 |
| Ο ΚΟΕΝ ΣΤΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ |
«Εχει μια τεράστια ταράτσα και θέα σε ένα εντυπωσιακό βουνό και σε φωτεινά, λευκά σπίτια. Τα δωμάτια είναι επίσης τεράστια και δροσερά, με μεγάλα παράθυρα και πολύ χοντρούς τοίχους. Νομίζω ότι είναι πάνω από 200 χρόνων και υποθέτω ότι πολλές γενιές ναυτικών έχουν ζήσει σε αυτό. Θα κάνω λίγη δουλειά κάθε χρόνο και σε μερικά χρόνια θα έχει γίνει βίλα... Μένω σε έναν λόφο και η ζωή εδώ μοιάζει να κυλά ακριβώς με τον ίδιο τρόπο για τα τελευταία 100 χρόνια. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας ακούς πλανόδιους πωλητές που φωνάζουν, κάτι που μπορώ να πω ότι είναι πολύ μουσικό. Ξυπνώ στις 7.00 το πρωί και συνήθως δουλεύω ως τις 12.00 το μεσημέρι. Νωρίς το πρωί είναι πολύ πιο δροσερά και μάλλον καλύτερα, αλλά ούτως ή άλλως λατρεύω τη ζέστη, ειδικά όταν η θάλασσα του Αιγαίου απέχει μόλις δέκα λεπτά από την πόρτα μου!». Ετσι περιγράφει σε ένα γράμμα προς τη μητέρα του ο Λέοναρντ Κοέν το παλαιό τριώροφο σπίτι – χωρίς ηλεκτρικό και τρεχούμενο νερό – που αγόρασε στην Υδρα τον Σεπτέμβριο του 1960, αμέσως μετά τα 26α γενέθλιά του.
 |
| Ο ΚΟΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ |
Ανθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, είτε με την προτροπή του Κοέν είτε χάρη στη φήμη του νησιού που εξαπλωνόταν, αρχίζουν να καταφθάνουν στο νησί. Ο πρώτος ήταν ο Αλεν Γκίνσμπεργκ, τον οποίο ο Κοέν είχε συναντήσει το 1961 στην πλατεία Συντάγματος και τον φιλοξένησε στο σπίτι του για αρκετές ημέρες. Μερικά χρόνια αργότερα, ένας από τους πιο γνωστούς εν ζωή ζωγράφους, ο Μπράις Μάρτεν, επισκέφτηκε το 1971 με τη γυναίκα του το νησί και από τότε επιστρέφουν εκεί κάθε χρόνο. Σήμερα περνάει αρκετό χρόνο στα σπίτια και στο στούντιό του στην Υδρα, όπου παράγει μεγάλο μέρος της δουλειάς του, η οποία είναι εμπνευσμένη από τον τόπο και τη σχέση του με αυτόν.
Αξιοσημείωτο είναι ότι η περιγραφή του Κοέν προς τη μητέρα του θα μπορούσε να έχει γραφτεί σήμερα. Με λίγα λόγια εκφράζει αυτό που κάνει το νησί μοναδικό και θελκτικό σε όσους αναζητούν ένα καταφύγιο για να στεγάσουν τη δημιουργική μελαγχολία τους. Από όσα περιγράφονται δεν έχει αλλάξει κάτι, εκτός βέβαια από το ότι δεν αγοράζεις πια σπίτι έναντιευτελούς ποσού. Και αυτό βέβαια είναι ως έναν βαθμό αποτέλεσμα της επέλασης οικονομικά εύρωστων ανθρώπων, οι οποίοι αγόρασαν πανέμορφα σπίτια ως «musthave αξεσουάρ» του Σαββατοκύριακου, συμβάλλοντας ωστόσο στη διατήρηση της αρχιτεκτονικής και στην ευμάρεια της τοπικής κοινότητας.
 |
| Ο ΚΟΕΝ ΣΤΗ ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ ΤΟ 1959 |
H Υδρα ήταν και θα είναι – ή ξαναγίνεται – ένα μέρος δυσεύρετης μοναχικότητας. Πέρα από τα μαζικά, ανήσυχα Σαββατοκύριακα της εφηβείας μας, τα οποία τείνουν να εκλείψουν για τις νεότερες γενιές (ευτυχώς η Υδρα μοιάζει να μην είναι πια της μόδας), πρόκειται για ένα μέρος με άπλετη ησυχία, ανέμελη καθημερινότητα, «χρήσιμα γαϊδουράκια» (εφόσον – επίσης ευτυχώς – ποτέ δεν επιτράπηκαν τα αυτοκίνητα), όμορφα τοπία και αρχιτεκτονική και τη θάλασσα τόσο κοντά σε κάθε γωνιά της. Μοιάζει λοιπόν με τοποθεσία μιας παράδοξης συλλογικής απομόνωσης, όχι μόνο για όσους θέλουν να δημιουργούν ακατάπαυστα, κάνοντας διαλείμματα από την «αιώνια ευχάριστη καταδίκη» τους (την τέχνη) για κολύμπι και συζητήσεις, αλλά και για αυτούς που (τους) αγαπούν. Ισως γι’ αυτό το νησί προσελκύει εδώ και δεκαετίες τόσους καλλιτέχνες και πιο πρόσφατα συλλέκτες οι οποίοι δημιουργούν τις προϋποθέσεις ώστε να έρθουν στο νησί σημαντικοί καλλιτέχνες και ο περίγυρός τους.
 |
| Ο ΚΟΕΝ ΣΤΗ ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ ΤΟ 1959 |
ΦΩΤΟ ΛΑΓΟΥΔΕΡΑΣ: ΑΡΧΕΙΟ ΜΠΑΜΠΗ ΜΩΡΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου