«Το καλύτερο σχολείο της ζωής μου…»

Μια αυθεντική κοσμοπολίτισσα, η πολυταξιδεμένη και αιώνια έφηβη Φαίνη Ξύδη, θυμάται τη χρυσή εποχή των νεανικών της χρόνων στην Ύδρα.

Πήγα σε πολλά σχολεία, σε διαφορετικούς τόπους και διδάχθηκα σε διαφορετικές γλώσσες, αλλά το καλύτερο σχολείο μου ήταν στην Ύδρα.
Στο νησί έρχομαι από το 1956. Τότε οι ντόπιοι πουλούσαν τα σπίτια τους για ένα κομμάτι ψωμί, γιατί η σπογγαλιεία, που ήταν το κύριό τους εισόδημα, είχε ελαττωθεί. Η μητέρα μου, που ήλθε και αγάπησε την Ύδρα παλαιότερα, αποφάσισε, όταν γυρίσαμε από το εξωτερικό, να αγοράσει ένα σπίτι «για ν’ αποκτήσουν ρίζες τα παιδιά της», κι έτσι πηγαινοέρχομαι στο νησί 55 χρόνια…
Μου αρέσει πολύ η γαλήνη που έχει το νησί, μια και δεν υπάρχουν αυτοκίνητα. Όλη η μεταφορά γίνεται με άλογα, μουλάρια και γαϊδούρια. Επικοινωνείς με τον αγωγιάτη στο κινητό και φορτώνει στα ζα το αγώγι για το σπίτι. Τόσο απλό. Άλλος ένας λόγος που αγαπώ την Ύδρα είναι η θαυμάσια αρχιτεκτονική της. Ο οικισμός, σκαρφαλωμένος στον βράχο, κατεβαίνει έως το λιμάνι αμφιθεατρικά, με πετρόχτιστα σπίτια με κεραμιδένιες στέγες, και τακτικά μέσα στη σιγαλιά της νύχτας, όταν έχουν κλείσει τα music bars, μπορείς να διακρίνεις έως και κουβέντες των ξενύχτηδων, που σκαρφαλώνουν στον βράχο σαν κύμα, για να φτάσουν πεντακάθαρα στα αυτιά σου.

Η κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα η οποία χαρακτηρίζει την Ύδρα που έζησα και ζω σφύζει από ζωή. Το 1957, θυμάμαι, ήταν μια γροθιά ξένοι, που έπιναν το ουζάκι τους το μεσημέρι. Μερικά χρόνια αργότερα, γύρω στα 1960, κατέφθασε ο Leonard Cohen, που αγόρασε ένα σπιτάκι και εγκαταστάθηκε μόνιμα με την πρόσχαρη και όμορφη Marianne, Νορβηγίδα, στην οποία αφιέρωσε το τραγούδι του «So long Marianne», που έγινε hit.

Τέλη του 1960 τρέχαμε όλη μέρα ξυπόλυτοι πότε για μπάνιο στη “Σπηλιά”, πότε για χορευτικές φιγούρες και βουτιές στον «Ναυτικό Όμιλο» του Μωρές. To βράδυ χόρευα μέχρι πρωίας στην ντίσκο “Heaven” του Μπάμπη Μουτσάτσου

Τριάντα σκαλιά πιο πάνω από το σπίτι μας είχε το εξοχικό της η Μαργαρίτα Λυμπεράκη με την κόρη της, Μαργαρίτα Καραπάνου. Η Λυμπεράκη, Ρίτα για τους φίλους, έγραψε ένα κινηματογραφικό σενάριο ονόματι «Φαίδρα», και το 1961 γυρίσθηκε το φιλμ στην Ύδρα, με πρωταγωνιστές τη Μελίνα Μερκούρη, τον Tony Perkins και τον Raf Vallone, Ιταλό ηθοποιό, και σκηνοθέτη τον Ζυλ Ντασέν. Στα γυρίσματα, στο λιμάνι της Ύδρας να γίνεται της τρελής. Ηθοποιοί, κομπάρσοι, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, μακιγιέζ, οπερατέρ, κόσμος πολύς μαζεμένος γύρω από το μπαρ «Λαγουδέρα». Υπήρχε ένας χώρος στο πρώτο πάτωμα, τον οποίο παραχώρησε ο ιδιοκτήτης της «Λαγουδέρας», Μπάμπης Μωρές, που μεταβλήθηκε σε καμαρίνι. Εκεί μακίγιαραν τη Μερκούρη, που στα διαλείμματα έπαιζε τάβλι με πάθος.
Η μητέρα μου επέτρεψε στον αδελφό μου και σε εμένα, μόλις 16 ετών, να ξενυχτήσουμε μέχρι τα μεσάνυχτα, προκειμένου να χαζέψουμε τα γυρίσματα. Τότε φορούσα και καμάρωνα τα πρώτα μου σιελ Βlue Jeans, και οι φίλοι μου έβαζαν την υπογραφή τους, έγραφαν στιχάκια επάνω τους. Παρακάλεσα τον Tony Perkins και τον Raf Vallone να υπογράψουν τα Blue Jeans. Ο πρώτος υπέγραψε, και κατασυγκινήθηκα, γιατί ήταν ο αγαπημένος μου ηθοποιός για χρόνια. Την επομένη με είδε να βουτάω από ψηλά στη θάλασσα και με ρώτησε να του μάθω να βουτάει. Ξεκινήσαμε μαθήματα, αλλά ήταν ανεπίδεκτος, και το μάθημα τέλειωσε πριν καλά καλά ξεκινήσει. Ήταν πολύ γλυκός και ευγενικός, και χωρίς αμφιβολία κούκλος. Αργότερα, φωτογραφία των ποδιών μου με τα Blue Jeans εξετέθη σε έκθεση φωτογραφίας και κέρδισε το 1ο βραβείο.

Τέλη του 1960 τρέχαμε όλη μέρα ξυπόλυτοι, πότε για μπάνιο στη Σπηλιά και πότε για χορευτικές φιγούρες και βουτιές στον «Ναυτικό Όμιλο» του Μωρές. Χορεύαμε πολύ Hully Gully και Shake, κι ακούγαμε μουσική των Beatles, Stones, Jefferson Airplane, Iron Butterfly, Box Tops, Ray Charles και Beach Boys. To βράδυ χόρευα μέχρι πρωίας στην ντίσκο «Heaven» του Μπάμπη Μουτσάτσου, ντυμένη Courreges από την κορυφή έως τα νύχια ή με λουλουδάτες πανταλόνες και πολύ μακιγιάζ. Κανείς δεν λογάριαζε έξοδα, οι τιμές ήταν τόσο προσιτές. Ε, πολλές φορές ξεμέναμε από χαρτζιλίκι και δανειζόμασταν από κανένα γκαρσόνι, μέχρι να μας έρθουν ενισχύσεις από τους γονείς μέσω ταχυδρομείου.
Εν έτει 1970, που έμεναν ανοιχτά τα μπαρ και οι ντίσκο μέχρι τα χαράματα, κατεβαίναμε για φαγητό τα μεσάνυχτα και τρέχαμε στον «Ναυτικό Όμιλο» (Σήμερα «Όμιλο») του Μπάμπη Μωρές, ή στον «Κάβο» του Δημήτρη Ζαριώπη, για να χορέψουμε ασταμάτητα μέχρις εξοντώσεως. Μετά, πεινασμένοι περιμέναμε να ανοίξει ο φούρνος, να φάμε κάτι τις. Με την παρέα μου είδαμε την ανατολή αμέτρητες φορές από την «Καφετέρια Τάσσος», όπου κουρνιάζαμε μισοκοιμισμένοι στις βολικές καρέκλες του μέχρι τελικής πτώσεως.

Το 1982 υπήρχε το “Bill’s Bar”, του Εγγλέζου Bill Cunliff, που έκανε πάταγο γιατί έβαζε πολύ ψαγμένη τζαζ μουσική κι έφτιαχνε μοναδικά cocktails, καθότι σπούδασε την τέχνη στην Αγγλία

Ήταν δικτατορία, όταν ένα βράδυ στου «Τάσσου» περιμαζέψαμε έναν Ινδό σαρικοφόρο, τον γλιτώσαμε από έναν μάγειρα που τον κυνηγούσε να του φέρει μια καρέκλα στο κεφάλι, και τον φιλοξένησα σπίτι. Την επομένη με κάλεσε ο διοικητής της Αστυνομίας να απολογηθώ για τον Ινδό φιλοξενούμενό μου, τον «έγχρωμο», όπως τον αποκάλεσε ο αξιωματικός υπηρεσίας. Ήταν από τους πρώτους Ινδούς στο νησί, προφανώς και τα χάσανε, αλλά τη γλίτωσα. Οι επισκέπτες στο σπίτι κι εγώ περάσαμε θαύμα μαζί του. Μας έμαθε να δένουμε σαρίκι και πώς να δένουμε βράκα.
Από τότε που κληρονομήσαμε το σπίτι ο αδελφός μου και εγώ, έρχονται και παρέρχονται και κοιμούνται φίλοι μου απ’ άκρη σε άκρη της γης, διάσημοι και μη, και τώρα που πηγαίνω Ινδία τακτικά, και Ινδοί. Τους εξαναγκάζω να μείνουν το ολιγότερο δύο ημέρες, διότι συναισθηματικά μού κοστίζει όταν φεύγουν γρήγορα, αλλά και η προετοιμασία του σπιτιού για να τους υποδεχθώ είναι μεγάλη. Από τη μεγάλη μου αγάπη για τους ανθρώπους και τη δίψα μου να ανταλλάξω πληροφορίες και να διδαχθώ, κάνω διπλά Bookings, και τότε δυσκολεύομαι να βολέψω τους καλεσμένους. Αλλά, αν είναι ενδιαφέροντες και διασκεδαστικοί, οι υπόλοιποι φιλοξενούμενοι διατίθενται να στριμωχθούν λιγάκι.
Το 1982 υπήρχε το «Bill’s Bar», του Εγγλέζου Bill Cunliff, που έκανε πάταγο, γιατί έβαζε πολύ ψαγμένη τζαζ μουσική κι έφτιαχνε μοναδικά cocktails, καθότι σπούδασε την τέχνη στην Αγγλία. Τέτοια η εφευρετικότητά του, που εφηύρε και Mock Cocktails (Ψεύτικα Κοκτέιλ χωρίς αλκοόλ) για μη πότες. Για παράδειγμα, μου αφιέρωσε το «Phainie’s Passion» και το συμπεριέλαβε και στον κατάλογο. Θυμάμαι να πέφτει βροχή καλαπόδια και πλήθος πελατών να χουχουλιάζει στο μπαρ. Έξαφνα ακούμε τον έλικα ενός ελικοπτέρου να στροβιλίζει πολύ κοντά και το ελικόπτερο να προσγειώνεται στο ποδοσφαιρικό γήπεδο της Ύδρας. Ο Bill αναφωνεί: «Α, είναι το τάδε ζευγάρι που περιμένω. Με ενημέρωσαν τηλεφωνικά ότι θα έλθουν εδώ να πιουν το ποτό τους πριν πάνε σπίτι». Πράγματι, έτσι έγινε. Τους καλωσορίσαμε, πέσανε αγκαλιές, και η ατμόσφαιρα έγινε ακόμη πιο ζωντανή. Εκείνη την ημέρα βοηθούσε στο μπαρ η Ειρήνη Μολφέση. Γνωριστήκαμε, και έκτοτε παραμείναμε φίλες.

Στου «Bill’s» πήγαιναν οι πάντες. Μεταξύ αυτών, ο Leonard Cohen, o Brice Marden, μινιμαλιστής ζωγράφος με έργα τεράστιου μεγέθους σε μουσεία, η γυναίκα του Hellen, επίσης ζωγράφος, ο Δημήτρης Κασούμης, με καταγωγή από την Ύδρα, ο Χρήστος Καρράς, ζωγράφοι, συλλέκτες έργων τέχνης, διάφοροι εφοπλιστές με τον περίγυρό τους. Εκείνη τη βροχερή ημέρα πέρασε και ο James Herlihy, από την Πολιτεία του Michigan, συγγραφεύς του «Κάου-μπόυ του Μεσονυχτίου» και ηθοποιός. Γνωρίστηκε με τη Μολφέση, που μου τον έφερε πεσκέσι στο σπίτι, για να μου τονώσει το ηθικό, γιατί ήμουν κομμάτι μελαγχολική. Έφτιαξα εκ των ενόντων κάτι να φάμε, και πράγματι είχε δίκιο η Ειρήνη, αναγνώρισα και εξετίμησα έναν έξυπνο, ευαίσθητο, γλυκό και ζωντανό άνθρωπο, που με συγκίνησε όσο και η Ειρήνη με τη χειρονομία της. Την επομένη θα συναντιόμασταν ο James και εγώ για να τον βοηθήσω με κάτι ψώνια. Δίνουμε ραντεβού σε μια καφετέρια του λιμανιού με τέντα ριγέ μπλε-άσπρο. Από τη χαρά μας, δεν προσδιορίσαμε επακριβώς το σημείο. Πάω εναγωνίως και στήνομαι στην καφετέρια. Περιμένω, περιμένω, τίποτα…
Μετά από πολλή ώρα τον βρήκα να με ψάχνει στο λιμάνι. Σκάσαμε στα γέλια, γιατί περίμενε σε καφετέρια με ολόιδια τέντα, αλλά σε τελείως άλλο σημείο. Βρήκε αυτό που γύρευε, χάρηκε και με κάλεσε σπίτι του για τσάι. Πήγα ώρα απογευματινού τσαγιού, αλλά τελειώσαμε την κουβέντα μας μεσάνυχτα. Σαφώς συνήλθα από τη μελαγχολία μου, αλλά ο James έφυγε την επομένη, για να λάβω καρτ ποστάλ του λίγο μετά. Ίσως να φοβήθηκε ότι η επόμενη συνάντησή μας θα διαρκούσε μία ημέρα. Θα μου μείνει αξέχαστος (πέθανε το 1993). Όμως, έμαθα τόσα και τόσα γνωρίζοντάς τον, αυτό εννοώ όταν λέω ότι το καλύτερο μου σχολείο υπήρξε η Ύδρα.

Κάποια στιγμή αποφασίσαμε με τον άνδρα μου να ζήσουμε στην Ύδρα. Είχαμε μόλις παντρευτεί και θέλαμε να φύγουμε από την Αθήνα. Θεωρητικά πολύ καλή έμπνευση, αλλά στην πράξη δύσκολο. Δεν υπολογίσαμε ότι η Ύδρα είναι άδεια εκτός εποχής. Ακόμη και ντόπιοι χωρίς παιδιά μετακομίζουν στον Πειραιά τον χειμώνα. Μόνον οικοδόμοι και οικογένειες με παιδιά που πάνε σχολείο παραμένουν. Τα περισσότερα εστιατόρια, εκτός λειτουργίας και σχεδόν όλες οι καφετέριες κλειστές. Ως εκ τούτου, κοινωνική ζωή μηδέν, επισκέπτες από την Αθήνα πού να έρθουν με φουσκοθαλασσιά, το σπίτι όχι καλά εξοπλισμένο για κρύο. Απομονωθήκαμε με τον αγαπητό μου σύζυγο, και τον δεύτερο χρόνο με έπιασε κατάθλιψη. Έκτοτε, η Ύδρα εκτός εποχής μού φαίνεται εφιαλτική. Το νησί τον χειμώνα προσφέρεται μόνο για επιχειρηματίες, επαγγελματίες και καλλιτέχνες, συγγραφείς, ζωγράφους και ποιητές. Μεταγενέστερα κατάλαβα τι εννοούσε η γειτόνισσα όταν είπε: «Όταν βλέπω φως στο σπίτι σας, κυρία Ξύδη, είναι παρέα και παρηγοριά για μένα τις νύχτες του χειμώνα!».
Με αυτές τις πλούσιες εμπειρίες γηράσκω αεί διδασκόμενη στην Ύδρα και επανέρχομαι τόσα χρόνια. Εν αντιθέσει με τις νεκρές εποχές της Ύδρας, τα καλοκαίρια έχω τα κουβαδάκια και τα φτυάρια μου να παίξω, δηλαδή την παρέα μου, και οι μέρες και οι νύχτες –γεμάτες από ζωή και περιπέτεια– κυλούν γοργά και ανέμελα. Πάντα έτοιμη για παιχνίδι και προσφορά, σαν προσκοπίνα…

 Το 1968 αποφοίτησε από τη Σχολή Διερμηνέων στη Γενεύη, για να ακολουθήσει μια αντισυμβατική και πολισχιδή επαγγελματική πορεία, ως dj και μουσικός παραγωγός στην Αθήνα και αργότερα στο MTV στην Αγγλία, με ενδιάμεσα περάσματα από τον κινηματογράφο (στον «Οθέλλο» του Τζεφιρέλι, στις «Κρυστάλλινες Νύχτες» της Τώνιας Μαρκετάκη, στο «Freedom or Death» του Μαστορακη με τον Oliver Read…), και από το 1986 όταν παντρεύεται τον Ναύτη της, σε πολλά ταξίδια και αναζητήσεις στις πέντε θάλασσες του κόσμου. Η Φαίνη Ξύδη εδώ και αρκετά χρόνια μένει μόνιμα στην Ύδρα.

ΠΗΓΗ: SARONIC MAGAZINE      http://www.saronicmagazine.com/?p=10987

Η 28η Οκτωβρίου στον Σαρωνικό Saronic Magazine | Oct 29, 2011

Με ένα σερφάρισμα σε μερικά από τα πιο ενημερωμένα blogs του Αργοσαρωνικού, πήραμε μια καλή γεύση από τις εορταστικές εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου. Παντού οι καθιερωμένες εοερταστικές εκδηλώσεις, με άψογη διοργάνωση από τους δήμους, με πολύ κόσμο και καλό καιρό, χωρίς συμβολικές η άλλες διαμαρτυρίες.

ΠΟΡΟΣ

Την ώρα που σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, η καθιερωμένη παρέλαση μετατράπηκε σε διαμαρτυρία, στον Πόρο κάτω από τον ζεστό και λαμπερό ήλιο, γιορτάστηκε η επέτειος του “ΟΧΙ” με την καθιερωμένη παρέλαση – χωρίς παρατράγουδα – την 28η Οκτωβρίου. Οι εορταστικές εκδηλώσεις ξεκίνησαν από το πρωί με την επίσημη Δοξολογία στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Γεωργίου στις 10.45 και συνεχίστηκαν στην πλατεία Ηρώων με την Δέηση υπέρ των πεσόντων, κατάθεση στεφάνων και παρέλαση από τους μαθητές των σχολείων του Πόρου και από την Δημοτική Φιλαρμονική. Η πλατεία Ηρώων ήταν γεμάτη με κόσμο που μαζί με τις αρχές του νησιού χειροκρότησαν θερμά τη μαθητική νεολαία του τόπου. Από την φετινή παρέλαση έλειψε το άγημα του Πολεμικού Ναυτικού.
Ακολούθησε δεξίωση στο κτήριο Συγγρού και βράβευση των επιτυχόντων μαθητών του Λυκείου μας στα Α.Ε.Ι. και τα Τ.Ε.Ι. θα δοθεί αναμνηστικό χρηστικό δώρο με την ευγενή χορηγία της επιχείρησης ΄΄ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΑΝΕΔΗΚ Α.Ε. ΄΄.
Επίσης, ο Δήμος Πόρου τίμησε τους τους εκπαιδευτικούς Γεώργιο Μακρή και Χαράλαμπο Ανδριανόπουλο για την 35ετή θητεία τους στην εκπαίδευση και την μακρά υπηρεσία και προσφορά τους σε σχολεία του Πόρου.

ΠΗΓΗ: Porosnews.gr

ΥΔΡΑ

Με την παρέλαση μαθητών και σπουδαστών στο λιμάνι της Ύδρας κορυφώθηκε ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου. Νωρίτερα προηγήθηκε δοξολογία στον Ιερό Καθεδρικό Ναό, Επιμνημόσυνη δέηση, κατάθεση στεφάνων στο Ηρώο, Πανηγυρικός λόγος από την κ. Ελευθερία Ντούσκου (τ. Διευθύντρια του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ύδρας), Εθνικά ποιήματα και απονομή από τον Δήμαρχο Ύδρας κ. Άγγελο Κοτρώνη επαίνων στους Υδραίους μαθητές που εισήχθησαν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ

ΠΗΓΗ: ΥΔΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ (Σοφία Μωρές

Χωρίς προβληματα έγινε η προγραμματισμένη μαθητική παρέλαση στις Σπέτσες. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος . Ακολούθησε στο Δημαρχείο η βράβευση των μαθητών και η καθιερωμένη δεξίωση.

ΠΗΓΗ: Η Τώρα η Ποτέ

 

ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ

Το βράδυ της Πέμπτης 27 Οκτωβρίου, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Γενικού Λυκείου Κρανιδίου, ο δήμος Ερμιονίδας, τίμησε την Εθνική επέτειο, και τους ήρωες της περιοχής μας που έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι στα πεδία της μάχης, υπερασπιζόμενοι τα ιερά μας χώματα, με τραγούδια από το “Άξιον Εστί” του Γιάννη Ρίτσου από τον Μουσικό Σύλλογο Ερμιόνης….

Όμως, στην παρέλαση της Ερμιόνης δεν υπήρχε άνθρωπος! Η μεγάλη πλειοψηφία των δημοτών προτίμησε το σπίτι..Τι σημαίνει αυτο;; Ενώ σ΄όλη την Ελλάδα έγιναν αντιδράσεις και διαμαρτυρίες στις παρελάσεις ενάντια στο τοπικό -ευρύτερο πολιτικό σύστημα, στην Ερμιόνη οι δημότες έχουν προχωρήσει ένα στάδιο παραπέρα ιδιαίτερα με την στασιμότητα και την τοπική απραξία..

Η σημερινή μέρα της 28ης Οκτωβρίου ήρθε να επιβεβαιώσει την πλήρη απαξίωση της τοπικής κοινωνίας στην πολιτική και δημοτική αρχή!
Κάθε πέρσι και καλύτερα….

ΠΗΓΗ: Εικονοσκόπιο του Μίτλου Ιωαννίδη

ΠΗΓΗ: http://www.saronicmagazine.com/?p=11038

ΙΣΤΙΟΠΛΟΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΡΑΙΑ-ΥΔΡΑΣ 2011

Ο Ναυτικός όμιλος Ελλάδος, διοργάνωσε τον Αγώνα Ανοικτής Θαλάσσης ΥΔΡΑ 2011, για σκάφη ORCi, IRC & ORC Club, από την Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011 έως και την Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011 

11:00   1η Ιστιοδρομία : ΦΑΛΗΡΟ – ΥΔΡΑ, μήκος διαδρομής 36 ΝΜ

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011 
13:00   Εκδήλωση – Απονομή επάθλων 1ης Ιστιοδρομίας στο εστιατόριο "Όμιλος" (πρώην Λαγουδέρα)

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011 
10:00    2η Ιστιοδρομία : ΥΔΡΑ – ΦΑΛΗΡΟ, μήκος διαδρομής 36ΝΜ

Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου στην Ύδρα

 Με την παρέλαση μαθητών και σπουδαστών στο λιμάνι της Ύδρας κορυφώθηκε ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου.

Νωρίτερα προηγήθηκε δοξολογία στον Ιερό Καθεδρικό Ναό, Επιμνημόσυνη δέηση, κατάθεση στεφάνων στο Ηρώο, Πανηγυρικός λόγος από την κ. Ελευθερία Ντούσκου (τ. Διευθύντρια του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ύδρας), Εθνικά ποιήματα και απονομή από τον Δήμαρχο Ύδρας κ. Άγγελο Κοτρώνη επαίνων στους Υδραίους μαθητές που εισήχθησαν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ

Οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες

 Το θρυλικό ΟΧΙ της Ελλάδος που άλλαξε τον ροή της ιστορίας.

Προς τον Στρατόν Ξηράς, Θαλάσσης και |Αέρος.

Εις το τέλος της πρώτης ημέρας κατά την οποίαν με τα χαλύβδηνα στήθη σας προασπίσατε το ιερόν έδαφος και την τιμήν της Πατρίδος, σας απευθύνω τον θερμότερόν μου χαιρετισμόν.

Ολόκληρον το ΄Εθνος από του ανωτάτου άρχοντος μέχρι του τελευταίου πολίτου, άνδρες, γυναίκες παιδιά, σας σκέπτονται με στοργήν και με υπερηφάνειαν και αι ευχαί των , μαζί με την Ευλογίας του Θεού σας παρακολουθούν, σκεφθήτε ότι σας έλαχεν ο ένδοξος κλήρος να γράψετε το όνομά σας εις τας χρυσάς δέλτους της Ελληνικής Ιστορίας, κοντά στα ονόματα των Μαραθωνομάχων, των μεσαιωνικών μας ακριτών και των ηρώων του 1821 και των άλλων νικηφόρων πολέμων μας.

Από τα δικά σας χέρια σφυρηλατείται σήμερα μια Ελλάς ακόμη ωραιοτέρα, ακόμη λαμπροτέρα από την σημερινήν που θα θαμβώσει και πάλιν ολόκληρον τον κόσμον.

Ολόκληρος ο πολιτισμένος κόσμος ατενίζει σε Σας και είμαι εις θέσιν να σας διαβεβαιώσω ότι εις τον αγώνα δεν θα μείνη η Ελλάς μόνη.

Εμπρός στρατιώται της Ελλάδος με το ίδιον πάντοτε θάρρος, με την ιδίαν ατρόμητον και αδάμαστον θέλησιν.  Συντρίψατε τον εχθρόν, ο οποίος ετόλμησε να θίξη την τιμήν της χώρας μας.

Η νίκη είναι μαζί σας η δόξα σας περιμένει.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ

Πρόεδρος της Κυβερνήσεως

Σαν σήμερα πριν από 71 χρόνια, 28 Οκτωβρίου 1940

http://istorikesphotografies.blogspot.com/2011/10/blog-post_8176.html

28η Οκτωβρίου 2011, Ύδρα

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΙΕΡΟΥ ΕΝΟΡΙΑΚΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΥΔΡΑΣ 2011

 «Μέγαν εὔρατο, ἐν τοῖς κινδύνοις, σέ ὑπέρμαχον, ἡ οἰκουμένη, 
Ἀθλοφόρε τά ἔθνη τροπούμενον.
\ Ὡς οὔν Λυαίου καθειλες τήν ἔπαρσιν, 
ἐν τῷ σταδίω θαρρύνας τόν Νέστορα, 
οὕτως Ἅγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε,
 Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμίν τό μέγα ἔλεος»

  Ο Ιερός Ενοριακός Ναός Αγίου Δημητρίου Ύδρας, κτίστηκε το 1815 από τον Ιερέα Δημήτριο Μερκούρη και έκτοτε λειτουργεί αδιάκοπα.
Είναι αφιερωμένος στον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο το Μυροβλήτη, τον Άγιο Αντώνιο το Μέγα και Καθηγητή της Ερήμου και τον Άγιο Νεομάρτυρα Κωνσταντίνο τον Υδραίο.

Ο Άγιος Δημήτριος ο Μεγαλομάρτυρας και Μυροβλήτης

Ο Άγιος Δημήτριος, ένας από τους μεγαλομάρτυρες της Χριστιανοσύνης, γεννήθηκε περί το 280 - 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 305 ή το 306 μ.Χ.

Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Είχε προικισθεί από τον Θεό με πολλά αγαθά και με πλήθος σωματικών και πνευματικών χαρισμάτων Η φήμη του έφτασε μέχρι τον καίσαρα Γαλέριο Μαξιμιανό, ο οποίος εκτιμώντας τις αρετές του τον έκανε μέλος της Συγκλήτου της πόλης και τον διόρισε στρατηγό της Θεσσαλίας και ανθύπατο της Ελλάδας. Ο Άγιος Δημήτριος, ως χριστιανός, κατηχούσε και δίδασκε με ιεραποστολικό ζήλο και με τη φωτεινή παρουσία του τους Θεσσαλονικείς, οδηγώντας τους προς τον Χριστό και την αλήθεια Του. Όταν πληροφορήθηκε ο Μαξιμιανός τη δραστηριότητα αυτή του αγίου, διέταξε και τον έφεραν ενώπιων του. Ο άγιος ομολόγησε με παρρησία την πίστη του στον Χριστό με συνέπεια να τον οδηγήσουν στη φυλακή, σ’ ένα παλαιό δημόσιο λουτρό δίπλα στο στάδιο, όπου υπέστη πολλές κακουχίες και βασανιστήρια.

Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας, ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του Μαξιμιανού, ο οποίος πρόσταξε τους στρατιώτες να πάνε εκεί που ήταν φυλακισμένος ο άγιος και να τον φονεύσουν. Οι στρατιώτες τον λόγχευσαν σε όλο του το σώμα μέχρι θανάτου. Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλύτη.

Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.

ΠΗΓΕΣ: ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ https://www.facebook.com/profile.php?id=100002648911799 ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΥΔΡΑΣ.

ΚΕΙΜΕΝΟ :http://www.xfe.gr

Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος

Με κατάπληξη και πόνο το Πανελλήνιο πληροφορείται την Κυριακή 27 Οκτωβρίου 1957 από το ραδιόφωνο το θάνατο του μεγαλύτερου από τους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες. του Νίκου Καζαντζάκη, που έγινε στο Νοσοκομείο της Γερμανικής πόλεως Φράιμπουργκ. Οι πληροφορίες έλεγαν ότι ο θάνατος του Καζαντζάκη έγινε από επιπλοκή γρίπης.

Ο αποθανών υπέφερε τώρα και 8 χρόνια από λευχαιμία, πράγμα το οποίο μάλλον έκανε μοιραία την προσβολή του από τη γρίπη.Δύο μήνες πρίν, όταν γύρισε από το ταξίδι του στην Κίνα, μπήκε για θεραπεία σε Νοσοκομείο της Κοπεγχάγης, οπότε μετά μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο του Φράιμπουργκ όπου και πέθανε.

Ποιός ο αποθανών:

Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1885 στο Ηράκλειο της Κρήτης και ήταν γιός του Κρητικού αγωνιστού Μιχάλη Καζαντζάκη και της Μαρίας το γένος Χριστοδουλάκη. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στην Κρήτη και οι αναμνήσεις των ηρωικών εκείνων αγωνιστικών χρόνων της πατρίδας του, του έδωσαν το υλικό για τις μετέπειτα επικές και μυθιστορηματικές συνθέσεις του. Ερχόμενος στην Αθήνα, γράφτηκε εις τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου από όπου αποφοίτησε το 1906, στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι όπου παρακολούθησε μαθήματα του φιλοσόφου Μπέρζου, η επίδραση της φιλοσοφίας του οποίου είναι φανερή στα έργα του Ν. Καζαντζάκη. Μελέτησε επίσης τέσσερα χρόνια την ιστορία της λογοτεχνίας και της τέχνης στη Γερμανία και την Ιταλία. Όταν ο Καζαντζάκης γύρισε στην Ελλάδα, αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία.

Συνεργάστηκε στην εφημερίδα “Ακρόπολη” και στα λογοτεχνικά περιοδικά των Αθηνών και της Αλεξάνδρειας “Νουμάς”, “Λόγος”, Νέα Ζωή”, “Γράμματα”, όπου έγραφε με το ψευδώνυμο Πέτρος Ψηλορείτης.

Το λογοτεχνικό του έργο είναι ποικίλο και μεγάλο. Τα κυριότερα έργα του είναι σε όλους γνωστά…

Ο Καζαντζάκης για όλα τα παραπάνω γραφτά του είχε προταθεί επανειλημμένως για το βραβείο Νόμπελ της λογοτεχνίας, το 1956 του απονεμήθηκε το Ελληνικό Κρατικό Βραβείο Θεάτρου, όπως και το Βραβείο της Ειρήνης.Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στα 1919, ο Καζαντζάκης δέχτηκε τη θέση του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Κοινωνικής Προνοιας. Την εποχή εκείνη χιλιάδες Ελλήνων λιμοκτονούσαν στον Καύκασο και τη Νότια Ρωσία οπού επικεφαλής μιας Αποστόλης Βοήθειας, πήγε ο Καζαντζάκης και οργάνωσε τις πρώτες βοήθειες σε τροφή, ιματισμό και φαρμακευτικά είδη, εφρόντισε δε για την μεταφορά των στην Ελλάδα. Ο Καζαντζάκης διετέλεσε υφηγητής της Νομικής Σχόλης και κατά το έτος 1945 και για μικρό διάστημα Υπουργός της Κυβερνήσεως Πλαστήρα.

Η μεταφορά της σορού του

Αμέσως το βράδυ της ημέρας που ανακοινώθηκε ο θάνατος του Νίκου Καζαντζάκη στο Ηράκλειο, ένας ανιψιός του κατόρθωσε να επικοινωνήσει τηλεφωνικώς με την χήρα του νεκρού οποία τον διαβεβαίωσε ότι θα μεταφέρει τη σορό του στο Ηράκλειο, σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του συζύγου της και ότι υπολόγιζε, ότι η σορός θα βρίσκεται στο Ηράκλειο κατά τα μέσα της επόμενης εβδομάδας. Εν τω μεταξύ έγινε γνωστό ότι ο μεγαλοεφοπλιστής και ιδιοκτήτης της “Ολυμπιακής Αεροπορίας” κ. Ωνάσης προσφέρθηκε να διαθέσει δωρεάν αεροπλάνο για την μεταφορά του νεκρού στην Κρήτη, πράγμα όμως που για διάφορους λόγους δεν έγινε.

Μόνο τη νύχτα της Κυριακής 3 Νοεμβρίου έγινε γνωστό από την Αθήνα ότι η σορός του Νίκου Καζαντζάκη θα μεταφερόταν την επόμενη Δευτέρα στην Αθήνα από το Φράιμπουργκ της Γερμανίας με αυτοκινητάμαξα, την μεθεπόμενη δε Τρίτη,θα μεταφερόταν αεροπορικώς στο Ηράκλειο, όπου θα εξετίθετο σε λαικό προσκύνημα και θα ακολουθούσε η κηδεία του.

Η άφιξη της σορού

Ύστερα από προσμονή μιας βδομάδας το Ηράκλειο με φανερή θλίψη και σοβαρότητα ανάλογη στην περίσταση, δέχτηκε το απόγευμα της Δευτέρας 4 Νοεμβρίου 1957, το νεκρό,τον Μεγάλο συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη.

Πάνω από 700 άτομα πήγαν στο αεροδρόμιο για να βρεθούν στην άφιξη της σορού και να συνοδεύσουν αυτή μέχρι την πόλη.Κατά τις 4:30 μ.μ προσγειώθηκε στον αερολιμένα το ειδικό αεροπλάνο που έφερε τη σορό του Νίκου Καζαντζάκη. Κατά τις 5 μ.μ. το αυτοκίνητο που έφερε το νεκρό και τα άλλα μέλη της συνοδείας έφθασαν στον Άγιο Μηνά.Το φέρετρο κατέβηκε και τοποθετήθηκε σε ειδική θέση,στη συνέχεια εψάλη σύντομη επιμνημόσυνος δέηση, μετά το τέλος αυτής ο νεκρός εξετέθη σε λαικό προσκύνημα που συνεχίστηκε ως αργά τη νύχτα και την επομένη μέχρι της κηδείας του.

Η κηδεία

Λίγο πρίν της 11ης π.μ. ώρας της Τρίτης 5 Νοεμβρίου 1957, άρχισαν να έρχονται στο Μητροπολιτικό Ναό οι επίσημοι. Την 11:05 π.μ ακριβώς άρχισε η Νεκρώσιμος Ακολουθία, χοροστατώντας του Σεβ. Μητροπολίτη Κρήτης κ. Ευγένιου. Μετά το τέλος της ιεροτελεστίας άρχισε η κατάθεση στεφάνων.

Ο ενταφιασμός του

Μετά την κατάθεση των στεφάνων το φέρετρο μεταφέρεται από το ναό και τοποθετείται σε ειδικό αυτοκίνητο. Αμέσως μετά αρχίζει η εκκίνησης της νεκρικής πομπής.

Προηγείται η Φιλαρμονική του Δήμου, ακολουθεί Τμήμα Οδηγών και Ομάδα Σπουδαστών της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, η οποία κρατεί Ελληνικές Εκδόσεις των Έργων του Καζαντζάκη και στις δυο πλευρές της πομπής έρχονται Δίδες του Λυκείου Ελληνίδων και νεαροί Βρακοφόροι, οι οποίοι και κρατούν τα κατατεθέντα στέφανα. Ακολουθούν τα Ιερά Εξαπτέρυγα και στη συνέχεια το φέρετρο το οποίο περιβάλλεται από επιβλητικούς Βρακοφόρους του Συλλόγου Βρακοφόρων Χανίων, που ήρθαν γι”αυτό από τα Χανιά.

Η νεκρική πομπή ακολούθησε την λεωφόρο Καλοκαιρινού, την οδό 1821, έκαμψε την οδόν Κόσμων, ανήλθε τις οδούς 1856 και Έβανς και στη συνέχεια την Λεωφόρο Ν.Πλαστήρα, από όπου ανήλθε εις το Ενετικό Τείχος.Κατά μήκος των οδών από όπου πέρασε η πομπή χιλιάδες λαού είχαν καταλάβει τα πεζοδρόμια και τους εξώστες των σπιτιών, ενώ άλλες χιλιάδες είχαν κατακλύσει κυριολεκτικά τον Προμαχώνα Μαρτινέγκο,στον οποίο είχε αποφασισθεί να ενταφιαστεί ο νεκρός. Την 1:30μ.μ. ακριβώς η νεκρική πομπή ανέβηκε στον Προμαχώνα, μετά από σύντομη δέηση και τους ήχους του Εθνικού Ύμνου τον οποίο έπαιζε η Φιλαρμονική του Δήμου,κατέβασαν στο τάφο το φέρετρο,οπότε και τέλειωσε η κηδεία του Μεγάλου νεκρού.

Παραλειπόμενα

Τελευταία επιθυμία του Καζαντζάκη ήταν να ταφεί στο Ηράκλειο,όπως και έγινε. Ο Καζαντζάκης υπολόγιζε να κατέβει στο Ηράκλειο τον ερχόμενο Δεκέμβριο για να γιορτάσει τα Χριστούγεννα, μα ο θάνατος τον επρόλαβε. Κατά διαταγή του Προέδρου της Κυβερνήσεως κ. Καραμανλή, η κηδεία του Καζαντζάκη, έγινε δημοσία δαπάνη. Μεγάλη συζήτηση έγινε στον τύπο του Ηρακλείου τις μέρες που περίμεναν το μεγάλο νεκρό περί του μέρους που έπρεπε να ταφεί. Ένας πρότεινε την κορφή Γιούχτα, άλλος κοντά στα ερείπια της Κνωσού, άλλος το ύψωμα “Βίγλα”, άλλος την “Ολάτεια” κοντά στο Ιστορικό Μουσείο παρά το Μπεντενάκι και άλλοι τον Ενετικό Προμαχώνα Μαρτινέγκρο.Έγινε εν τέλει δεκτό με μεγάλη πλειοψηφία να ταφεί ο μεγάλος στοχαστής στον υψηλό Ενετικό Προμαχώνα Μαρτινέγκρο όπου και θάφτηκε.

http://rethemnos.gr/ioannis-doganis-nikos-kazantzakis-o-thanatos-i-kidia-ke-o-entafiasmos-tou/

Η Αμερική ζητούσε από το 1822 "λιμάνια διευκολύνσεως" από τους Υδραίους

 Το ενδιαφέρον των Αμερικάνων για  τη λεκάνη της Μεσογείου δεν είναι πρόσφατο, όπως τουλάχιστον μας φανερώνει το ντοκουμέντο που έχουμε στα χέρια μας.  Από το 1822 οι Αμερικάνοι επλησίασαν τους τότε θαλασσοκράτορες Υδραίοι και αφού τους υπόσχοντο βοήθεια "επιθυμούν ένα λιμένα εις την Μεσόγειον θάλασσα".  Αλλά ας μιλήσουν οι πρόκριτοι της νήσου Ύδρας του 1822, με την επιστολή τους προς την Υπερτάτην Διοίκησιν.

Προς την  Υπερτάτην Διοίκησιν της Ελλάδος.

Την περασμένη Δευτέρα 19 του μηνός  σας ειδοποιήσαμε ότι τρία πολεμικά πλοία των Συνενωμένων Επικρατειών της Αμερικής έμελλε να έρθουν στους Μύλους, καθώς μας είχαν πει κάποιοι από τους αξιωματικούς οι οποίοι επισκέφτηκαν το νησί μας, δείχνοντας πολλοί φιλικοί απέναντί μας. Μάθαμε ότι μέσα σε μία φρεγάτα  βρισκόταν ο κομοδόρος  JONES  εξουσιαστής των ναυτικών δυνάμεων εις Μ... , αποφασίσαμε και εκλέξαμε τρεις από μας  που  πήγαν στην φρεγάτα για χαιρετισμό.  Ο εξουσιαστής Αμερικανός μας υποδέχτηκε πολύ φιλικά. Ήταν 55 χρονών σεμνότατος και λογικός.  Μας είπε ότι οι καρδιές των Αμερικανών είναι μαζί μας , και ο ίδιος θέλησε να έρθει για να πληροφορηθεί ποιες δυνάμεις ποια βάση και ποιους τρόπους είχαμε για να πετύχουμε τον σκοπό του αγώνα μας.  Μας είπε ότι καμία διαταγή για αυτό δεν είχε από την διοίκησή του επειδή πριν 18 μήνες που αναχώρησε από την Αμερική η επανάστασή μας δεν είχε αρχίσει ακόμη.  Εμείς του είπαμε ότι στον αγώνα μας πολεμάει το μυρμήγκι τον ελέφαντα , ότι δεν διαφαίνεται ακόμη νικητής, και ότι ελπίζουμε τα καταλάβουν και να υπερασπιστούν τα δίκαιά μας τα υπόλοιπα πολιτισμένα έθνη ( πράγμα που μέχρι τώρα δεν είχαμε δει) και ότι η δύναμή μας είναι η απόφασή μας  για την ανεξαρτησία μας ή να πεθάνουμε στον αγώνα της απόκτησής της. Του είπαμε ότι έχουμε μικρή ναυτική και στρατιωτική δύναμη σε σύγκριση με αυτή του εχθρού μας αλλά ικανή όσο αφορά στην ανδρεία και την απόφαση των πολεμιστών μας και ότι μόνο χρήματα μας λείπουν για να κρατήσουμε στη στεριά και στη θάλασσα το ελεύθερο μας πολίτευμα , αλλά ενώ δεν έχουμε χρήματα κανένα έθνος δεν έχει περισσοτέρους οικονομικούς τρόπους από εμάς τους Έλληνες για να προσφέρουμε ικανές εγγυήσεις σε όποιον θελήσει να μας δανείσει επειδή όλο σχεδόν το έδαφος της Ελλάδας το τόσο καρποφόρο από πολλά πλούσια προϊόντα, ήταν άδικο κτήμα των τυράννων μας και μετά την απελευθέρωσή μας θα γίνει ξανά δίκαια εθνικό.  

Εκείνος μας είπε ότι χαίρεται για τις νίκες μας, για τις προόδους της ελεύθερής μας Διοικήσεως  και ότι αν από τους βασιλείς της Ευρώπης δεν είχαμε δει βοήθεια μέχρι τώρα ίσως αυτό να προερχόταν από τα πολιτικά τους τέλη.  Όσο για την Διοίκηση της Αμερικής (αν και δεν είχε καμιά τέτοια διαταγή ως τότε) ήταν βέβαιος πως όχι με φανερό τρόπο αλλά κρυφά, θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα με χρηματικές και πραγματικές συνεισφορές για την επανάσταση της ανεξαρτησίας της και για αυτό μας συμβούλεψε να παρακινήσουμε την Διοίκησή μας να γράψει στην δική τους για όλα αυτά χωρίς να φανεί ότι αυτός ήταν ο παρακινητής.  Μας είπε να μην σκεφτούμε ότι η Αμερική θα διστάσει να μας δανείσει αμφιβάλλοντας για την επιτυχία του σκοπού μας αλλά θα το κάνει για να λάβει εν καιρό τα δανεικά εάν ελευθερωθούμε ή να τα χάση αν χάσουμε κι εμείς τις ελπίδες μας. 

Μας είπε τέλος πάντων ότι επειδή βιαζόταν να επιστρέψει στην Τζιμπιλτέρραν, έχοντας λάβει τις πληροφορίες που ήθελε και μας άφησε την διεύθυνση για να στείλουμε τα γράμματα στην διοίκησή του.

Η Αμερική μιας και εχθρευόταν την Αγγλία, βλέπει με ευχαρίστηση ότι ανέρχεται στην Ελλάδα μια νέα ανέλπιστη θαλασσινή δύναμη και θέλει να ευκολύνει την εξέγερσή της.  Η Αμερική επιθυμεί ένα λιμάνι στην Μεσόγειο. Η Διοίκησή μας εύκολα μπορεί να της το δώσει όταν βοηθηθεί. Αν το κρίνετε λοιπόν εύλογο όπως και εμείς ,στείλτε μας διπλά γράμματα προς την ειρημένη Διοίκηση της Αμερικής για να τα αποστείλουμε κατά την παραγγελία του κομοδόρου.  Βλέπετε ότι στο έθνος μας δεν λείπει κάτι άλλο από το οικονομικό, η δε Αμερική μπορεί να μας ενισχύσει πλουσιοπάροχα.  Σκεφτείτε λοιπόν το συμφέρον μας και αποφασίστε. 

Έρρωσθε

Ύδρα 24 Ιουνίου 1822   ( Οι πρόκριτοι της Ύδρας)

Παράλληλα, οι πρόκριτοι της Ύδρας ενημέρωσαν τον εκπρόσωπό τους στο Ναύπλιο Ιωάννη Ορλάνδο και του συνέστησαν προσοχή και εχεμύθεια.

Ελεύθερη μετάφραση από άρθρο δημοσιευμένο στην Φωνή της Ύδρας το 1983 (αρχείο Μπάμπη Μωρές).