Ένα ιστολόγιο γεμάτο από Ύδρα, γεμάτο από ιστορίες και εικόνες του παρόντος και του παρελθόντος της.
ΑΠΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ.Ὕδρα. «Κάποια» συνηθισμένη μέρα τοῦ 1913. Ὁ β΄Βαλκανικὸς πόλεμος δὲν ἔχει ἀκόμη τελειώσει καὶ ὁ ναύαρχος Παῦλος Κουντουριώτης, ἐπισκέπτεται τὸ νησί του.Ἡ ὑποδοχὴ του ἀπὸ λαὸ καὶ κλῆρο, θυμίζει ῥωμαϊκὸ θρίαμβο. Σέρνει μαζὶ του δεκάδες Βουλγάρους καὶ Τούρκους αἰχμαλώτους, ποῦ θὰ δουλέψουν στὰ ἔργα ἐπισκευῆς καὶ κατασκευῆς τῶν δρόμων καὶ τῶν γιοφυριῶν τοῦ νησιοῦ.Ὁ θρίαμβος ὅμως δὲν εἶναι αὐτός. Ὁ θρίαμβος εἶναι τὸ ὅτι ὁ σκληροτράχηλος καὶ ἰσχυρογνώμων -ὄχι ἐπίτιμος- ΥΔΡΑΙΟΣ, μέσα σὲ λίγο χρονικὸ διάστημα, ἔχει προσθέσει στὰ πετράδια τοῦ ἑλληνικοῦ στέμματος, τὴν Θάσο, τὴν Σαμοθράκη, τὴν Λῆμνο, τὸν Ἄη Στράτη, τὴν Ἰκαρία, τὴν Σάμο, τὴν μαρτυρικὴ Χίο μας καὶ τὰ Ψαρά, μαζὶ μὲ δεκάδες ἄλλες «ἀσήμαντες βραχονησίδες» (γιὰ κάποιους ἐπιγόνους καὶ τοὺς θαυμαστὲς τους). Ἔχει προσθέσει ἀκόμη τὰ «κλειδιὰ τῶν Δαρδανελίων» τὴν Ἴμβρο καὶ τὴν Τένεδο, τὰ βασανισμένα μας νησιά, ποὺ 10 χρόνια μετὰ ὁ «Ἐθνάρχης» θὰ τὰ δωρίσῃ στὸν φίλο του Κεμάλ, σὰν ἀρραβῶνα τῆς ἀτέλειωτης καὶ εἰλικρινοῦς φιλίας τῶν δύο λαῶν, δείγματα τῆς ὁποίας θὰ ἀπολαμβάνουμε, ἐλέῳ μεταγενεστέρων «ἐθναρχῶν» μας μέχρι σήμερα...Διερωτῶμαι. Ὅλα αὐτὰ συνέβησαν τὸν 19ο αἰῶνα μήπως, ὥστε κάποιος νὰ γράφῃ ὅτι, τὴν 21η Μαΐου 1982, ἡ Ὕδρα «τὸ περήφανο νησὶ μας» ἔζησε «τὸ γεγονὸς τοῦ 20οῦ αἰῶνα», μάλιστα ἐλέῳ «Θείας μοίρας» (!!!), ἐπειδὴ κάποιοι ἐλάχιστα σημαντικοὶ, αὐτοχαρακτηριζόμενοι ὡς σοσιαλιστὲς, πολιτικάντηδες, ἀπεβιβάσθησαν σ᾿ αὐτό;Κι᾿ ἂν τὰ κριτήρια γιὰ κάτι τέτοιους χαρακτηρισμούς, δὲν ταὐτίζονται μὲ αὐτὰ τοῦ κόσμου ποὺ ὑποδέχθηκε τὸν -ὄχι ἐπίτιμο- ΥΔΡΑΙΟ Ναύαρχό του τότε στὰ 1913, ἀλλὰ μὲ τὸ ὅτι οἱ ἐν λόγῳ πολιτικοί, συνοδευόμενοι μάλιστα ἀπὸ «πνευματικοὺς γίγαντες τῆς Μεσογείου» (!!!), ἔφεραν τοὺς πολυπόθητους τουρίστες στὴν ἄσημη (;) ὡς τότε Ὕδρα μας, πῶς θὰ πρέπει νὰ χαρακτηρισθῇ ἡ ἡμέρα ποὺ τὸ συνεργεῖο τῆς ταινίας «Τὸ παιδὶ καὶ τὸ δελφίνι» ἀπεβιβάσθη στὸ νησί;Ἀλλὰ ἂς ὑποθέσωμεν ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀσήμαντα πράγματα, καὶ ὁ Ναύαρχος καὶ ὁ Νεγκουλέσκο καὶ ἡ Λῶρεν δὲν ἀρκοῦν νὰ καθορίσουν «τὸ γεγονὸς τοῦ 20οῦ αἰῶνα» γιὰ τὸ νησὶ μας. Ἡ παρουσία ἑνὸς ἁπλοῦ ἀνθρώπου, ποὺ δὲν ἔταξε στοὺς Ὑδραίους ποτὲ «καλύτερες μέρες», «ἐθνικὴ περηφάνεια» καὶ ἄλλα τέτοια (ὅπως ἀπεδείχθησαν ῥητορικὰ σκουπίδια), ἀλλὰ μὲ κάζουαλ ἐμφάνιση, μὲ μιὰ φωτογραφικὴ μηχανὴ στὸ λαιμό, μὲ ἕνα στενόχωρο μαγαζάκι σὲ μιὰν ἄκρη τοῦ λιμανιοῦ τοῦ νησιοῦ, ἔκαμε πολὺ περισσότερο κόσμο σ’ ὅλο τὸν ντουνιά νὰ μιλάει γιὰ τὴν Ὕδρα, ἀπ᾿ ὅτι ἡ «ἐπίτιμος» κυρία καὶ τὰ φιλαράκια της. Ἡ παρουσία αὐτή, ἡ μέρα ποὺ ὁ ἀνθρωπάκος αὐτός, ἀντὶ νὰ πάῃ νὰ κάνῃ κάτι τις ἄλλο στὰς Ἀθήνας, ἀπεφάσισε νὰ ῥιζώσῃ σ᾿ ἕνα μίζερο ἀκόμη τότε νησί καὶ νὰ γίνῃ τὸ μάτι του, τὸ στόμα του, ἡ φίρμα του, στὸν ἁπλὸ ἀλλὰ καὶ «ἐπώνυμο» κόσμο ποὺ ἐπὶ τέσσαρες τοὐλάχιστον δεκαετίες ἄφησε ἐκατομμύρια στὸν μπεζαχτᾶ τοῦ νησιοῦ μας, ἡ μέρα αὐτὴ λοιπὸν δὲν εἶναι σπουδαιότερη ἀπὸ τὴν 21η Μαΐου τοῦ 1982; Δὲν ζητῶ ἀπαντήσεις στὰ παραπάνω, διότι -τοὐλάχιστον- εἶμαι σὲ θέση, χωρὶς βοήθεια, νὰ κρίνω τὴν σημαντικότητα τῶν γεγονότων, τὴν βαρύτητα τῶν πράξεων καὶ κυρίως, τὴν σκοπιμότητα τῶν λόγων.
ΑΠΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήὝδρα. «Κάποια» συνηθισμένη μέρα τοῦ 1913. Ὁ β΄Βαλκανικὸς πόλεμος δὲν ἔχει ἀκόμη τελειώσει καὶ ὁ ναύαρχος Παῦλος Κουντουριώτης, ἐπισκέπτεται τὸ νησί του.
Ἡ ὑποδοχὴ του ἀπὸ λαὸ καὶ κλῆρο, θυμίζει ῥωμαϊκὸ θρίαμβο. Σέρνει μαζὶ του δεκάδες Βουλγάρους καὶ Τούρκους αἰχμαλώτους, ποῦ θὰ δουλέψουν στὰ ἔργα ἐπισκευῆς καὶ κατασκευῆς τῶν δρόμων καὶ τῶν γιοφυριῶν τοῦ νησιοῦ.
Ὁ θρίαμβος ὅμως δὲν εἶναι αὐτός.
Ὁ θρίαμβος εἶναι τὸ ὅτι ὁ σκληροτράχηλος καὶ ἰσχυρογνώμων -ὄχι ἐπίτιμος- ΥΔΡΑΙΟΣ, μέσα σὲ λίγο χρονικὸ διάστημα, ἔχει προσθέσει στὰ πετράδια τοῦ ἑλληνικοῦ στέμματος, τὴν Θάσο, τὴν Σαμοθράκη, τὴν Λῆμνο, τὸν Ἄη Στράτη, τὴν Ἰκαρία, τὴν Σάμο, τὴν μαρτυρικὴ Χίο μας καὶ τὰ Ψαρά, μαζὶ μὲ δεκάδες ἄλλες «ἀσήμαντες βραχονησίδες» (γιὰ κάποιους ἐπιγόνους καὶ τοὺς θαυμαστὲς τους).
Ἔχει προσθέσει ἀκόμη τὰ «κλειδιὰ τῶν Δαρδανελίων» τὴν Ἴμβρο καὶ τὴν Τένεδο, τὰ βασανισμένα μας νησιά, ποὺ 10 χρόνια μετὰ ὁ «Ἐθνάρχης» θὰ τὰ δωρίσῃ στὸν φίλο του Κεμάλ, σὰν ἀρραβῶνα τῆς ἀτέλειωτης καὶ εἰλικρινοῦς φιλίας τῶν δύο λαῶν, δείγματα τῆς ὁποίας θὰ ἀπολαμβάνουμε, ἐλέῳ μεταγενεστέρων «ἐθναρχῶν» μας μέχρι σήμερα...
Διερωτῶμαι. Ὅλα αὐτὰ συνέβησαν τὸν 19ο αἰῶνα μήπως, ὥστε κάποιος νὰ γράφῃ ὅτι, τὴν 21η Μαΐου 1982, ἡ Ὕδρα «τὸ περήφανο νησὶ μας» ἔζησε «τὸ γεγονὸς τοῦ 20οῦ αἰῶνα», μάλιστα ἐλέῳ «Θείας μοίρας» (!!!), ἐπειδὴ κάποιοι ἐλάχιστα σημαντικοὶ, αὐτοχαρακτηριζόμενοι ὡς σοσιαλιστὲς, πολιτικάντηδες, ἀπεβιβάσθησαν σ᾿ αὐτό;
Κι᾿ ἂν τὰ κριτήρια γιὰ κάτι τέτοιους χαρακτηρισμούς, δὲν ταὐτίζονται μὲ αὐτὰ τοῦ κόσμου ποὺ ὑποδέχθηκε τὸν -ὄχι ἐπίτιμο- ΥΔΡΑΙΟ Ναύαρχό του τότε στὰ 1913, ἀλλὰ μὲ τὸ ὅτι οἱ ἐν λόγῳ πολιτικοί, συνοδευόμενοι μάλιστα ἀπὸ «πνευματικοὺς γίγαντες τῆς Μεσογείου» (!!!), ἔφεραν τοὺς πολυπόθητους τουρίστες στὴν ἄσημη (;) ὡς τότε Ὕδρα μας, πῶς θὰ πρέπει νὰ χαρακτηρισθῇ ἡ ἡμέρα ποὺ τὸ συνεργεῖο τῆς ταινίας «Τὸ παιδὶ καὶ τὸ δελφίνι» ἀπεβιβάσθη στὸ νησί;
Ἀλλὰ ἂς ὑποθέσωμεν ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀσήμαντα πράγματα, καὶ ὁ Ναύαρχος καὶ ὁ Νεγκουλέσκο καὶ ἡ Λῶρεν δὲν ἀρκοῦν νὰ καθορίσουν «τὸ γεγονὸς τοῦ 20οῦ αἰῶνα» γιὰ τὸ νησὶ μας.
Ἡ παρουσία ἑνὸς ἁπλοῦ ἀνθρώπου, ποὺ δὲν ἔταξε στοὺς Ὑδραίους ποτὲ «καλύτερες μέρες», «ἐθνικὴ περηφάνεια» καὶ ἄλλα τέτοια (ὅπως ἀπεδείχθησαν ῥητορικὰ σκουπίδια), ἀλλὰ μὲ κάζουαλ ἐμφάνιση, μὲ μιὰ φωτογραφικὴ μηχανὴ στὸ λαιμό, μὲ ἕνα στενόχωρο μαγαζάκι σὲ μιὰν ἄκρη τοῦ λιμανιοῦ τοῦ νησιοῦ, ἔκαμε πολὺ περισσότερο κόσμο σ’ ὅλο τὸν ντουνιά νὰ μιλάει γιὰ τὴν Ὕδρα, ἀπ᾿ ὅτι ἡ «ἐπίτιμος» κυρία καὶ τὰ φιλαράκια της.
Ἡ παρουσία αὐτή, ἡ μέρα ποὺ ὁ ἀνθρωπάκος αὐτός, ἀντὶ νὰ πάῃ νὰ κάνῃ κάτι τις ἄλλο στὰς Ἀθήνας, ἀπεφάσισε νὰ ῥιζώσῃ σ᾿ ἕνα μίζερο ἀκόμη τότε νησί καὶ νὰ γίνῃ τὸ μάτι του, τὸ στόμα του, ἡ φίρμα του, στὸν ἁπλὸ ἀλλὰ καὶ «ἐπώνυμο» κόσμο ποὺ ἐπὶ τέσσαρες τοὐλάχιστον δεκαετίες ἄφησε ἐκατομμύρια στὸν μπεζαχτᾶ τοῦ νησιοῦ μας, ἡ μέρα αὐτὴ λοιπὸν δὲν εἶναι σπουδαιότερη ἀπὸ τὴν 21η Μαΐου τοῦ 1982;
Δὲν ζητῶ ἀπαντήσεις στὰ παραπάνω, διότι -τοὐλάχιστον- εἶμαι σὲ θέση, χωρὶς βοήθεια, νὰ κρίνω τὴν σημαντικότητα τῶν γεγονότων, τὴν βαρύτητα τῶν πράξεων καὶ κυρίως, τὴν σκοπιμότητα τῶν λόγων.