Καλοκαιρινές ιστορίες της 'Υδρας

Πολύβουη η ‘Ύδρα ουδέποτε ήταν. Αυτό το καλοκαίρι, όμως, παραήταν ήσυχη. Όπως παραήταν κακοζωισμενες κι οι αμέτρητες γάτες της. Μ’ εξαίρεση την «Πριγκίπισσα Σίσσυ» του «Πειρατή» που το γυαλιστερό της τρίχωμα, το λουράκι και τα καθαρά της πιατάκια φανέρωναν τη φροντίδα και την αγάπη που της έχει το προσωπικό του πιο διάσημου μπαρ στο νησί, όλες οι υπόλοιπες ήταν να τις λυπάσαι… Φταίει η κρίση; Για το δεύτερο -δεν είμαι σίγουρη. Μάλλον κακοί, πολύ κακοί άνθρωποι, φταίνε. Για το  πρώτο, όμως, δεν έχω λόγο να αμφισβητώ τα όσα μου έλεγαν έμποροι κι εστιάτορες. Όλοι ανεξαιρέτως. Πως, δηλαδή, η κίνηση μέχρι και τέλος Ιουλίου ήταν 30% κάτω σε σχέση με πέρυσι που κι εκείνη ήταν πεσμένη σε σχέση με πρόπερσι και πάει λέγοντας. Μου έλεγαν, επίσης, πως δεν υπάρχει μαγαζί δίχως χρέος στο πέταλο του λιμανιού και πως οι ντόπιοι κτιστάδες μετά το θάνατο της οικοδομής έχουν αλλάξει επάγγελμα κι έχουν γίνει οι περισσότεροι αγωγιάτες. Μάλιστα -αγωγιάτες. Μπορεί στο μέρος της γης που ζούμε ο αγωγιάτης να είναι επάγγελμα προς εξαφάνιση, όμως, στην Ύδρα ανθεί. Εξ ανάγκης. Βλέπεις, τα τροχοφόρα απαγορεύονται. Των ποδηλάτων συμπεριλαμβανομένων. Άρα, πως αλλιώς μπορούν να εξυπηρετηθούν οι μεταφορές; Με μουλάρια και γαϊδούρια.Εντάξει, έχουμε κι ένα φορτηγάκι κρυμμένο για να πηγαίνουμε τους πεθαμένους στο νεκροταφείο, μου λέει συνωμοτικά η συμπαθέστατη κυρία που κρατάει την ταβέρνα του Λούλου. Στο ένα, όμως. Γιατί στο άλλο έχει σκαλιά και τους πάμε με τα χέρια…
Δεν ξέρω πόσο «χαριτωμένα» ακούγονται αυτές οι ιστορίες όταν είσαι κομμάτι τους. Η κυρία του Λούλου μου λέει, βέβαια, πως δεν της φαίνεται ο ατέλειωτος ποδαρόδρομος, διότι πάντα έτσι ήταν. Απ’ όταν θυμάται τον εαυτό της περπατούσε, πάντα ανεβοκατέβαινε σκαλιά. Άσε που μας κάνει και καλό στην υγεία. Ούτε καρδιά ούτε αρθριτικά έχουμε εδώ… Από την άλλη, όμως, της παίρνει περίπου μια ώρα το πρωί να έρθει από το Καμίνι που είναι το σπίτι της στο λιμάνι που είναι η δουλειά της. Κι άλλη μια το βράδυ να επιστρέψει. Στο μεσοδιάστημα ούτε που το διανοούμαι. Είπαμε -έχουν κι οι αντοχές όρια… 

Περί αντοχών και ορίων, η συζήτηση και με τον Πρόεδρο του Υδραϊκού, Θοδωρή Μουστακαρία. Ο παλαίμαχος διεθνής πολίστας οραματίστηκε μια νέα γενιά του αθλήματός του να ξεπηδά από την ιδιαίτερη πατρίδα του για πολύ συγκεκριμένους λόγους: ο ποδαρόδρομος, η κλίση του εδάφους και τα σκαλιά -η καθημερινότητα, δηλαδή, στην Ύδρα- προσφέρουν ανεκτίμητη φυσική εκγύμναση στα πιτσιρίκια που τρέχουν σαν κατσίκια πάνω κάτω. Όταν, λοιπόν, τα άλλα παιδιά ξεκινούν την προπόνηση περίπου από το μηδέν, τα υδραιάκια έχουν ήδη «χτισμένα» πόδια κι αντοχές ανεξάντλητες. Έχει κάθε λόγο να είναι διπλά περήφανος, για την άνοδο του Υδραϊκού, φέτος, στην Α2 της υδατοσφαίρισης. Διότι είναι και δικό του κατόρθωμα, όπως ακριβώς και το πλωτό κολυμβητήριο στο Mira Μare στο οποίο  προπονούνται οι υδραίοι αθλητές την καλοκαιρινή περίοδο. 
Ιστορίες πολλές και στην ταβέρνα της Αννίτας. Τα τι δεν άκουσα για τις υδραίικιες φώκιες -κι έχει μπόλικες το νησί- από το νεαρό γιο της ιδιοκτήτριας. Ψαράς. Όσο τις μισεί άλλο τόσο τις θαυμάζει. Πανέξυπνες αλλά άτιμες. Μου κλέβουν τα ψάρια, τα κρατούν στο στόμα και στριφογυρίζουν μπροστά μου. Επίτηδες το κάνουν. Τους αρέσει να κοροϊδεύουν. Άσε τη ζημιά με τα δίχτυα. Δε με νοιάζει τόσο για τα ψάρια που μου παίρνουν. Τα δίχτυα όμως; Κάθε που μου τα τρώνε θέλω 500 ευρώ για καινούργια… Ο Νίκος δεν ήταν πάντα ψαράς. Ξεκίνησε από την οικοδομή αλλά όταν η κρίση την… τελείωσε στράφηκε στη δουλειά του πατέρα του. Σε δύσκολα νερά πηγαίνει πάντα μαζί του. Το ίδιο και με κακό καιρό. Να, τέσσερις μέρες αποκλειστήκαμε πέρυσι το χειμώνα στη Φαλκονέρα.
Τι κάνεις σ’ αυτή τη περίπτωση;
Τίποτα! Δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Περιμένεις να περάσει η κακοκαιρία. Προμήθειες έτσι κι αλλιώς έχεις στο καΐκι. Και σ’ ό,τι μ’ αφορά έχω και τον πατέρα μου μαζί. Μόνον μ' εκείνον βγαίνω στη θάλασσα. Κανέναν άλλον…
 http://www.karchilaki.com/index.php/articles/article/97#.UhEiZAFFqkw.facebook