Οι ώρες που κανονιές βροντάγανε παρήλθαν
Τα λάβαρα που ανεμίζανε περήφανα
Σε κάθε σκαρί και βράχο
Οι ιαχές του πόλεμου της νίκης και της λεβεντιάς
Οι άντρες οι μεγάλοι, τα παλληκάρια, οι πολεμιστές
Η σοφία τους, η αντάρα τους, το αντριλίκι τους
Τα θαλασσοδαρμένα χέρια τους
Που μπόραγαν και σήκωναν μια πατρίδα ολάκερη
Το κάστρο τους, ένας σβόλος γης
Μια ρανίδα βράχος με δική του ψυχή
Οι καπετάνιοι, οι θαλασσαϊτοί
Θαλασσοκράτορες, προσκυνητές του Αιγαίου
Τα θαλασσοπούλια του, η αντάρα του
Όλα γινήκαν και προσπέρασαν
Και κλείστηκαν σε μια στιγμή
Μια στιγμή που η Ανατολή εγίνηκε ένα με τη Δύση
Μια στιγμή φυλακισμένη σε μια λιαχτίδα φως
Κι εξακοντίστηκε ψηλά, αέναη ως τ' άστρα

Κι έμεινες κι εσύ εκεί μεγάλε καπετάνιε
Στο μέρος που εδιάλεξες να το χτυπούνε όλοι οι αέρηδες
Που στις φτερούγες τους ταξίδεψες
Κι εντέλει γύρισες στ' απάνεμο λιμάνι σου