Ένα πρωινό μιας Κυριακής του Ιουνίου ξεκινούμε από το Καμίνι με σκοπό να γνωρίσουμε τέλος την Καράχα και τα γύρω ενδιαφέροντά της.
Περνούμε το Λιμάνι, πιο πέρα ανοικτά από το Μανδράκι όπου υψηλά ευρίσκεται μεταξύ άλλων και το μοναστηράκι του Αγίου Νικολάου και φθάνουμε στο αυλάκι του Λούμι του Κρίταμι. Κατά σειρά συναντούμε την μικρή ξερά το Μ.. του Κορωνιού, το Λούμι του Θέβη, την Μαρούλιζα, το αγριότατο Καστέλλι και την Καστέβα. Από κει παίρνουμε κατεύθυνση προς τα ανοικτά. Παρατηρούμε τον κατακερματισμένο από τις φουρτούνες τον Κάβο Ντόσα, το ένα μετά το άλλο αυλάκι Μεσονήσια και τον Κάβο του Μανιάτη. Μετά καθώς προσπερνούμε τον κάβο αυτό προβάλλει εμπρός μας και σε κάποια απόσταση απάνω στη ράχη του βουνού το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής . Ολόλευκο, με το παραπλεύρως κελλάκι του, να μετριάζει την αίσθηση της ερημιάς της Ζούρβας και να παρακινεί σε επίσκεψη. Άσπιλο και φεγγοβόλο , να γαληνεύει το τοπίο και να επιβάλλει την αγιασμένη ταπεινοσύνη του. Δίδουμε κατεύθυνση στο πλεούμενό μας κατά πάνω της Ζωοδόχου Πηγής, γιατί όπως μας έχουν πει το νεράκι της Καράχας ευρίσκεται λίγο δεξιά και χαμηλά της.
Στο διάστημα αυτό προσέχουμε να το διακρίνουμε, δηλαδή τα διάφορα σημάδια του και που μας είπαν πως έχει οι φίλοι μας ψαράδες του Καμινιού. Τον απότομο βράχο, το καλοπατημένο βουνοπάτι που κατηφορίζει από το εκκλησάκι, το τσιμεντένιο προφύλαγμα του νερού και τα παρόμοια άλλα. Χωρίς μεγάλη προσπάθεια ευρίσκουμε την Καράχα.
Τώρα συναντούμε δυσκολία σε πιο μέρο3 να πλησιάσουμε τα βράχια, ν΄αράξουμε με ασφάλεια το πλεούμενο και να βγούμε έξω στην στεριά. Γιατί όλη η περιοχή αυτή δεν έχει ούτε ένα σίγουρα από τους καιρούς λιμανάκι ή τουλάχιστο μικροαυλάκι και καταντά με την πιο μικρή φουρτούνα απλησίαστη. Άλλωστε και η υπόλοιπη περιοχή μέχρι το Φανάρι της Ζούρβας αποτελείται από τέτοιου είδους περιοχές, όλο βράχια χαμηλά, βαθουλωμένα από τις άγριες Τραμουντάνες και όσο σε λίγα άλλα μέρη της Ύδρας για να βγεις έξω επικίνδυνα.
Για όσους δεν γνωρίζουν το νεράκι της Καράχας τους λέγουμε πως αυτό το θείο δώρο της Ζούρβας ευρίσκεται περί τα δώδεκα μέτρα υψηλά από την επιφάνεια της θάλασσας. Κατά περιγραφή της περιοχής βγήκε στη ρίζα ενός ολόρθου βράχου, που σχηματίσθηκε από ολίσθηση των χωμάτων του και πρόβαλλε το κοκκινωπό εσωτερικό του. Ολίσθηση που προκάλεσε και άλλες αναταραχές, αφού όπως μας είπαν πιο υψηλά υπήρχαν μια απροσδιόριστη εποχή αγρόσπιτα που τα θεμέλια των υπεχώρησαν και απέμειναν πλέον ακατοίκητα. Προήλθεν, πιστεύομεν αυτή η υποχώρηση των θεμελίων από υπόγειον ροήν νερών, που εσάρωσαν τα βράχια και είχαν σαν ευεργετικό αποτέλεσμα ν ξεφυτρώσει το νεράκι της Καράχας.
Σ΄αυτού του βράχου τη βάση σχηματίσθηκε ένα βαθούλωμα, όσο να δημιουργεί την εντύπωση μιας μικροσπηλιάς και να ελκύει την προσοχή. Από την οροφήν αυτού του βαθουλώματος ρέει ακατάπαυστα νεράκι, ακόμα και τους καλοκαιριάτικους μήνες τότε που στερεύουν τα νερά των πηγαδιών της Ύδρας. Νεράκι καθαρό, εύγευστο, της πέτρας και που μετά υπογείως χύνεται στη θάλασσα. Στη γούνα που μαζεύεται κατασκεύασαν γύρω ένα τσιμεντένιο προφύλαγμα, με σκοπό να συγκρατεί το περίσσευμα του νερού και να μπορεί ο κθ’ ένας πιο εύκολα να χαρεί την ανεκτίμητη δροσιά του.
Εκτός αυτού υπάρχει στην Καράχα και ένα πηγάδι. Το συναντούμε καθώς την παρατηρούμε από την μεριά της θάλασσας αριστερά και ολίγο πιο υψηλά του προαναφερομένου νερού, να έχει βάθος το πηγάδι αυτό περίπου τα τρία μέτρα και να το χρησιμοποιούν οι αγρότες της Ζπύρβας για να ποτίζουν τα γιδοπρόβατά τους. Πηγάδι επιμελημένο, που έχει και αυτό πάντοτε νεράκι και μέρος για πότισμα. Ολίγο πιο χαμηλά βγαίνουν από την νωπή γη δυο άλλα ακόμα νεράκια, να ξεδιψούν τα αγριοπερίστερα της περιοχής και οι άφθονες πετροπέρδικες της Ζούρβας.
Άρθρο του Γεώργιου Σαχίνη στα Υδραϊκά Νέα του 1970 από το αρχείο του Μπάμπη Μωρές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου