική και αξέχαστη Ύδρα.
ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου