Όλα δείχνουν απαράλλαχτα, στατικά. Ο τόπος μου, η θάλασσά του, τα πλάσματά του, οι σκιές τους, το φως τους, Η γνώση και ο λήθαργός τους. Εγώ και τα τριγύρω μου.
Κι όμως έτσι φαινομενικά και ξαφνικά, Κάτι νύχτες όμοιες με άλλες, Λαμβάνει ο νους μηνύματα και η ψυχή το ίδιο. Μηνύματα λεπτού ταυτόχρονα κι αιώνα. Μηνύματα αλλαγής, παραλλαγής, αλήθειας, εξομολόγησης. Μετάνοια, λατρεία, ψήγματα γνώσης, αυτογνωσίας, αέναης ικεσίας. Κατανόησης του σκοπού, του γιατί, της ύπαρξης, της εξιλέωσης. Εξέλιξη μέσα απ' τη θυσία και την αυτοθυσία. Χάσιμο, Σπονδή όχι ψυχής..σπονδή των ίσκιων της. Λίγο- λίγο να ξεριζώνεται ο θάνατος απ' αυτά τα σπλάχνα που αθάνατα γεννήθηκαν και λίγο - λίγο φθίνουν από κανενός το φταίξιμο παρά μονάχα απ' το δικό μου. Δε ξέρω αν πονά ο θάνατος και τι πονά από εκείνον. Δε ξέρω τι παίρνει ο θάνατος, δε ξέρω και πόσο πονάει η ζωή ούτε τι παίρνει αυτή και τα τιμήματά της. Ξέρω ότι δεν κρύβει θάνατο νησί μου η αγκαλιά σου κάθε καινούργια μέρα που στέκομαι στο βορινό το παραθύρι του σπιτιού σου Ναύαρχε του στόλου της πατρίδας μου, Αρχηγέ και γητευτή του Αιγαίου και της ταραγμένης μου ψυχής. Έχεις στεριώσει μέσα μου. Κατάδυση βαθιά στην ιστορία σου και στη καρδιά σου.
Καθιστώ την κίνησή μου ανεξάρτητη
Με την δύναμη του Θεού και τας ευχάς του βασιλέως μας,
εν ονόματι του δικαίου πλέω μεθ'ορμής ακαθέκτου
και με την πεποίθησιν της νίκης εναντίον του εχθρού του Γένους
Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης, θωρηκτό Αβέρωφ , 3 Δεκεμβρίου 1912
Καθιστώ την κίνησή μου ανεξάρτητη
Με τη βοήθεια του θεού και της ψυχής μου
Ή έστω ότι έχει απομείνει απ' αυτήν
Οι δρόμοι της θύελλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου