Κι όταν τα φώτα σβήνουν και η αυλαία πέφτει μένει ένα τεράστιο κενό μέσα μας και η ρητορική ερώτηση προς τι όλα αυτά? προς τι η παράσταση? Κι όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν είναι πάντα παράσταση. Δεν αποζητούμε πάντα το χειροκρότημα, έστω ενσυνείδητα. Είναι ο σκοπός που έχει ο καθένας. Είναι το όνειρο. Μα πάνω από όλα είναι η Αγάπη. Η Αγάπη που τον ωθεί από ένα σημείο και ύστερα να δρα ανιδιοτελώς, να προσφέρει χωρίς να περιμένει απαραίτητα να πάρει. Και αυτό είναι το μυστικό, η συνταγή της επιτυχίας. Όχι απαραίτητα της κοινωνικής μα κυρίως της προσωπικής. Δεν έχει έτσι κι αλλιώς αν το καλοσκεφτούμε και άλλο προορισμό το είδος μας. Να αγαπάμε τον εαυτό μας και να αγαπάμε τους άλλους πάνω από τον εαυτό μας. Το τίμημα αυτής της ανάγκης, -και σε καμία περίπτωση επιλογής- είναι πολύ βαρύ και συνήθως παρεξηγείται η ανάγκη προσφοράς μιας και έχουμε δρομολογηθεί να ψάχνουμε κρυφούς ιδιοτελείς σκοπούς και ψιλά γράμματα πίσω από κάθε πράξη, πίσω από κάθε σκέψη. Ούτε αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία σε εκείνους που δεν μπορούν να ξεφύγουν από την ουσία τους και την αλήθεια τους. Απλά και αδιαμαρτύρητα πληρώνουν το αντίτιμο. Ένας τέτοιος πεντακάθαρος άνθρωπος ήταν και ο Μπάμπης Μωρές και δόξα το θεό και πολλοί ακόμη σαν και αυτόν. Και δεν πρόκειται για το έργο του ούτε για την προσφορά του, ούτε για κάτι τέτοιο. Πρόκειται για κάτι πολύ πιο βαθύ, κάτι που τον ώθησε να προσφέρει ότι πρόσφερε τέλος πάντων. Πρόκειται για την πίστη, το πείσμα, το μεράκι, πρόκειται για την Αγάπη. Και δεν υπάρχει κούραση όταν συνυπάρχουν όλα αυτά ούτε βαρυγκόμια. Μόνο ο δρόμος μπροστά μέχρι όσο είναι γραφτό του καθενός. Όσο και να κουράζονται οι καλοί πολεμιστές δεν το βάζουν ποτέ κάτω. Ποτέ . Μέχρι την τελευταία σφαίρα.