Η αλμύρα των βράχων μου
Ο Απηλιώτης που ταράζει τη Μεγάλη Μητέρα
Και κάθε του ανάσα είτε οργή κρύβει είτε γαλήνη
Όλα τα παρασέρνει, τα ορατά και τα αόρατα,
Τη λέρα και τα υπόλοιπα που πάλι λέρα κρύβουν
Και κάθε ανάσα, γεμίζει αίσθηση,
Κάθε συναίσθημα, μια παράδοξη θαλπωρή
Μια αγάπη αμολόγητη
Γιατί όλα που θωρείς,
Απ' το ταπεινό φύκι, τη περήφανη αργυρόλευκη
Ως το λεύτερο θαλασσοπούλι,
Νιώθεις να' ναι ένα με την αμαρτωλή σου ύπαρξη
Σαν αδέλφια που θωπεύονται απ' την ίδια Ιερή Αγάπη
Και γω, μόνο μετάνοια νιώθω, μόνο λατρεία η καρδιά,
Και φτάνει αυτό για όσο κι αν κρατήσει
Ένα δευτερόλεπτο ή έναν αιώνα
Κανένας δεν κατάλαβε πως τίποτα δεν ζήτησα
Να πάρω ή να αποδείξω
Μόνο να φύγω
Καβάλα Γραίγο στις φτερούγες σου

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΘΥΕΛΛΑΣ 2008