Ένα οδοιπορικό στην αρχαιότητα

Saronic Magazine | Dec 29, 2011

Τα αρχαία ευρήματα χρονολογούνται από τους Προϊστορικούς έως τους Παλαιοχριστιανικούς χρόνους, και έτσι η Ύδρα κηρύσσεται ολόκληρη «αρχαιολογικός χώρος». Της Σοφίας Μωρές

Η Ύδρα το 1996, με απόφαση του υπουργού Πολιτισμού Σταύρου Mπένου, που δημοσιεύθηκε στο ΦEK (αρ. 453, 14/6/96), κηρύσσεται ως «αρχαιολογικός χώρος» – το ήδη κηρυγμένο «ιστορικό διατηρητέο» νησί. Ο υπουργός αποδέχθηκε πρόταση της Β΄ Εφορίας Προϊστορικών και Kλασικών Αρχαιοτήτων (αργότερα μετονομάσθηκε σε ΚΣΤ΄ Εφορία Προϊστορικών και Kλασικών Αρχαιοτήτων). Το σκεπτικό της δεύτερης κήρυξης στηρίζεται στα κατάλοιπα που έχουν εντοπιστεί στο νησί και χρονολογούνται από τους Προϊστορικούς έως τους Παλαιοχριστιανικούς χρόνους. Έτσι, η Ύδρα κηρύσσεται ολόκληρη «αρχαιολογικός χώρος», λόγω της «πυκνότητας των προϊστορικών θέσεων και της συνεχούς κατοίκησης από τους Μυκηναϊκούς έως τους Eλληνιστικούς χρόνους».

Αναλυτικά, αναφέρονται οι περιοχές: Kόλπος Πηγαδάκι ή Mπαλί, όπου πρωτοελλαδικός οικισμός στον όρμο Αγίου Γεωργίου, πρωτοελλαδικός οικισμός στον κόλπο Αγίου Νικολάου και μυκηναϊκή, παλαιοχριστιανική εγκατάσταση στον κόλπο Nησίζας, πρωτοελλαδικός οικισμός, κόλπος Λιμιώνιζας, πρωτοελλαδική κατοίκηση, βραχονησίδα του Κόλπου, Οροπέδιο Επισκοπής πρωτοελλαδικός οικισμός, μυκηναϊκή ταφική χρήση και παλαιοχριστιανική κατοίκηση, περιοχή Παλαμηδά μυκηναϊκοί τάφοι.

Ο Άγιος Γεώργιος (στο Μπίστη)

Κοντά στο ακρωτήριο Μπίστι, στη δυτική ακτή του νησιού, είναι η πανέμορφη παραλία του Αγίου Γεωργίου, που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πευκόφυτους λόφους. Έχει δύο μικρούς όμορφους κόλπους, στον δυτικό είναι το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου και στον άλλο διακρίνουμε ένα σύγχρονο ασβεστοκάμινο – κατάλοιπο περασμένης εποχής. Στο ενδιάμεσο των δύο κόλπων παρεμβάλλεται ένα βραχώδες μέρος της ξηράς, που επάνω του διακρίνονται παράλληλες τοιχοποιίες από μεγάλους ογκόλιθους, αλλά και διαμορφωμένα αναχώματα. Στον χώρο βρίσκεται κεραμική της Προϊστορικής (2800-2200 π.Χ.), αλλά και της Υστερορωμαϊκής-Παλαιοχριστιανικής Περιόδου. Εκεί βρισκόταν μια αρχαία-προϊστορική εγκατάσταση (εποχιακή ή μόνιμη), που εξυπηρετούσε τις ανάγκες της περιοχής Μπίστη. Η αρχαιολογική θέση του Αγίου Γεωργίου (Μπίστη), υποδείχθηκε από τον κ. Άδωνι Κύρου.

Η αρχαία εγκατάσταση στον Άγιο Νικόλαο του Μπίστη

Φαίνεται πως είναι από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους στην Ύδρα και εντοπίζεται στην πλαγιά ενός λόφου υψηλά του κόλπου του Αγίου Νικολάου του Μπίστη, στη νοτιοδυτική πλευρά του νησιού. Στον χώρο αυτό υπάρχουν κατακρημνισμένοι και αναλημματικοί τοίχοι, με μεγάλα ασβεστολιθικά αγκωνάρια. Στο κεντρικό τμήμα βρίσκεται κλειστός αγωγός (δεξαμενή), αλλά και «παράθυρο» στον αναλημματικό τοίχο, που δείχνει την έξοδο του αγωγού, ο οποίος προφανώς περιείχε νερό για ύδρευση. Η όλη κατασκευή παραπέμπει σε ένα μεγάλο τεχνικό έργο (τεχνικό υδραυλικό έργο;), εκείνης της εποχής, δηλαδή στην περισυλλογή του νερού, αφού ο κόλπος του Αγίου Νικολάου ήταν ένα φυσικό λιμάνι-σταθμός, και στον ανεφοδιασμό με νερό των πλοίων που εξορμούσαν προς το Αιγαίο πέλαγος.

Ο αρχαιολόγος-καθηγητής Γ. Λώλος εντάσσει το έργο και τη θέση του Αγίου Νικολάου στους σταθμούς ανεφοδιασμού των μυκηναϊκών πλοίων στα θαλάσσια ταξίδια τους, εκείνης της εποχής.

Η όλη κατασκευή παραπέμπει σε ένα μεγάλο τεχνικό – υδραυλικό έργο εκείνης της εποχής

Αν η αρχαιολογική σκαπάνη αναδείξει τα παραπάνω, το τεχνικό υδραυλικό έργο του Αγίου Νικολάου θα είναι από τα αρχαιότερα της Ευρώπης. Με τις έως τώρα υπάρχουσες ενδείξεις η εγκατάσταση (εποχιακή ή μόνιμη) ανάγεται στα πρωτοελλαδικά (ΥΕ ΙΙΙ), συνεχίζεται στα μυκηναϊκά, υστερορωμαϊκά-παλαιοχριστιανικά κ.λπ.

Η θέση αυτή εντοπίστηκε και από τον ερευνητή-δημοσιογράφο-συγγραφέα Άδωνι Κύρου, επιβεβαιώθηκε από τον αρχαιολόγο-καθηγητή Γιάννο Λώλο και ερευνήθηκε από την αρχαιολόγο της ΚΣΤ’ ΕΠΚΑ Μαρία Πετριτάκη (που είχα την τιμή να τη συνοδεύω στο έργο της). Τα συμπεράσματα της τελευταίας από την επιφανειακή έρευνα αναφέρονται στο πόνημά της «Ύδρα, το οδοιπορικό μιας αρχαιολογικής προσέγγισης».

Τα λαξευμένα σκαλοπάτια στην Αγία Φωτεινή (Καλά Πηγάδια)

Στην περιοχή Καλά Πηγάδια, κοντά στο Ησυχαστήριο των Αγίων Φωτεινής και Ελισάβετ, βρίσκεται ένα σπήλαιο, το οποίο φέρει λαξευμένα σκαλοπάτια, που οδηγούν στην οροφή του. Το σπήλαιο έχει υποστεί κατά τη διάρκεια των χρόνων διάφορες παρεμβάσεις, και η είσοδός του είναι κλειστή. Εικάζεται πως είχε χρήση κατά την κλασική αρχαιότητα –πιθανότατα λατρευτική–, και εκείνη την εποχή έγινε και η κατασκευή των σκαλοπατιών που οδηγούν στην οροφή του. Τα λαξευμένα σκαλοπάτια είναι απομεινάρι κατοίκησης της Ύδρας κατά την κλασική αρχαιότητα, δηλαδή από την έναρξη του 5ου αιώνα π.Χ. έως το 323 π.Χ. 

Τα (βυζαντινά) νομίσματα του Αγίου Ανδρέα

Ο Αντώνης Λιγνός (δήμαρχος Ύδρας-ιστορικός-συγγραφέας και γιατρός) αναφέρει ότι στην περιοχή του Αγίου Ανδρέα –περιοχή που βρίσκεται στο εσωτερικό μέρος του Βλυχού και ανάμεσα στο βουνό Γκούρι του Παλαμηδά και στο βουνό Κοιμωμένη του Βλυχού–, όπου βρίσκεται και το ομώνυμο εκκλησάκι, βρέθηκαν κάποτε πολλά χάλκινα βυζαντινά νομίσματα: «Εις την θέσιν μάλιστα Άγιος Ανδρέας, ημίωρον προς δυσμάς της πόλεως, ευρέθηκαν χάλκινα βυζαντινά νομίσματα κατά σωρούς…». («Ιστορία της νήσου Ύδρας» τόμος Α΄, σελίδα 4.)

Ο Γεώργιος Ν. Σαχίνης στο βιβλίο του «Υδραϊκή Ψυχή, Ύδρα και Ιστορία της», βιβλίο Β΄), γράφει: «Πώς όμως εβρέθηκαν εκεί τα νομίσματα πρέπει να θεωρείτε άξιον απορίας. Ίσως να εκρύβησαν σαυτήν την παράμερη τοποθεσία για λόγους ασφαλείας από τους κατόχους τους Υδραίους, που είχαν εμπορικήν επικοινωνία κατά τους Βυζαντινούς χρόνους με τον εκτός Ύδρας κόσμο ή κάνοντες πειρατείες. Ή ευρέθηκαν κατά πολύ αργότερα σε άλλο μέρος και μεταφέρθηκαν εκεί, που δεν το θεωρώ πιθανό».

Αρχαία ευρήματα στον δρόμο Παλαμηδά-Αγίας Μαρίνας, 1975

Το 1975, κατά τη διάρκεια εργασιών διαπλάτυνσης του δρόμου Παλαμηδά-Αγίας Μαρίνας, βρέθηκε τυχαία αρχαίος τάφος. Για το γεγονός αυτό αναφέρεται σε συνέντευξή της η Ηλέκτρα Παντελάκη: «Είδαμε με φρίκη ότι ο εκσκαφέας είχε φέρει στην επιφάνεια έναν αρχαίο τάφο, γεμάτο κόκαλα, αγγεία και νομίσματα Μυκηναϊκής Εποχής. Οι ξένοι αρχαιολόγοι ισχυρίζονται ότι η Ύδρα είναι κατάσπαρτη, και στη στεριά και στη θάλασσα, από αρχαία, και ζητάνε να φτιάξουν μια αρχαιολογική σχολή και να κάνουν ανασκαφές» (περιοδικό «Γυναίκα», 2 Απριλίου 1975).

Η ακριβής θέση μού υποδείχθηκε πολύ αργότερα (τη δεκαετία του ’90), αλλά πλέον στον προαναφερόμενο χώρο δεν έχει μείνει κάποιο ίχνος που να θυμίζει την παραπάνω μαρτυρία της Ηλέκτρας Παντελάκη.

Ευχαριστώ τον κ. Σπήλιο Σπηλιώτη για την πολύτιμη προσφορά του παραπάνω υλικού – προϊόν πολύχρονης προσωπικής του έρευνας, καθώς και συνεργασίας του στο πλαίσιο της εργασίας του ως φύλακα της ΚΣΤ΄ Εφορίας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων στην Ύδρα.

O Καθεδρικός Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ύδρας

Από την Έκδοση "Οι Εικόνες του Μοναστηριού, της Ιεράς Μητροπόλεως Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης

O Βιολογικός, η ΕΥΔΑΠ και η "παρεξήγηση"

Το χρονικό ενός γάμου από άλλοτε.....

Απλότητα και αρχοντιά εχαρακτήριζε την τέλεση των γάμων του κ Παύλου Κουντουριώτη μετά της δεσποινίδος Αικατερίνης Κορχανίδου που έγιναν στην ύδρα το περασμένο Σάββατο.  Ο κ. Παύλος Κουντουριώτης, γνωστός επιχειρηματίας και πολιτευτής του Πειραιώς απόγονος της ιστορικής οικογενείας Κουντουριώτη είναι γνώριμος των κοσμικών σαλονιών και επίλεκτον μέλος της αθηναϊκής κοινωνίας.

Ετέλεσε τους γάμους του στο νησί των προγόνων του για να παρευρεθούν στο εκκλησάκι του Άη Γεώργη στο αρχοντικό του, οι απλοϊκοί κάτοικοι της Ύδρας και να γιορτάσουν μαζί του την ευτυχισμένη αυτή ημέρα.  Η νύφη που ανήκει σε εκλεκτή οικογένεια της πρωτεύουσας ήταν ωραιοτάτη και με χαρακτηριστική ευγένεια εδέχθη τους καλεσμένους μετά την εκκλησία στην γραφική έπαυλη του γαμπρού που βρίσκεται στο λοφίσκο του νησιού. Κουμπάροι των νεονύμφων το εκλεκτό ζεύγος του βιομηχάνου και της κ. Σπ. Σοφιανοπούλου.  Η κ. Φρόσω Σοφιανοπούλου αντήλλαξε τους νυφικούς στεφάνους. 

Σχετικά με τον γάμο αυτό η τοπική εφημεριδούλα «ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ» έγραψε:

Ο Παύλος Κουντουριώτης παντρεύεται . Σήμερα Σάββατον ο άξιος εγγονός του ήρωα της ναυμαχίας της Έλλης Παύλου Κουντουριώτη,  παντρεύεται την πλήρη χαρίτων και οικογενειακών παραδόσεων δίδα Αικατερίνη Κορχανίδου.

Είναι πραγματικά ιστορικόν το γεγονός τια την Ύδρα ο γάμος του Παύλου και όλος ο Υδραϊκός λαός θα νοιώσει ιδιαιτέρα χαράν δια το ευτυχές γεγονός που μέλλει να χαρίσει απέραντον ευτυχίαν εις το εκλεκτόν τέκνον  της Ύδρας.

Η ημέρα των γάμων:

Έπειτα από ισχυρότατον γαρμπή της Παρασκευής, η ημέρα του γάμου ξημέρωσε λαμπρή, σχεδόν καλοκαιριάτικη.  Θαυμάσιος ουρανός, γαλήνια θάλασσα, καταπληκτικό φως. Και ο καιρός ακόμα φρόντισε να είναι καλός για τους γάμους του άρχοντα της Ύδρας.  Από την Παρασκευή τα γαϊδουράκια πήγαιναν κι έρχονταν στο ιστορικό αρχοντικό μεταφέροντας ακόμα και του πουλιού το γάλα.  Το Σάββατο αφίχθη το σκάφος «Δράκων 1» κατάφορτον από σκεύη και διάφορα άλλα αντικείμενα.  Από το μεσημέρι του Σαββάτου άρχισαν να φτάνουν τα δώρα των φίλων οι ανθοδέσμες, κλπ.  Από τα μπαούλα των νοικοκυραίων της Ύδρας βγήκαν όλα τα καλά ρούχα για να τα φορέσουν στους γάμους.

Στο ξωκλήσι του Αη Γεώργη από νωρίς είχε μαζευτεί πλήθος κόσμου για να παρακολουθήσει το μυστήριο.  Στις 5.15 άρχισε.  Η νύφη δις Κατερίνα Κορχανίδου ωραιοτάτη μέσα σε ένα θαυμάσιο νυφικόν εφαίνετο πανευτυχής εις το πλευρόν του Παύλου.  Η κουμπάρα αντήλλαξε τους στεφάνους του ζεύγους το οποίον εχόρεψε τον χορόν του Ησαΐα , ενώ όλος ο κόσμος τους έρριπτε άνθη, ρύζι και κουφέτα ενώ φίλοι του γαμπρού βομβάρδιζαν τους τοίχους της εκκλησίας με βαρελότα.

Μετά την εκκλησία οι νεόνυμφοι εδέχθησαν στο αρχοντικό του γαμπρού.

Μέσα στο πλήθος κόσμου κατορθώσαμε να διακρίνωμεν την δίδα Ξένια Σερεμέτιεφ, την δίδα Πασπάτη, το ζεύγος Παμίνου Μπούμπουλη, τον Στεφ. Καλλέργη, τον δήμαρχο Ύδρας κ. Γεώργιο Βροντίση μετά του δημοτικού συμβουλίου, τον κ. Περικλή Βυζάντιο, τους διευθυντάς των δημοσίων υπηρεσιών Ύδρας, κ. Αγγ. Λεμπέση, τον κ. Θ. Αναργύρου και πολλούς άλλους φίλους. Όλος αυτός ο κόσμος μετά τα συγχαρητήρια πήρε θέση μπροστά στους τεράστιους μπουφέδες και ετίμησε με το παραπάνω τα ποτά και τους μεζέδες.

Η νύφη ακούραστη με το πέπλο της κυκλοφορούσε ανάμεσα στον κόσμο φροντίζοντας για τα πάντα. Όταν απεχώρησε ο πολύς κόσμος παρέμειναν οι στενοί φίλοι και συγγενείς του γαμπρού και της νύφης οι οποίοι παρεκάθησαν σε ένα θαυμάσιο δείπνο με σουβλιστά, αρνιά, κοκορέτσια, ψάρια και πολλά άλλα.

Μετά το δείπνο του γάμου ο Παύλος Κουντουριώτης με την παρέα του κατέφθασε στο νυχτερινό κέντρο ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ  όπου ακολούθησε μια ακόμη θρυλική βραδιά με γλέντι και χορό μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. 

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΜΩΡΕΣ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΤΟΥ 1964

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ

Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα από τον Δήμο Ύδρας

Ύδρα, το μικρό νησί που γεννάει ακόμη μεγάλους πολεμιστές

Το καράτε-ντο (Ιαπ:空手道)είναι πολεμική τέχνη με καταγωγή από την Οκινάβα της Ιαπωνίας. Το όνομά της στα ιαπωνικά σημαίνει "άδειο χέρι", που πέρα από τη σημασία του ότι στο καράτε δεν χρησιμοποιούνται όπλα, ουσιαστικά σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να αδειάσει την ψυχή και το μυαλό του από την περηφάνια και τα πάθη, και αναζητήσει την αρετή στην τελειοποίηση της τέχνης του. Το πλέον διαδεδομένο σύστημα καράτε παγκοσμίως είναι το Shotokan. υπάρχουν βέβαια και άλλα γνωστά συστήματα, όπως το Gōjū-Ryū, το Wado-Ryu και το Shito-Ryu.

Κατά κύριο λόγο το καράτε χρησιμοποιείται για αυτοάμυνα αλλά και σαν τρόπος άσκησης. Στην Ελλάδα έκανε την εμφάνισή του στις αρχές της δεκαετίας του '70. Η Ελληνική Ομοσπονδία Καράτε ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1986 και το 1990 αναγνωρίστηκε από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, ενώ σήμερα περιλαμβάνει 208 συλλόγους και 30.000 αθλητές.

Το Wado Ryu (和道流) είναι μια σχολή καράτε που ανακαλύφτηκε απο τον Sensei Otsuka. Το όνομα Wado Ryu περιέχει 3 στοιχεία. το WA σημαίνει αρμονία,το DO σημαίνει δρόμος, και το RYU σημαίνει στυλ. Κατι που μας δείχνει πολλες φορές οτι το μυαλό ειναι πιο δυνατό απο την μυική μας δύναμη. το Wado έχει στοίχεια απο jujutsu, άλλωστε η σχολή του Hironori Ōtsuka το 1938 λέγονταν Shinshu Wadoryu Karate-Jujutsu. Το Wado διδάσκει παραδοσιακό καράτε, μαχητικό καράτε, και Κάτα.

Τα τελευταία τριάμισυ χρόνια ο Γιάννης Πράπας λειτουργεί στην Ύδρα την πρώτη σχολή Καράτε Wado Ryu.  Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και μέσα από πολλές δυσκολίες καταφέρνει να προσελκύσει πολλούς μαθητές και ν’ απογειώσει το άθλημα.  Στόχος του να το  μεταδώσει στα νέα και όχι μόνο παιδιά,  να τους κάνει να το αγαπήσουν και να αναθρέψει αθλητές- αγωνιστές με ήθος και αρχές που θα λειτουργήσουν καταλυτικά στην παρουσία τους τόσο στο περιβάλλον του αθλήματος και ακόμη περισσότερο στο στίβο της ζωής. Γεγονός πάρα πολύ σημαντικό ειδικά στις δύσκολες καταστάσεις που περνάει η πατρίδα μας.  Να μην πτοούνται οι νέοι και να συνεχίζουν με  πείσμα,  αγάπη, πειθαρχία,  σεβασμός ,  ανωτερότητα και ομαδικότητα.  .  Πρόσφατα πραγματοποιήθηκαν οι ετήσιες εξετάσεις στην σχολή η γροθιά της Ύδρας.  Την επιτροπή βαθμολόγησης αποτελούσαν ο Γιάννης Πράπας, και ο Στέλιος Σκαρογιάννης προπονητής της Εθνικής μας ομάδας. 

Ο κ. Στέλιος Σκαρογιάννης 6ο νταν προπονητής της Εθνικής ομάδας μας μιλάει για την σχολή της Ύδρας:

Σας γνωρίζω πως στο νησί σας έχετε έναν από τους καλύτερους δασκάλους στο wado ryu karate της Ελλάδας διότι έχει παρακολουθήσει διάφορα σεμινάρια παραδοσιακού σπόρ full contact karate.  Έχει παρακολουθήσει επίσης και σεμινάρια σε πολλές άλλες πολεμικές τέχνες όπως ju jitsu,kick boxing ,aikido  και άλλα, έχει τίτλους σε Ελλάδα και Ευρώπη σε πολύ δύσκολες  και μεγαλύτερες κατηγορίες.   Έχει διδάξει στο στρατό ξηράς και στους καταδρομείς αυτοάμυνα και είναι αναγνωρισμένος προπονητής από την Ελληνική Ομοσπονδία Καράτε.  Σε ηλικία 22 χρονών δίδασκε όλα τα δημοτικά και γυμνάσια σχολεία της Καλλιθέας υπό την αιγίδα του δήμου μας εδώ.  Έχει διδάξει και στη σχολή μου καθώς είναι από τους λίγους δάσκαλους που εμπιστεύομαι και ασχολείται με το το καράτε 19 χρόνια.  Συγχαρητήρια πολλά να πω στο καράτε της Ύδρας και στα παιδιά .  Ήξερα τις ικανότητες του δασκάλου αλλά αυτό που είδα από τα παιδιά ήταν απρόοπτο.  Πολλά μπράβο!  Η Ύδρα αποκτά σιγά σιγά το καλύτερο όνομα στο καράτε από πολλές απόψεις, τα παιδιά σας έχουν πάνω από όλα ήθος, σεβασμό και πειθαρχία.

Η τεχνική των παιδιών με έκανε να σκεφτώ πολύ σοβαρά για αρκετούς να δώσω την επόμενη ζώνη όπως προβλέπεται.  Αποφάσισα να κάνω εξαίρεση και να τους ανεβάσω δύο ζώνες πάνω γεγονός που στην καριέρα μου των 30 ετών στο άθλημα είναι η δεύτερη φορά που το κάνω . Σημαίνει ότι τα παιδιά το αξίζουν. Να γνωρίζετε ότι το καράτε της Ύδρας στηρίζεται από όλη την Ομοσπονδία μας, διότι έχουμε δει τις προσπάθειες των παιδιών και του δασκάλου σας κ. Γιάννη Πράπα, και βοηθάμε και μεις εδω για να μπορέσουν τα παιδιά σας να προχωρήσουν όπως χρειάζεται στο καράτε.  Τέλος να πω ότι το νησί σας είναι πανέμορφο και κοσμοπολίτικο  με πολύ μεγάλη ιστορία , πράγμα το οποίο με συγκίνησε και με έκανε να αισθάνομαι περήφανος που ο μαθητής μου εισήγαγε  το άθλημά  μας και εκεί.  Σας ευχαριστώ.

«Γιάννη το καράτε το χεις μέσα και μου αρέσει γιατί όχι μόνο είναι όλοι τους άψογοι σύμφωνα μα το επίπεδό τους, αλλά είναι όλοι καλά παιδιά, αυτή τη στιγμή δεν έχω δεί άλλη σχολή τουλάχιστον φέτος σε αυτό το επίπεδο στη τεχνική κατάρτηση. Μπράβο.   Η σχολή είναι σε πολύ καλό στάδιο, συνέχισε την καλή δουλειά όπως διδάχτηκες και δώσε στο νησί και στην Ελλάδα και άλλους πρωταθλητές.»

 Ο Γιάννης Πράπας δάσκαλος της σχολής Καράτε «η Γροθιά της Ύδρας»

Είμαι ο Γιάννης Πράπας, 3ο νταν δάσκαλος της σχολή karate wado ryu . Μέσα στα τρισήμισυ χρόνια που λειτουργεί η σχολή Καράτε στην Ύδρα,  έχουμε κατακτήσει πρώτες θέσεις σε πανελλήνια, πανευρωπαικά και παγκόσμια πρωταθλήματα με πρωτοπόρο τον μαθητή μου Ιάσων Διαμαντή, κάτοχο  καφέ ζώνης και παγκόσμιο χρυσό πρωταθλητή.   Είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος για αυτές τις επιτυχίες, αλλά καθόλου εφισυχασμένος. Οι επιτυχίες θα συνεχιστούν και από άλλους αθλητές μας που θα ξεκινήσουν κι αυτοί  την αθλητική τους καρριέρα φέτος στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που θα πραγματοποιηθεί τον Αύγουστο στην Ερέτρια.

Οι επιτυχίες μας δεν σταματούν εδώ.  Στο κομμάτι της τεχνικής  κατάρτησης η σχολή μας έχει τις υψηλότερες βαθμολογίες από τον ίδιο τον προπονητή της εθνικής Ελλάδος και δάσκαλό μου κ. Στέλιο Σκαρογιάννη 6^ο νταν.  Σαν προπονητής της Ύδρας τον ευχαριστώ που στηρίζει από τη πρώτη μέρα τη προσπάθειά μας όπως και την κυρία Κατερίνα Νεοφύτου η οποία από την αρχή είναι παρούσα  και βοηθάει με κάθε τρόπο όλα τα παιδιά και εμένα ξεχωριστά ώστε να βρίσκουμε χορηγούς για ότι χρειάζετε το άθλημα και να μην επιβαρύνονται οικονομικά οι αθλητές μας.  Ευχαριστώ επίσης και τον Δήμο Ύδρας που μας βοήθησε σημαντικά παραχωρόντας μας το χώρο που χρησιμοποιεί και το μπαλέτο της Ύδρας γιατί με αυτή τη κίνηση μπορεί πλέον να γίνει πιο συστηματική και σωστή η προπόνηση των παιδιών μας.

Ο Ηλίας Αρμαδούρος, 14 χρονών, κάτοχος πράσινης ζώνης όταν ξεκίνησε για πρώτη φορά το καράτε δεν φανταζόταν τι θα μπορούσε να μάθει.  «Δεν ήξερα τι πάει να πει αυτοάμυνα ώστε να ξέρω και πως να αμυνθώ αν  κάποια μέρα θα κινδύνευε η ζωή μου.» μας λέει. « Όταν μπήκα στο νόημα του πραγματικού καράτε και έμαθα πως να προστατεύω τον εαυτό μου, να κατεβαίνω σε αγώνες και σεμινάρια και να κάνω μαζί με τα άλλα παιδιά επιδήξεις μου άρεσε όλο και πιο πολύ σαν άθλημα.  Μέχρί τώρα αφού έχω φτάσει ως εδώ και έχω καταλάβει αρκετά πράγματα , θα ήθελα να καταφέρω στη ζωή μου όπως ο δάσκαλός μου sensei Γιάννης Πράπας να γίνω και εγώ δάσκαλος κάποια μέρα.»

Η Αναστασία Κρέμου μαθήτρια εδώ και 4 χρόνια, γνώριζε το καράτε μόνο από το σινεμά.

«Βέβαια πάντα είχα μια περιέργεια για τις ανατολικές φιλοσοφίες γιατί το καράτε είναι φιλοσοφία εκτός από πολεμική τέχνη και όλα τα υπόλοιπα.  Κάνω καράτε εδώ και 4 χρόνια.  Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι είναι κάτι που απευθύνεται μόνο σε μικρότερες ηλικίες γιατί ποτέ δεν είναι αργά για κάτι που μας αρέσει.  Κάνοντας καράτε αισθάνομαι μια ηρεμία, μια πνευματική και ψυχική ανάταση και φυσικά γυμνάζω όσο μπορώ και το σώμα μου.  Ποτέ δεν σκέφτηκα πως αυτό που κάνω το κάνω για να βλάψω κάποιον άλλον.  Με κάνει όμως να αισθάνομαι και μια σιγουριά.  Τόσα ακούμε κάθε μέρα. Και φυσικά όλα τα οφείλω στον δάσκαλό μας τον Γιάννη Πράπα που τόσο σωστά μας διδάσκει όχι μόνο την πολεμική τέχνη αλλά και τον σεβασμό προς κάθε άνθρωπο ακόμα κι αν είναι αντίπαλός μας.»

                                     Ο Στέλιος Σκαρογιάννης σε προπόνηση με την Αναστασία Κρέμου

Ο Γιάννης Πράπας και μαθητές του από την Γροθιά της Ύδρας

Ζυλ Ντασέν, ο άνθρωπος που αγάπησε την Ελλάδα και την Μελίνα όσο τίποτα άλλο

Γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου του 1911 στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ, το 8ο παιδί ενός κουρέα και απόγονος Ρωσο-εβραίων εμιγκρέδων πέρασε από το Χάρλεμ, τη Νέα Υόρκη, το Χόλιγουντ, απ’ όπου εκδιώχθηκε στη σκοτεινή εποχή του μακαρθισμού, για να καταλήξει το Παρίσι, το Λονδίνο, αφήνοντας στο διάβα του δείγματα της τέχνης του στη σκηνοθεσία, τόσο μέσω του θεάτρου όσο και του κινηματογράφου. Σε συνέντευξή του είχε δηλώσει "ξεκίνησα από το θέατρο και λόγω του θεάτρου είχα αρχίσει από νωρίς να σέβομαι και να αγαπώ την Ελλάδα ". Παντρεύτηκε το 1966 τη Μελίνα Μερκούρη, και υιοθέτησε τόσο την υπηκοότητα του Έλληνα όσο και το όραμα της συντρόφου του για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Μαζί με την Μελίνα γύρισε τις ταινίες "Ποτέ την Κυριακή" -την πρώτη ταινία που έκανε στην Ελλάδα το 1960-, "Τοπκαπί" και "Φαίδρα". Βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία "Ριφιφί", ένα από τα σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ νουάρ της παγκόσμιας κινηματογραφίας. Αφότου ο θάνατος τον χώρισε από τη σύντροφο της ζωής του, δημιούργησε στη μνήμη της το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη με στόχο την προώθηση της δημιουργίας του νέου Μουσείου της Ακρόπολης και την προβολή του ελληνικού πολιτισμού. Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη από την ιερά συναγωγή Ισραηλίτικος τομέας Γ’ Νεκροταφείο, ενώ ο ενταφιασμός, όπως ήταν και η επιθυμία του, θα γίνει αμέσως μετά στο Α’ Νεκροταφείο δίπλα από τον τάφο της Μελίνας Μερκούρη. Θλίψη για το θάνατο του μεγάλου σκηνοθέτη και φιλέλληνα εξέφρασε η πολιτική ηγεσία.

Ζωή γεμάτη πάθος και δημιουργία

Ο ίδιος ο φιλέλληνας σκηνοθέτης είχε δηλώσει "ήμουν Έλληνας ακόμη κι όταν δεν το γνώριζα. Η Ελλάδα είναι το σπίτι μου". Τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρήθηκε από προβλήματα υγείας αλλά η κατάσταση είχε επιδεινωθεί το τελευταίο διάστημα. Εδώ και τρεις δεκαετίες είχε αποχωρήσει από τα κινηματογραφικά πλατό αλλά οι ταινίες του εξακολουθούν να προσελκύουν το ενδιαφέρον των απανταχού σινεφίλ. Ταινίες που εκτείνονται από το αστυνομικό γκανγκστερικό φιλμ νουάρ ως τον κοινωνικό ρεαλισμό και το λυρικό εξπρεσιονισμό.

Ο Ντασέν υπήρξε θύμα του μακαρθισμού με αποτέλεσμα να φύγει από τις Ηνωμένες Πολιτείες και να συνεχίσει τη ζωή και την τέχνη του στη Γαλλία και στην Ελλάδα. Συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Μαρκ Χέλνγκερ με τον οποίο έκανε δύο ταινίες όμως η συνεργασία διακόπηκε όταν αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί. Ο πρώτος του γάμος ήταν με την Μπεατρίς Λονέρ με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά: τον διάσημο Γάλλο τραγουδιστή Τζο Ντασέν (που ο πρόωρος θάνατός του προκάλεσε πλήγμα στον σκηνοθέτη) και την ηθοποιό Ζουλί Ντασέν.

Η σχέση της ζωής του όμως ήταν με την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη την οποία και παντρεύτηκε. Μαζί γύρισαν τις ταινίες "Ποτέ την Κυριακή", "Τοπ Καπί" και "Φαίδρα". Μετά το θάνατό της έγινε πρόεδρος του Ιδρύματος Μελίνα Μερκούρη που είχε σαν σκοπό την προώθηση της δημιουργίας του νέου Μουσείου της Ακρόπολης και την προβολή του ελληνικού πολιτισμού. Τα έσοδα από τις ταινίες του ο σκηνοθέτης τα είχε παραχωρήσει στο ίδρυμα προκειμένου να ενισχυθεί ο αγώνας για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο.

Γνωστός και για την αντιδικτατορική του δράση την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα ο Ντασέν είχε πει "ζούσα μια διαφορετική εξορία από το ’ 67 έως το ’ 74 σκηνοθέτησα μία μόνο ταινία γιατί η καρδιά μου είχε μόνο απογοήτευση για τη δικτατορία στην Ελλάδα. Αφοσιώθηκα στη Μελίνα μένοντας πλάι της όσο το δυνατόν περισσότερο, οι ταινίες δεν βρίσκονταν καν στο μυαλό μας, γυρίσαμε μία , την "Υπόσχεση την αυγή" απλώς και μόνο επειδή είχαμε υπογράψει τα συμβόλαια".

Ζυλ Ντασέν, Μπάμπης Μωρές και
Μελίνα Μερκούρη στην Ύδρα

Σημαντικότερες ταινίες του " Ο δήμιος των κολασμένων" (1947), "'νθρωποι του αίματος" (1949), "Η νύχτα και η πόλη" (1950) , "Ριφιφί" (1955), "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" (1957), "Ποτέ την Κυριακή" (1960), "Φαίδρα" (1962) , "Τοπ Καπί" (1964), "Υπόσχεση την αυγή" (1970), "Κραυγή γυναικών" (1978).Ο ίδιος σε συνέντευξή του είχε δηλώσει ότι αγαπημένη του ταινία υπήρξε το ντοκιμαντέρ "Δοκιμή", ένα φιλμ για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου που όμως όπως διευκρίνισε "δεν είχε δει κανείς".

Η ταινία του "Ποτέ την Κυριακή" υποψήφια για Όσκαρ σκηνοθεσίας και σεναρίου απέσπασε τελικά το Όσκαρ καλύτερης μουσικής και τραγουδιού για τα Παιδιά του Πειραιά.

Στην Αθήνα ο Ζιλ Ντασέν σκηνοθέτησε και τρία θεατρικά έργα "Την όπερα της Πεντάρας", "το Γλάρο", και "Το θάνατο του εμποράκου". Σε συνέντευξή του είχε δηλώσει "ξεκίνησα από το θέατρο και λόγω του θεάτρου είχα αρχίσει από νωρίς να σέβομαι και να αγαπώ την Ελλάδα ".

ΦΩΤΟ: ΜΠΑΜΠΗΣ ΜΩΡΕΣ

http://news.pathfinder.gr

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Θ. ΒΩΚΟΣ, ΕΝΑΣ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ΥΔΡΑΙΟΣ

Η καταγωγή του ήταν από την Υδραίικη Οικογένεια των Βώκων. Γεννήθηκε στη Πάτρα και πέθανε στο Παρίσι. Είναι ο παππούς του καθηγητή φιλοσοφίας Γεράσιμου Βώκου.

Ο Γεράσιμος Βώκος ήταν δημοσιογράφος, χρονογράφος και αρθρογράφος, αισθητικός, δοκιμιογράφος, συγγραφέας, ζωγράφος και χαρακτήρας έντιμος, ειλικρινής και αγαθός.  

Άρχισε την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως δημοσιογράφος με ιδιαίτερη κλίση ως χρονογράφος και αρθρογράφος στις σπουδαιότερες αθηναϊκές εφημερίδες της εποχής του. Συνέχισε όμως ως λογοτέχνης με διάφορες μελέτες και δοκίμια εκδίδοντας πλείστα βιβλία ποικίλου περιεχομένου. Αξιολογότερα εκ των οποίων ήταν "Ο Κύριος Πρόεδρος" (μυθιστόρημα 1893), "Το 21" (1901, θεατρικό έργο), "Η Μεγάλη ιδέα" (1901, επίσης θεατρικό έργο), "Η κατοχή" (ιστορικό 1905, που διασκευάσθηκε σε θεατρικό έργο και σημείωσε εκ του αριθμού των παραστάσεων μεγάλη επιτυχία), "Ελληνικαί Συμφωνίαι" (1916), "Διηγήματα" (1923), "Εκτοπισμένος" (1923) κ.ά.

Ο Γ.Β. ίδρυσε επίσης και διεύθυνε δύο φιλολογικά περιοδικά υπό τους τίτλους "Το περιοδικό μας" (15νθήμερη επιθεώρηση του Πειραιά - 1900) και ο "Καλλιτέχνης" (Αθήνα 1910-1912). Στη τελευταία περίοδο του βίου του εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και επιδόθηκε στη ζωγραφική με αρκετή μάλιστα επιτυχία μολονότι αυτοδίδακτος. Τα θέματα των πινάκων του ήταν εμπνευσμένα αφενός μεν, από την ελληνική φύση (ιδίως τοπία του Πηλίου),αφετέρου δε από τη παρισινή ζωή αξιολογότερα των οποίων υπήρξαν "Τα κορίτσια στο δάσος της Βουλώνης", "Μια χήρα πολέμου σε πάρκο" κ.ά.

Έχοντας από μικρός είχε το ταλέντο να ζωγραφίζει , σε προχωρημένη ηλικία γεννήθηκε μέσα του η όρεξη να γίνει ζωγράφος και έφυγε για το Παρίσι.  Εκεί έζησε ως ζωγράφος μέχρι τον θάνατό του το 1927. 

Στην  gallerie du taureau  στο Παρίσι  ο ζωγράφος  εκθέτει 30 περίπου έργα του και μερικά σχέδιά του.  τα περισσότερα είναι από το Πήλιο .  Οι κριτικές που γράφηκαν εκφράζονται κολακευτικά για το έργο του καλλιτέχνη  που δεν ήταν δυνατόν παρά να εκτιμηθεί γιατί έχει ατομισμό αλήθεια και απλότητα στην οποία έχει φτάσει ύστερα από μελέτη και εξέλιξη. 

Ο Γεράσιμος Βώκος είχε προικιστεί από τη φύση για γίνει ανώτερος πνευματικός άνθρωπος και καλλιτέχνης και θα γινόταν μεγάλος, αν έκανε ανώτερες σπουδές σύμφωνα με την καλλιτεχνική του κλίση .   Ο πατέρας του δε, αξιωματικός του Ναυτικού, ήθελε να τον κάνει δικηγόρο.  Οι γονείς νόμιζαν τότε, ότι αυτοί κανονίζουν τη σταδιοδρομία των παιδιών τους και όχι η φύση που τα προικίζει κατά τους νόμους της.  Ο Γεράσιμος δεν έκανε για δικηγόρος και για να το αποφύγει έδωσε εξετάσεις και μπήκε στον οικονομικό κλάδο του πολεμικού ναυτικού, αλλά γρήγορα παραιτήθηκε και προσλήφθηκε ως δημοσιογράφος στην"Ακρόπολι".  Ο Βλ. Γαβριηλίδης τον έστειλε το 1896 ανταποκριτή στο Βερολίνο όπου όμως τον άφησε χωρίς χρήματα όπου  ο Βώκος τότε έπαθε ψυχική κρίση και το προξενείο της Τεργέστης τον έκλεισε σε ψυχιατρική κλινική.  Έγινε καλά όμως και εξακολούθησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος.  Για το Βώκο έχουν γραφτεί πολλά. 

Ο Κώστας Βάρναλης στο βιβλίον του "Ζωντανοί Άνθρωποι", γράφει για το Βώκο: "δημοσιογράφος, ποιητής, διηγηματογράφος , μυθιστοριογράφος, δραματογράφος, κριτικός της τέχνης και της λογοτεχνίας, αισθητικός, φιλόσοφος, εκδότης περιοδικών, μουσικοσυνθέτης, ζωγράφος και καλός άνθρωπος, καλοδεμένος και γερό σκαρί, μα ανήσυχος, λιγομίλητος, παράξενος και θαλασσοδαρμένος από τις φουρτούνες της ζωής, άλλαζε κάθε λίγο επάγγελμα, τόπο και φάτσα.  Πότε στην Αθήνα πότε στον Πειραιά, πότε στα χωρία του Πηλίου, στην Αλεξάνδρεια, στο Παρίσι, στη Λόντρα, στη Νέα Υόρκη, και πότε ποθενά.  Δεν τον χωρούσε ούτε ο τόπος, ούτε ο εαυτός του.  Πολύ έξυπνος και χιουμορίστας, αλλά καχύποπτος,  βρισκόταν πάντα στα όπλα.  Στην Αθήνα είχε γνωρίσει τη δόξα με την "Κατοχή" που παίχθηκε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στη Νέα Σκηνή και ο εκδότης του "περιοδικού μας" (1900) και του "Καλλιτέχνη" (1910-12) κατάφερε να υψώσει το επίπεδο του τύπου στην Ελλάδα και να δημιουργήσει μια αξιόλογη πνευματική κίνηση.

http://el.wikipedia.org
ΥΔΡΑΙΚΑ ΝΕΑ 1970, ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΜΩΡΕΣ

Λιτότητα!!!!!.............1986

Ψάξαμε σε διάφορα εγχειρίδια για να δούμε μήπως η λέξη Λιτότητα έχει πολλαπλές έννοιες. Χαμένος κόπος όμως. Λιτότητα λοιπόν θα πει να ζούμε λιτά και η λέξη για όλους τους Έλληνες έχει την ίδια έννοια.  Λέμε και εμείς, που ευτυχώς από καταβολής ζούμε λιτά, σωστό, σωστότατο μέτρο. Λιτότητα λοιπόν....Ναι! Δεν θα πάρω δύο και τρεις τηλεοράσεις  βίντεο η φωτογραφικές μηχανε΄ς.  Όχι κότερα , όχι διπλά αυτοκίνητα, όχι κάθε μέρα μπουζούκια, όχι,  ποτέ σπατάλες.  Δυο φορές την εβδομάδα κρέας όπως ξέραμε κείνα τα χρόνια Πέμπτη και Κυριακή.  Ένα κοστουμάκι για ένα γάμο, μια κηδεία και ένα δεύτερο για την καθημερινότητα.  Ένα ή δύο ζευγάρια παπούτσια κι ότι μένει από τις οικονομίες μου ( αν μένει) γραμμή στην Τράπεζα για να εξασφαλίζω, κάπως, τα παιδιά μου και να βοηθάω και το κράτος που θα τα επενδύει σωστά. Αυτή λοιπόν είναι κατ' ουσία η Λιτότητα στην οποία ευλαβώς το "γόνυ κλείνομε"...
Τώρα ποια σχέση έχει η λιτότητα με το να μου κάνεις το κατοστάρικο εξηντάρι, με το να μου πάρεις τη φέτα από το ψυγείο, με το να με κάνεις να πηγαίνω με τα πόδια στην Αθήνα από τον Πειραιά ή στα Πετράλωνα από την Ομόνοια.  Ποιά σχέση έχει η λιτότητα με το να μη μπαίνω σε ταξί 37 στις 100 η αύξηση, να μην στέλνω γράμμα στην αδελφή μου στα Γρεβενά, να μην ανάβω το φως,να μην τρώω κρέας, ψάρια ούτε γαύρο, γιατί με ένα μεροκάματο παίρνω δυόμιση κιλά, να μη πίνω το καφεδάκι μου, να μην γλεντάω, να μην τραγουδάω, εγώ ο πάντα γλεντζές Έλληνας, ε τούτο δεν νομίζουμε πως λέγεται Λιτότητα, πάντως η λέξη που το εκφράζει από λάμδα αρχίζει κι αυτή, ας την βρούνε οι περί τα οικονομικά σοφοί..........................

Πηγή: Η φωνή της Ύδρας 1986, από το αρχείο του Μπάμπη Μωρές

Για όσους πέρασαν και δεν ξεχάστηκαν ποτέ

Το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου στο γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στο Μαντράκι τελέστηκε λειτουργία στην μνήμη του Αγίου.  Μέσα σε μια συγκινητικήκαι κατανυκτική ατμόσφαιρα οι πιστοί που προσήλθαν προσευχήθηκαν για τους ανθρώπους που ταξιδεύουν και μνημόνευσαν όσους χάθηκαν στην θάλασσα. Ως ναυτικός λαός οι Υδραίοι είναι άμεσα συνδεδεμένοι με το υγρό αυτό στοιχείο και σε πολλές οικογένειες υπάρχει μια ιστορία πικρή να θυμούνται.

Κρατώντας στα χέρια μου μια ιστορική εικόνα του Προστάτου των Ναυτικών μας, στη Δέηση που έγινε σήμερα κατά την ώρα της Λιτανείας, στον εορτασμό του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου στο Μανδράκι Ύδρας. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ο Ιερέας παρακαλεί το Θεό για τους Ναυτικούς μας και για την καλή τους επάνοδο, ενώ μνημονεύει και εκείνους που το υγρό στοιχείο κράτησε στην αγκαλιά του και ψάλλουμε το "αιωνία η μνήμη". Η Εικόνα ανήκε στον πρόσφυγα από τη Σμύρνη Ιερέα Φιλάρετο Ζαφείρη και σήμερα στην κόρη του, Ντόρα Ζαφείρη - Μωρές, σύζυγο του αξέχαστου φίλου μας Μπάμπη Μωρές. Στη φωτογραφία, η κυρία Μωρές διακρίνεται πίσω μου.

Εμμανουήλ Πούλος

Ο ιερέας Φιλάρετος Ζαφείρης με καταγωγή από την Μυτηλήνη, γεννήθηκε το 1887  στο Σακράνι της Περγάμου.  Αργότερα  παντρεύτηκε την Δέσποινα Σταυρίδη γεννημένη στην Πάρσα της Σμύρνης όπου και εγκαταστάθηκαν. Η Πάρσα - από το βυζαντικό Παρσάδα- ήταν μια πανέμορφη πόλη με μαγευτικά περιβόλια στον νομό Αϊδινίου της Σμύρνης, 16 χιλιόμετρα από το Νυμφαίο και τόπος παραθερισμού των οικογενειών της Σμύρνης. 

Είχε 3000 κατοίκους εκ των οποίων οι 1800 ήταν Έλληνες. Υπήρχαν 56 καταστήματα, 22 βρύσες, 6 νερόμυλοι, 2 χάνια, 1 λουτρό και 1 τζαμί.  Οι Έλληνες πιστοί εκκλησιαζόντουσταν στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου όπου τέλεσε ιερέας ο Φιλάρετος Ζαφείρης και ο Ιωάννης Παπάζογλου.  Η Δέσποινα Ζαφείρη ήταν δασκάλα στο μικτό σχολείο της πόλης και είχε την τύχη και την τιμή να προλογίσει τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Σμύρνης κατά την επίσκεψή του στην Πάρσα.

Το 1922 η καταστροφή της Σμύρνης βρίσκει τον πατέρα Φιλάρετο με την Δέσποινα και τον οκτάμηνο γιο τους Γιώργο στον πικρό δρόμο της προσφυγιάς προς την Ελλάδα.  Μετά από σύντομη παραμονή στον Πειραιά τον έστειλαν να αναλάβει τον Ι.Ν. του Αγίου Νικολάου στον Γαλατά Χανίων στην Κρήτη, όπου και έμεινε ως το 1935 αφήνοντας εποχή για την καλοσύνη του και το φιλανθρωπικό του έργο.Γυρνώντας στην Αθήνα δημιούργησε το Ι.Ν. των Αγίων Αναργύρων στην Ν. Σμύρνη όπου και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του το 1957.

Απέκτησε 3 κορίτσια και 2 αγόρια εκ των οποίων ο νεότερος ο Μιλτιάδης Ζαφείρης σκοτώθηκε το 1941 σε σαμποτάζ κατά των Γερμανών στο εργοστάσιο αεροπλάνων στο ΕΝΤΕΜ του Π. Φαλήρου.

Ο πατέρας Φιλάρετος έμεινε στην μνήμη των ανθρώπων και στις ιστορίες τους προς τις επόμενες γενιές για την καλοσύνη της ψυχής του και την απεριόριστη κάθε είδους βοήθεια που πρόσφερε στους συνανθρώπους του.

Μια ιστορική μέρα για τα υποβρύχιά μας

Το υποβρύχιο ΔΕΛΦΙΝ παραγγέλθηκε από την Ελληνική Κυβέρνηση στα Γαλλικά Ναυπηγεία ‘SNAINTER’ τον Σεπτέμβριο του 1910.Παραλήφθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1912. Το ‘ΔΕΛΦΙΝ’ κατέπλευσε στο Ναύσταθμο εγκαίρως για να λάβει μέρος στους πολέμους 1912-1913. Κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο στις 9 Δεκεμβρίου του 1912 το τουρκικό αντιτορπιλικό Μετζητιέ, συνοδεύομενο από τέσσερα αντιτορπιλικά, συνεπλάκη με τέσσερα ελληνικά αντιτορπιλικά τύπου «Λέοντος» κοντά στη Τένεδο. Τότε σημειώθηκε ανεπιτυχής επίθεση με τορπίλες από το ελληνικό υποβρύχιο Δελφίν με κυβερνήτη τον υποπλοίαρχο Ιωάννη Αργυρόπουλο. Μετά την ανεπιτυχή επίθεση το υποβρύχιο Δελφίν καταδιώχθηκε από τα τουρκικά αντιτορπιλικά με συνέπεια να καταδυθεί σε μεγάλο βάθος προς τα Μαυρονήσια. Το γεγονός όμως αυτό απετέλεσε την πρώτη υποβρύχιο τορπιλική επίθεση στην πολεμική Ιστορία. Αμέσως μετά την επίθεση αυτή και ενώ βρίσκονταν εν καταδύσει, προσάραξε και για να απελευθερωθεί αναγκάστηκε να αφήσει τα μολυβένια βάρη ασφαλείας του. Αυτό του στέρησε τη δυνατότητα συμμετοχής στις υπόλοιπες επιχειρήσεις μέχρι το τέλος του πολέμου. Στη συνέχεια έφτασε από το Μούδρο το θωρηκτό Αβέρωφ για να απαλλάξει τα ελληνικά πλοία από την τουρκική απειλή.Κατά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο κατασχέθηκε από του Γάλλους μαζί με το Υ/Β ΞΙΦΙΑΣ. Όταν επεστράφησαν βρέθηκαν σε πολύ κακή κατάσταση. Διατηρήθηκε στην ενεργεία μέχρι και το 1920, οπότε και παροπλίστηκε.

http://el.wikipedia.org/wiki