Στις 10 Νοεμβρίου του 2002 έφυγε ο Βασίλης Μάρος, πολυβραβευμένος σκηνοθέτης, εικονολήπτης και διευθυντής φωτογραφίας, πρωτεργάτης του κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ στη χώρα μας. [γεν. 1929]. Ένας υπέροχος άνθρωπος, φίλος και λάτρης της Ύδρας.
Σ΄αυτή την εποχή, όπου τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο σχεδόν, όπου σε κάθε γωνιά σκοντάφτεις σε ισοπεδωμένα ιδανικά, αξίες, λόγια και όνειρα και πραγματικά κάθε σκεπτόμενος νους αναρωτιέται ποια είναι αλήθεια η σημασία και ο σκοπός της πορείας σε αυτόν τον πλανήτη, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που βάζουν το έργο της ζωής τους, πάνω από τη ζωή τους και προχωρούν ωθούμενοι μονάχα από την αγάπη τους στον άνθρωπο και την μοναδικότητά του, μονάχα από τον πόθο να αποτυπώσουν και να μεταδώσουν αυτήν την αγάπη σε όσους μπορούν , να την κατανοήσουν και να την δεχτούν μέσα τους, και ακόμη και σε όσους απλά θα ήθελαν να προσπαθήσουν.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο Βασίλης Μάρος. Ο ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.... Ένας άνθρωπος που κυριολεκτικά από το μηδέν, και βασιζόμενος αποκλειστικά στη δύναμη του μυαλού του, στο πείσμα , στην αποφασιστικότητα και στην αγάπη για το έργο του, ή μάλλον το λειτούργημά του, κατάφερε να προσφέρει στο πνεύμα αυτού του τόπου, και κατάφερε να αποτελέσει αναμφισβήτητο και τεράστιο κομμάτι στην Ιστορία όχι μόνο της Πατρίδας του μα και του κόσμου ολάκερου. Προσφορά ανεκτίμητη ήταν η προσφορά του στην Ελλάδα, όπως και βαθιά η πικρία του για την ανέκαθεν φανερή εθελοτυφλία του επίσημου κράτους απέναντι της κατά τ΄άλλα παγκοσμίως αποδεκτής και διθυραμβικά χειροκροτημένης προσφοράς του στο χώρο της τέχνης του.
Ενός κράτους που σχεδόν πάντα αδιαφορεί για τα παιδιά του και που θυμάται αναγκαστικά όταν ξένοι του υπενθυμίζουν.
Η τέχνη του, είναι το πνεύμα του, και εργαλείο του η κινηματογραφική μηχανή, η τέχνη του και η λατρεία του. "Το Μάτι που ακούει, το μέσο να διεισδύσει στην άγνοια, η δυνατότητα να εξερευνά ακατάπαυστα λαβυρίνθους από εικόνες και φως, να κατανοεί και να χαράζει το άγνωστο και τα μυστικά της Ιστορίας, η προσπάθεια της αναζήτησης στην ουσία της ύπαρξης και σε όσα κρύβονται βαθιά μέσα της, εκμεταλλευόμενος το παρελθόν, φωτίζοντας το παρόν."
Μία τέχνη με χιλιάδες βέβαια οπαδούς και εκφραστές μα που εκείνος κατάφερε να της δώσει καινούργιο νόημα, όπως και μοναδικό είναι οτιδήποτε βασίζεται στην αγάπη και την πίστη στο σκοπό και την ύπαρξη.
Και αποτελεί τιμή και τύχη για όλους εμάς που κάπως τον συναντήσαμε στον δρόμο μας και τύχαμε θεατές των πράξεών του. Γιατί " αν δεν μπορείς να είσαι πλούσιος, στάσου πλάι σε κάποιον πλούσιο μήπως και η λάμψη του αφήσει κάποια ίχνη πάνω σου"
Κάπως έτσι ήταν ο Βασίλης Μάρος, και ίσως δεν αρκέσουν ολάκερες σελίδες να ζωγραφίσουν τα πως και τα γιατί του. Η ψυχή δεν ζωγραφίζεται ποτέ, απλά κατανοείται κάπως, από κείνους που τα μάτια τους μπορούνε να κυτούν λίγο πιο μακρυά και πιο βαθιά.
Και είναι ο Μάρος από εκείνους τους ανθρώπους που δε χρειάζεται να "φύγουν" για να γίνουνε αστέρια. Γιατί ήταν και είναι ήδη αστέρι σε τούτη τη ζωή σε ετούτο το παρόν, αναδύοντας φως μοναδικό και παρήγορο, δικαιολογώντας την ύπαρξη και τη συνέχιση του είδους του ανθρώπινου είδους σε ετούτον τον πλανήτη.
Με όλη μου την αγάπη
Σοφία Μωρές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου