Έγειρε το φως της μέρας σιγά σιγά. Οι τελευταίες ρίψεις των Καναντερ λίγο πριν τη δύση. Η σιγουριά τους φεύγει και μένει ευτυχώς εκείνη των πυροσβεστών των επίγειων δυνάμεων που έχουν περάσει από νωρίς στο νησί , πυροσβεστικά οχήματα και πληρώματα που θα είναι σε επιφυλακή όλη τη νύχτα και σίγουρα και για τις επόμενες νύχτες. Τα φώτα των αυτοκινήτων αναβοσβήνουν τριγύρω στους λόφους και είναι σημαντικό να ξέρεις πως κάποιος θα είναι εκεί για ότι κι αν συμβεί.
. Ένα τεράστιο φεγγάρι ανέτειλε πίσω απ' τη Λιμνιόνιζα και το φως του παρηγορητικό στο έτσι κι αλλιώς απόκοσμο τοπίο των σκοτεινών λόφων με τα δεκάδες καρβουνιασμένα σημεία, που λαμποκοπούν και αναζωπυρώνονται. Σαν τη λάβα ηφαιστείου που έχει πάψει να βρυχάται αλλά είναι ακόμη εκεί.
Το ηλεκτρικό κομμένο , σημάδι πολιτισμού πουθενά και απλά εύχεσαι να ξημερώσει να δεις ξανά. Παλέψανε όλοι πολύ σήμερα , πολίτες, πυροσβέστες, όλοι.. Με μάνικες , με κλαδιά, με ψυχή , με όλη τους τη δύναμη όπως πάντα σε τέτοιες στιγμές συμβαίνει. Με αυταπάρνηση, με απόλυτο δόσιμο να σωθεί η ζωή, το βιός του άλλου. Και είναι μοναδικές αυτές οι τραγικές στιγμές όπου όλοι γίνονται ένα. Το μεγαλείο του Ανθρώπου, του Έλληνα απέναντι στην ανάγκη και στον πόνο του διπλανού όποιος κι αν είναι αυτός.
Δεν έχει σημασία το ευχαριστώ. Το δείχνουν τα βλέμματα έτσι κι αλλιώς κι αυτών που τα στέλνουν και εκείνων που τα λαμβάνουν. Και η ζωή θα προχωρήσει όπως πάντα γίνεται. Μια απέραντη ευγνωμοσύνη σε όλους όσους συμβάλλουν σ' αυτό. Τίποτε άλλο. Τίποτε.
Η νύχτα προχωράει οι φωτιές καίνε, τα σκάφη πηγαινοέρχονται, τα πυροσβεστικά παντού , τα λόγια ανύπαρκτα, και η σελήνη να δεσπόζει πάνω από τον Α. Νικόλα.
Και ξημέρωσε....όπως πάντα... Η μαυρίλα που άφησε η φωτιά παντού , κάποιοι καπνοί από μικρο εστίες διάσπαρτοι... Μια θλίψη στη καρδιά και μια χαρά ταυτόχρονα ότι πέρασε κι αυτό χωρίς ανθρώπινες και υλικές απώλειες, και μια σιγουριά ότι πρέπει κάτι να κάνουμε να μη ξαναγίνει αυτό. Όχι άλλο. Δεν αντέχει να πληγωθεί άλλο αυτός ο τόπος, αυτή η Πατρίδα. Όχι άλλο.
Ότι χάθηκε δε μπόρεσε να φωνάξει μήτε να φύγει, γιατί είχε ρίζες. Ότι λαχτάρησε και έχασε φαμίλιες ολάκερες δε μπόρεσε να το πει, δεν είχε ανθρώπινη μιλιά. Όλοι εμείς που μπορέσαμε ν' ακούσουμε και να νιώσουμε αυτό το χαμό μιλήσαμε, μιλάμε , θα μιλάμε . Θα κάνουμε κάτι επιτέλους? Μπορούμε.. Θέλουμε? Θέλουμε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου