Η Υδραίϊσα γυναίκα

Όλοι οι ξένοι επισκέπτες  που φιλοξενήθηκαν στα Υδραϊκά σπίτια και αρχοντικά, μιλούν για τη σχολαστική καθαριότητά των Υδραίϊσων γυναικών , την ευταξία, την ευπρέπεια και εκθειάζουν τα πολλά προσφερόμενα εδέσματα και γλυκίσματα, ιδίως δε τον λευκό σιταρένιο άρτο.

Οι γυναίκες φρόντιζαν και κοσμούσαν τους Ιερούς Ναούς και κατά μεγάλες παρέες περιποιούντο τα εξωκκλήσια.  Βοηθούσαν στο κτίσιμο και την επισκευή του Μοναστηριού της Παναγίας στο λιμάνι, μετά τον καταστρεπτικό σεισμό του 1769 , μεταφέροντας τις πέτρες και άλλα οικοδομικά υλικά στην ποδιά τους.  Όταν η Ύδρα επί αρχιεπισκόπου Αιγίνης και Ύδρας Καλλίνικου είχε προσχωρήσει στο Ρωμαιοκαθολικό δόγμα οι Υδραίισες δεν συμμετείχαν στις Παπικές Ρωμαιοκαθολικές τελετές.  Εξακολούθησαν να λατρεύουν τον Θεό κατά την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, αφού δεν χρειάζονταν την προστασία του Πάπα από τους Λατίνους πειρατές της Μεσογείου, και έτσι σε λίγα χρόνια η Ύδρα έπαψε να είναι Λατινοπαππική και χάρη στην Υδραίϊσα γυναίκα επανήλθε ο Κλήρος, πρόκριτοι και όλος ο πληθυσμός του νησιού στην αλήθεια της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης.

Η ΕΥΠΑΡΑΞΙΑ ΓΚΙΚΑ ΔΟΚΟΥ θυγατέρα του Προκρίτου Γεωργίου Γκίκα - Δοκού είναι αυτή η οποία ανοικοδόμησε εκ θεμελίων την Ιερά Μονή της Αγίας Ευπραξίας Δουκού  (από το επίθετό της) αποκλειστικά με δική της χρηματοδότηση την προικοδότηση του πρόκριτου πατέρα της.

Είναι φημισμένη η κομψότητα της Υδραϊκής ενδυμασίας, την οποία πολλά νησιά προσπάθησαν ανεπιτυχώς να μιμηθούν και να αντιγράψουν.  Στο Αρχείο της Ύδρας σώζονται τα θεσπίσματα για την απαγόρευση στα μεταξωτά του 1819 τα οποία οι γυναίκες ουσιαστικά κατάργησαν και ανάγκασαν  με έξυπνο τρόπο τους άντρες προκρίτους να τα ανακαλέσουν . Γνήσιες απόγονοι της Λυσικράτης εφάρμοσαν την μέθοδο της αποχής από τα συζυγικά τους καθήκοντα και  επίσης σταμάτησαν τα φιλοδωρήματα στους ιερείς , τα πολύτιμα αφιερώματα και την εθελοντική εργασία στις Εκκλησίες.  Κομμένα τα χρυσά και ασημένια αφιερώματα, οι Λειτουργίες, τα Μνημονεύματα και τόσα άλλα.  Σε λιγότερο από ένα μήνα είχαν πετύχει το σκοπό τους.

Όταν υπήρχε διχογνωμία για σημαντικό θέμα, οι Υδραίισες αντιδρούσαν αντρίκια. Με ξίφη.  Ο ιστορικός Γ.Δ. Κριεζής περισώζει στην ιστορία του ανάλογο περιστατικό γύρω στα 1799:  "Δύο γυναίκες η μεν του ΔΗΜΑΜΑ η δε του Χ. ΚΟΥΡΚΟΥΤΗ  μετά από έριδα πήγαν λίγο έξω από την πόλη για να μονομαχήσουν. Πολλοί θεατές μαζεύτηκαν και παρακολουθούσαν την ξιφομαχία των γυναικών αυτών, ώσπου μπήκε ανάμεσά τους η ΕΥΑΓΟΚΟΡΑΙΝΑ και με έντεχνο τρόπο τους πήρε τα ξίφη . Μετά τις οδήγησε στο σπίτι της και με τα λόγια τις συμφιλίωσε.  Έφαγαν και ήπιαν όλη την ημέρα εκείνη για επισφράγιση της φιλίας τους, και οι πρώην εχθρές έφυγαν φίλες και αγκαλιασμένες".

συνεχίζεται....

Πηγή:  Νέα Υδραϊκή Πνοή 2007