Αύγουστος του 1935. Ο νικητής της Έλλης δεν κατάφερε να περάσει το καλοκαίρι του στην Ύδρα. Κουρασμένος πλέον και ήδη με αιματουρία να τον ταλαιπωρεί και να επιβαρύνει την υγεία του επικίνδυνα. Δυό χρόνια πριν είχε διαλέξει το μέρος που ήθελε να ταφεί. Έβαλε λοιπόν και έφτιαξαν τον τάφο του ακριβώς κάτω από το σπίτι του. "όπου κι αν πεθάνω να με φέρουν να με θάψουν στην Ύδρα, σ' αυτόν τον τάφο" είπε στον φίλο του παπά Χελιώτη. Πήγαινε συχνά στον τάφο, μα πλέον τον τελευταίο καιρό δεν τον κρατούσαν οι δυνάμεις του. Περίμενε απλά την ώρα του με γαλήνη, αγναντεύοντας τη θάλασσα. Μήτε γιατρούς ήθελε, μήτε φάρμακα. Απλά πίστευε στη δύναμή του. Αλλά....
Δεν έχω το δικαίωμα ίσως. Έχω την τιμή όμως. Και τι να πω εγώ, εδώ σ' αυτή τη στροφή του Καιρού? Για ποιόν? Για τον ναύαρχο; τον ήρωα; τον Άνθρωπο; τη ψυχή του; τη καρδιά του; την Αγάπη του; Άραγε κατάλαβε αληθινά κανείς; Όχι τόσο οι συνταξιδιώτες του όσο από εμάς τους επόμενους. Ποιός ήταν, τι έκανε γιατί το έκανε; Κατάλαβε; Απόγονος Αρχόντων, Άρχοντας και ο ίδιος, απόγονος των μπουρλοτιέρηδων του 1821 κουβαλώντας μια βαριά κληρονομιά που την συνέχισε γράφοντας την δική του μεγάλη ιστορία. Ήρωας που λάτρεψε την πατρίδα και τα έδωσε όλα γι' αυτήν χωρίς σκέψη και χωρίς κανένα φόβο. Με τη ψυχή μπροστά και τα καθάρια χέρια του να τιμονεύουν τα σκαριά της νίκης. Δεν το έκανε γιατί επιθυμούσε τον τίτλο του ήρωα. Το έκανε γιατί πίστευε, γιατί αγαπούσε, γιατί ήταν ο Παύλος Κουντουριώτης. Ένας απλός Άνθρωπος, απέρριτος, ασκητικός σχεδόν, ακέραιος στο έπακρο, αληθινός.
Τα λόγια τα πολλά τα έχουν πει δεκάδες πριν το ταπεινό μου στόμα. Τα έχουν γράψει σε χιλιάδες σελίδες πριν το ανάξιό μου χέρι. Ένα ρίγος απλά ολόκορμα με συνταράσει σαν σκέφτομαι, σαν αναλογίζομαι.. Σε στάση προσοχής και σε απόλυτη σιωπή. Δεν γνώριζα, αλλά μαθαίνω και απομένω χαρά απλά να νιώθω που υπήρξε και θλίψη που δεν έτυχα συνοδοιπόρος του Καιρού του....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου