Είτε πάτε με παρέα είτε με το έτερον ήμισυ, το σίγουρο είναι ότι η Ύδρα, μούσα καλλιτεχνών, αποπνέει μια ρομαντική διάθεση που θα σας αποπλανήσει και θα σας φέρει τετ-α-τετ με έναν καινούργιο έρωτα.
Mια εξόρμηση στα νησιά του Αργοσαρωνικού αποτελεί για πολλούς το βάπτισμα του πυρός για τις καλοκαιρινές διακοπές.
Έτσι λοιπόν και εγώ άδραξα την ευκαιρία μιας mini άδειας και πήρα από το λιμάνι του Πειραιά τον θαλάσσιο δρόμο για την αρχόντισσα Ύδρα, μαζί βέβαια με το έτερον ήμισυ, όπως άλλωστε προστάζει η ατμόσφαιρα του νησιού. Φαίνεται πως η ώρα με το ιπτάμενο δελφίνι ήταν αρκετή για να με βάλει στην ψυχολογία του ταξιδιού και στην ονειροπόληση των διακοπών.
Η ΥΔΡΕΑ
Η Ύδρα, γνωστή στην αρχαιότητα ως Υδρέα, βρίσκεται ανάμεσα στο Σαρωνικό και τον Αργολικό κόλπο και σε αντίθεση με τα άλλα νησιά του Αργοσαρωνικού είναι στη μεγαλύτερη έκτασή της γυμνή και βραχώδης, με εξαίρεση το νότιο τμήμα όπου υπάρχουν πευκοδάση.
Από το φινιστρίνι έριχνα κλεφτές ματιές στο ακατοίκητο κομμάτι της υδραίας γης μέχρι που εμφανίστηκε μπροστά μου ένας κλειστός όρμος, το λιμάνι του νησιού. Οι δυο προμαχώνες με τα κανόνια αριστερά και δεξιά του φαντάζουν από μακριά σαν να αγκαλιάζουν στον κόλπο τους την πόλη της Ύδρας, η οποία χτισμένη αμφιθεατρικά στη βραχώδη πλαγιά θυμίζει πίνακα ζωγραφικής. Ανάμεσα στα λευκά σπίτια ξεχωρίζουν τα θαυμάσια αρχοντικά με τη χαρακτηριστική γκρίζα πέτρα και το λευκό περίγραμμα των παραθύρων.
Στην είσοδο του λιμανιού, στο αριστερό ύψωμα, υποδέχεται τους νεοαφιχθέντες το χάλκινο άγαλμα του ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη, το οποίο σε συνδυασμό με τα κανόνια, υποψιάζει τον πρωτάρη επισκέπτη για τη μακραίωνη ιστορία του νησιού.
Τόπος εμπόρων, ναυτικών και καπεταναίων -ανάμεσά τους διακρίνονται ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης, ο Κουντουριώτης και ο Κριεζής- διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ιστορία, εξαιτίας της μεγάλης ναυτικής δύναμης που διέθετε. Συγκεκριμένα, στην Επανάσταση του 1821, η Ύδρα, με στόλο 186 πλοίων, έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην εξέλιξη του Αγώνα.
Ωστόσο, το τίμημα της νίκης ήταν βαρύ και το περήφανο νησί άρχισε να περνά κρίση, καθώς τα περισσότερα από τα καράβια -μοναδική ενασχόληση των κατοίκων- είχαν καταστραφεί. Τη δεκαετία, όμως του '50, η Ύδρα «ανακαλύφθηκε» από καλλιτέχνες που «απαθανάτισαν» τις ομορφιές της, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στο να αναδειχθεί σε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα καλλιτεχνικής δημιουργίας. Τότε ήταν που το διεθνές jet set άρχισε να κάνει την εμφάνισή του στα γραφικά καλντερίμια της, ώσπου τη δεκαετία του '60, το νησί έφτασε στο απόγειο της τουριστικής του άνθησης. Αν και ο κοσμοπολίτικος αέρας «φυσάει» ακόμα και σήμερα, το νησί ενδείκνυται κυρίως για ζευγαράκια και ρομαντικές περατζάδες.
ΑΡΤΙ ΑΦΙΧΘΕΙΣΑ
Με το που έδεσε το δελφίνι, μερικοί βιαστικοί επιβάτες έτρεξαν να πιάσουν θέση σε ένα από τα πολλά cafe που βρίσκονται στο λιμάνι. Εγώ προτίμησα να τα προσπεράσω και παίρνοντας την κατεύθυνση για το ρολόι, να «ρίξω άγκυρα» σ' ένα συμπαθητικό cafe, δίπλα ακριβώς στα πολυτελή σκάφη που είναι αραγμένα σε αυτήν την πλευρά της προβλήτας. Εκεί είχα την ευκαιρία να χαρώ τον ήλιο μακριά από τη βαβούρα «του λιμανιού». Με προνομιακή θέα σε ολόκληρη την πόλη αφέθηκα για αρκετή ώρα να αφουγκράζομαι τους «ήχους» του νησιού...
Σκεφτόμουν πώς δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο επισκέπτης που προσεγγίζει για πρώτη φορά το νησί γοητεύεται αμέσως!
Πράγματι τα μοναδικής αρχιτεκτονικής και άκρως γραφικά κτήριά της σε συνδυασμό με την απόλυτη απουσία οποιουδήποτε τροχοφόρου -τα γαϊδουράκια που περιμένουν στο λιμάνι να μεταφέρουν τους επισκέπτες στα ξενοδοχεία, καλύπτουν επιτυχώς αυτό το κενό- συμβάλλουν σημαντικά σε αυτή την ιδιαίτερη αίσθηση.
ΑΝΗΦΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Αναμφισβήτητα, η Ύδρα, κατά ένα μεγάλο μέρος, οφείλει τη γραφικότητά της στην αρχιτεκτονική της. Ήδη περιδιαβαίνοντας την προκυμαία θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε όλα αυτά τα αρχοντικά με τις κεραμιδοσκεπές, φτιαγμένα με μεράκι και σεβασμό στην παράδοση. Κατάλοιπα της οικονομική ευρωστίας του 19ο αιώνα και κληρονομιά των Ενετών και τους Γενοβέζων ανακηρύχθηκαν -ευτυχώς για εμάς- διατηρητέα και έτσι μπορούμε ακόμα και σήμερα να θαυμάζουμε τον ευρωπαϊκό αέρα που αναδίδουν.
Για να αντιληφθεί κανείς το πραγματικό πρόσωπο της Ύδρας, πρέπει να αφήσει την προκυμαία και να περιπλανηθεί στα σοκάκια. Πλακόστρωτοι δρόμοι γεμάτοι ταβερνάκια, cafe και μαγαζάκια με τουριστικά είδη, δίνουν στη συνέχεια τη θέση τους σε φρεσκοασβεστωμένα σπίτια και ανθοστόλιστες αυλές.
Για όσους αντέχουν το περπάτημα η βόλτα συνεχίζει μέχρι το Μοναστήρι του προφήτη Ηλία, ένα από τα σημαντικότερα του νησιού, απ' όπου μπορεί κανείς να απολαύσει -καιρού επιτρέποντος- θέα που φτάνει μέχρι την Πελοπόννησο.
ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΠΕΡΑΤΖΑΔΑ
Όλο το νησί είναι μια ατελείωτη βόλτα. Σε αντίθεση με την αριστερή μεριά του λιμανιού που οδηγεί ύστερα από μια αλληλουχία μικρών κολπίσκων στην παραλία Μανδράκι -τη μοναδική στο νησί με άμμο- η δεξιά έχει να επιδείξει ένα πιο ποικιλόμορφο πρόσωπο.
Ανηφορίζοντας λοιπόν παράλληλα με τη βραχώδη πλαγιά συναντώ την πρώτη καφετέρια χτισμένη πάνω στα βράχια ακριβώς εκεί που σκάει το κύμα. Λίγα μέτρα πιο πάνω, ο δρόμος οδηγεί στην ωραιότερη ίσως τοποθεσία της Ύδρας. Το δεξιό κανονιοστάσιο του λιμανιού δεσπόζει ακριβώς πάνω από την πιο νεανική και ταυτόχρονα κοσμοπολίτικη παραλία του νησιού, τη Σπηλιά με το ομώνυμο cafe-bar. Από εκεί συνέχισα στον πλακόστρωτο παραλιακό δρόμο που κατέληγε σε ένα γραφικό λιμανάκι, τα Καμίνια. Μερικά σπίτια και λίγες βαρκούλες αραγμένες συνθέτουν το ειδυλλιακό τοπίο, ενώ οι δύο ταβέρνες που βρίσκονται στις δύο άκρες της αμμουδιάς αποτελούν την καλύτερη πρόταση για ψαρομεζέδες και ουζάκι με θέα τη θάλασσα.
Όσον αφορά στο νοτιοδυτικό κομμάτι του νησιού, αυτό είναι προσβάσιμο μόνο με μικρά ταχύπλοα σκάφη, τα λεγόμενα «θαλάσσια ταξί» που αποτελούν άλλωστε και το συνηθέστερο μεταφορικό μέσο στην Ύδρα, έτοιμα ανά πάσα στιγμή να μεταφέρουν τους επισκέπτες σε κρυμμένους κολπίσκους και όμορφες παραλίες. Από αυτές οι πιο γνωστές είναι ο Βλυχός, το Μπίστι, ενώ λίγο πιο μακριά βρίσκεται ο Αγίος Νικόλαος και η Νήσιζα, βοτσαλωτές παραλίες με διάφανα νερά. Χαθείτε στα ήσυχα νερά τους και γνωρίστε την απόλυτη ησυχία, με μόνη «ενόχληση» τα θαλάσσια ταξί που καταφθάνουν κάθε τόσο!
Η ΔΥΣΗ ΤΟΥ… ΤΑΞΙΔΙΟΥ
Το ηλιοβασίλεμα με βρήκε στην Υδρονέτα ανάμεσα σε εύθυμες παρέες αλλά και σε ερωτευμένα ζευγαράκια που βρίσκονταν στο «σαββατοκύριακο... του μέλιτος». Το σκαρφαλωμένο κυριολεκτικά πάνω στους βράχους μπαράκι πράγματι ήταν ό,τι καλύτερο για να απολαύσει κανείς ένα δροσιστικό cocktail με μοναδική θέα τη θάλασσα, ενώ οι ήχοι ethnic μουσικής συνέβαλαν στο χάσιμο της ψυχής και του πνεύματος…
Με τα μάτια ενός καλλιτέχνη, η Ύδρα αποτελεί αναμφισβήτητα πηγή έμπνευσης, καθώς πρόκειται για ένα τόπο όπου τίποτα δεν παραβιάζει την αισθητική σου. Κάθε γωνιά της κάλλιστα αποτελεί το φόντο ενός κάδρου ζωγραφικής. Δεν είναι τυχαίο ότι αποτελούσε ανέκαθεν την εκλεκτή της καρδιάς τόσο ζωγράφων όσο και συγγραφέων που επιζητούσαν στην αγκαλιά της την Μούσα τους.
Βλέποντας την πάλι με τη ματιά ενός μη υποψιασμένου επισκέπτη δεν παύει να αποτελεί τον ιδανικό προορισμό για πραγματική ξεκούραση και γιατί όχι και για έναν απρόσμενο… έρωτα!
ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ
Eπανάσταση, αλλά στη συνέχεια συμμετείχε ενεργά. Μαζί με τον
Στις Σπέτσες, όπου μεγάλωσε και τελικά πέθανε η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, ζει ο πέμπτης γενιάς εγγονός της. Ο Φίλιππος Δεμερτζής-Μπούμπουλης, ναυπηγός στο επάγγελμα και ιδρυτής του μουσείου της καπετάνισσας στο νησί, δηλώνει περήφανος για την προγιαγιά του, αλλά ταυτόχρονα και υπεύθυνος για το όνομα που του κληροδότησε. «Από τις οικογενειακές ιστορίες που έχω ακούσει, η Μπουμπουλίνα ήταν μια γυναίκα εξαιρετικά προοδευτική για την εποχή της. Εμπαινε μέσα στα πλοία και τα διοικούσε σαν άντρας. Διαχειριζόταν τον πλούτο του σπιτιού της με ικανότητα και αγαπούσε τόσο πολύ την Ελλάδα, που δεν δίστασε να δώσει όλη της την περιουσία για τον αγώνα της απελευθέρωσης του έθνους» λέει ο κ. Μπούμπουλης και εξηγεί: «Το μουσείο είναι το σπίτι όπου έζησε η Μπουμπουλίνα. Μέσα σε αυτό βρέθηκαν και διάφορα υπάρχοντά της. Ηταν παρατημένο. Ετοιμο να γκρεμιστεί. Πήρα, λοιπόν, την απόφαση και το αναστήλωσα στη μνήμη της. Αν κρίνω από τις προσωπογραφίες και τα προσωπικά της αντικείμενα, εκτός από σπουδαία αγωνίστρια ήταν και αρχοντογυναίκα». Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα γεννήθηκε στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης. Μετά τον θάνατο του πατέρα της επέστρεψε με τη μητέρα της στην Υδρα και αργότερα εγκαταστάθηκαν στις Σπέτσες, όταν η μητέρα της παντρεύτηκε τον καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου-Ορλόφ. «Η συγγένεια μου με την Μπουμπουλίνα προέρχεται από την πλευρά της μητέρας μου. Γι’ αυτό και έχω δύο επίθετα. Επίτηδες κρατάμε οικογενειακώς και το Μπούμπουλης, για να μη χαθεί με το πέρασμα των χρόνων. Για να καταλάβετε, ο παππούς της μαμάς μου ήταν ένας από τους γιους της. Οταν ήμουν μικρός, άκουγα να λένε πως η προγιαγιά μου ήταν μια ατίθαση γυναίκα με πάθος για τη θάλασσα».
«Το “Μιαούλης” ήταν μάλλον παρατσούκλι που του είχαν βγάλει οι ναύτες του επειδή τους φώναζε “μια ούλη κουπί”. Εγώ είμαι απόγονος έκτης γενιάς» λέει η δημοσιογράφος Φαίη Βώκου, η οποία εμφανίζεται κάθε Σαββατοκύριακο στο πάνελ της εκπομπής της Σταματίνας Τσιμτσιλή. «Πραγματικά αισθάνομαι περήφανη για τις ρίζες μου, παρ’ όλο που έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Η γιαγιά μου μου έλεγε πως ο Μιαούλης ήταν περήφανος άνθρωπος. Πραγματικά στις ημέρες που ζούμε έχω ανάγκη να σκέφτομαι την καταγωγή μου» λέει η όμορφη δημοσιογράφος και συμπληρώνει: «Απόγονοι του προπάππου μου υπάρχουν αρκετοί, ακόμη και στο Περού. Μάλιστα, τα ξαδέλφια μου και οι θείοι μου που ζουν εκεί ζητάνε εδώ και αρκετά χρόνια να αποκτήσουν την ελληνική υπηκοότητα».
by Dem » Wed Aug 11, 2010 9:50 pm 
