30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1874, ΤΑ ΣΤΗΛΙΤΙΚΑ

Όποιος διαπιστώνει οποιαδήποτε παρατυπία τα τελευταία χρόνια στην ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού, τότε αξίζει να θυμηθεί την ψήφιση του προϋπολογισμού του 1875. Ψηφίστηκε από μια Βουλή όπου ούτε οι μισοί βουλευτές δεν ήταν παρόντες, ασχέτως του τι βολικά έδειξε η καταμέτρησή τους, και από μια κυβέρνηση που παραβίασε το Σύνταγμα και είχε για καιρό προκαλέσει την οργή του λαού. Ο λόγος για τα ιστορικά περιστατικά που έμειναν στην ιστορία ως τα «στηλιτικά», καθώς και για τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτά.






Το 1873, η κυβέρνηση Δεληγιώργη παραιτείται υπό το βάρος του σκανδάλου των Λαυρεωτικών, σχετικά με την εκτίναξη της τιμής των μετοχών των Μεταλλείων Λαυρίου, την οποία εκμεταλλεύτηκε ο πλούσιος ομογενής Α. Συγγρός.

Ο βασιλιάς Γεώργιος πρέπει τώρα να βρει κάποιον άλλο να σχηματίσει κυβέρνηση άμεσα για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο περαιτέρω πολιτικής αστάθειας. Υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για μια εποχή όπου το ευμετάβολο των κομματικών συσχετισμών στο Κοινοβούλιο είχε ως επίπτωση τον σχηματισμό πολλών θνησιγενών Κυβερνήσεων.

Ο Γεώργιος στρέφεται τότε στους ηγέτες της αντιπολίτευσης. Αλλά ο Θρασύβουλος Ζαΐμης δεν αποδέχεται την εντολή που έλαβε από τον Βασιλιά, ενώ ο ισχυρός Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, που επειδή είχε πολυάριθμη ομάδα βουλευτών υπό την επιρροή του και είχε ισχυρές πιθανότητες σχηματισμού κυβέρνησης, διαφωνεί με τον Βασιλιά σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και αποποιείται ομοίως τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Ο Βασιλιάς στρέφεται τότε στον Δημήτριο Βούλγαρη ο οποίος όμως διέθετε μόλις 12 βουλευτές. Αυτός δέχεται να σχηματίσει Κυβέρνηση και εκμεταλλευόμενος το βασιλικό προνόμιο περί διάλυσης της βουλής, αφού αρχικά ψηφίζει με την ανοχή της αντιπολίτευσης κάποιες "δήθεν" δαπάνες για τους πολιτικούς φίλους του, αιφνιδίως παραιτείται και προκηρύσσει εκλογές για τις 23 Ιουνίου του 1874.

Όλως τυχαίως ο Βούλγαρης κερδίζει τις εκλογές αυτές, χωρίς όμως να εξασφαλίσει την πολυπόθητη απόλυτη πλειοψηφία των εδρών και έτσι δεν μπορεί να κυβερνήσει αυτοδύναμα. Τα υπόλοιπα κόμματα καταποντίστηκαν με τον Επαμεινώνδα Δεληγεώργη (πρώην Πρωθυπουργό) και τον Τρικούπη (δυναμικό ανερχόμενο νέο πολιτικό την εποχή εκείνη) να αποτυγχάνουν να εκλεγούν ακόμη και απλοί βουλευτές στην κοινή γενέτειρα τους το Μεσολόγγι.

Φτάνει, λοιπόν, το φθινόπωρο του 1974 και η έναρξη των εργασιών της νέας Βουλής. Προτεραιότητα για τη νέα κυβέρνηση η ψήφιση του προϋπολογισμού. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: το άρθρο 56 του Συντάγματος προβλέπει την παρουσία τουλάχιστον των μισών βουλευτών (δηλαδή 95) για την ύπαρξη απαρτίας ώστε η συνεδρίαση να είναι έγκυρη. Οι βουλευτές, όμως, της αντιπολίτευσης είναι αποφασισμένοι να μην αφήσουν την κυβέρνηση Βούλγαρη να περάσει τις ρυθμίσεις που επιθυμεί.

Στις 30 Νοεμβρίου ο πρόεδρος του σώματος Ζάρκος συγκαλεί συνεδρίαση για το απόγευμα. Εντελώς τυχαία, όμως, οι περισσότεροι βουλευτές της αντιπολίτευσης δεν ειδοποιούνται εγκαίρως από τους κλητήρες της Βουλής, με αποτέλεσμα στην αίθουσα να βρίσκονται σχεδόν αποκλειστικά οι Βουλγαρικοί βουλευτές. Αυτοί βεβαίως είχαν ειδοποιηθεί.

Ο πρόεδρος της Βουλής, μέλος της παράταξης Βούλγαρη, διαπιστώνει το δίχως άλλο απαρτία, καταγράφοντας ως παρόντες αποχωρούντες αντιπολιτευόμενους βουλευτές που, σίγουροι οτι δεν υπήρχε απαρτία, αποχωρούσαν. Οι αποχωρήσαντες δεν είχαν ζητήσει επίσημα την άδεια του να αποχωρήσουν, άρα ήταν παρόντες, απαντά στις αντιδράσεις βουλευτών της αντιπολίτευσης.

Αφού, λοιπόν, η Βουλή είχε «απαρτία», τότε μπορεί να ψηφίσει τόσο τον προϋπολογισμό του 1875, όσο και άλλα σημαντικά φορολογικά νομοσχέδια με ρουσφετολογικό περιεχόμενο, απαραίτητα για την πολιτική ενίσχυση του Βούλγαρη. Κι ας ήταν παρόντες 85 μόλις βουλευτές, παραβιάζοντας έτσι το Σύνταγμα.

Η αντιπολίτευση συνασπίστηκε σε κοινό αγώνα, η κοινή γνώμη εξεγέρθηκε, οι κυβερνητικοί βουλευτές έγιναν στόχος ύβρεων και προπηλακισμών.

Πολλές εφημερίδες της εποχής κυκλοφορούσαν με πρωτοσέλιδο όλα τα ονόματα των βουλευτων που έλαβαν μέρος στην γελοιοποίηση του κοινοβουλίου και των θεσμών, σε αυτή την "εσχάτη προδοσία", αποκαλώντας τους "στηλίτες".

Η ονομασία αυτή προερχόταν απο την συνήθεια των Αρχαίων Ελλήνων να χαράσσουν τα ονόματα των προδοτών της πατρίδας σε μαρμάρινες αναθηματικές στήλες και αυτές να τοποθετούνται σε εμφανή σημεία στην πόλη, ώστε το όνειδος της προδοσίας τους να είναι αιώνιο. Το σύνολο των πολιτικών γεγονότων που περιγράφτηκαν ονομάστηκαν "στηλιτικά", ακριβώς από τα δημοσιεύματα αυτά.

Για την ιστορία, η κυβέρνηση Βούλγαρη αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Η νέα Βουλή την παρέπεμψε σε ειδικό δικαστήριο αλλά η δίκη τελικά ματαιώθηκε, γιατί στο μεταξύ, το 1877, ο Βούλγαρης πέθανε.






ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ







Γεννήθηκε στην Ύδρα στις 20 Δεκεμβρίου 1802 και ήταν γιός του Μπέη της Ύδρας Γεώργιου Βούλγαρη. Ο τελευταίος πέθανε όταν ο Δημήτριος Βούλγαρης ήταν δέκα χρονών με αποτέλεσμα να αναλάβουν την επιμέλειά του οι επίτροποι που ορίζονταν από τη διαθήκη του πατέρα του μεταξύ των οποίων ήταν και ο Λάζαρος Κουντουριώτης. Κατά τα εφηβικά χρόνια παρακολούθησε μαθήματα από τον Θεόκλητο Φαρμακίδη και τον Άνθιμο Γαζή. Σε ηλικία μόλις 19 χρονών εξέλεγη πρόκριτος της Ύδρας (1821). Αξίζει να σημειωθεί ότι θείος του, σύζυγος της αδερφής του πατέρα του, ήταν ο πρωθυπουργός Αντώνιος Κριεζής.

Το 1825 εξελέγη πληρεξούσιος για την Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου και το 1829 για την Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους ως πληρεξούσιος Ύδρας. Κατά την καποδιστριακή εποχή συντάχθηκε με τους αντικαποδιστριακούς τηρώντας σκληρή αντιπολιτευτική στάση και λαμβάνοντας μέρος στα γεγονότα της ανταρσίας της Ύδρας ως εκλεγμένος δημογέροντας.
Το 1832 διορίστηκε υπουργός ναυτικών, θέση από την οποία παραιτήθηκε μη δεχόμενος να υποβιβάσει τους αγωνιστές του 1821. Το 1837 εξελέγη δήμαρχος Ύδρας παραμένοντας στον δημαρχιακό θώκο για έξι χρόνια. Το 1845 διορίστηκε γερουσιαστής και δύο χρόνια αργότερα ορκίστηκε υπουργός ναυτικών στην κυβέρνηση Κωλέττη. Τα επόμενα χρόνια ανέλαβε το υπουργείο οικονομικών στην κυβέρνηση Κανάρη (1848) απ'όπου όμως παραιτήθηκε. Τον Σεπτέμβριο του 1855 ανέλαβε να σχηματίσει κυβέρνηση, στην οποία και κράτησε για τον εαυτό του το υπουργείο εσωτερικών. Η κυβέρνηση τελικώς παραιτήθηκε δύο χρόνια αργότερα ύστερα από προσωπική σύγκρουση Βασιλιά - Βούλγαρη.
Με την έξωση του Όθωνα, ο Βούλγαρης σχημάτισε την επαναστατική κυβέρνηση του 1862, την οποία διοικούσε η τριανδρία (Ρούφος, Κανάρης, Βούλγαρης) υπό την προεδρία Βούλγαρη. Παράλληλα γίνεται αρχηγός της παράταξης των Πεδινών και διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εμφύλια διαμάχη των Ιουλιανών. Τον Φεβρουάριο παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία για να σχηματίσει πάλι κυβέρνηση τον Οκτώβριο του ίδιου έτους (1863). Το 1865 σχημάτισε βραχύβια κυβέρνηση τριών ημερών και τον Ιανουάριο του 1866 διορίστηκε πρωθυπουργός. Τον Ιανουάριο του 1868 κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση διάρκειας ενός έτους. Το 1871 κέρδισε τις εκλογές αναλαμβάνοντας για έβδομη φορά την πρωθυπουργία ενώ τον Φεβρουάριο του 1874 ανέλαβε για τελευταία φορά την πρωθυπουργία. Στις εκλογές που ακολούθησαν βγήκε νικητής ύστερα από νοθεία. Τον Μάρτιο του 1875 διέπραξε εκλογική λαθροχειρία στη Βουλή, γεγονότα που έχουν μείνει στην ιστορία ως με την ονομασία Στηλιτικά. Η τελευταία κυβέρνησή του παραπέμφθηκε στο ειδικό δικαστήριο πλήν του ίδιου. Λίγο αργότερα παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία και αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική.

Μετά την παραίτησή του αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή. Διέμενε στην Αθήνα όπου και πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου 1877. Ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Κουντουριώτη, κόρη του Λάζαρου Κουντουριώτη και απέκτησε τέσσερα παιδιά:

την Σταματίνα Βούλγαρη, σύζυγο του βουλευτή και υπουργού Βασίλειου Νικολόπουλου
την Ελένη Βούλγαρη, σύζυγο του βουλευτή και υπουργού Δημήτριου Πατρινού
τον Γεώργιο Βούλγαρη, διπλωματικό υπάλληλο και υπουργό ναυτικών
τον Λάζαρο Βούλγαρη (1850 - 1893), βουλευτή
Μακρινός ανιψιός του είναι ο Πέτρος Βούλγαρης.


http://el.wikipedia.org
http://www.tvxs.gr

Η ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας

Το 1814 στην Οδησσό, συναντούνται τρεις Έλληνες και αποφασίζουν τη σύσταση μιας αυστηρά συνωμοτικής οργάνωσης, η οποία θα προετοίμαζε τον ξεσηκωμό όλων των Ελλήνων και την απελευθέρωσή τους από τους Τούρκους. Πρόκειται για τον Νικόλαο Σκουφά, 35 χρόνων, από το Κομπότι της Άρτας, τον Εμμανουήλ Ξάνθο, 42 χρόνων, από την Πάτμο και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ, 26 χρόνων, από τα Γιάννενα. Και οι τρεις έχουν ήδη γίνει κοινωνοί των επαναστατικών ιδεών και του εταιρισμού. Ο Σκουφάς είχε ιδιαίτερες επαφές με τον Κωνσταντίνο Ράδο, ο οποίος ήταν μυημένος στον Καρμποναρισμό. Ο Ξάνθος είχε μυηθεί σε τεκτονική Στοά της Λευκάδας («Εταιρεία των Ελεύθερων Κτιστών», της Αγίας Μαύρας), ενώ ο Τσακάλωφ είχε υπάρξει ιδρυτικό μέλος του Ελληνόγλωσσου Ξενοδοχείου.

Σκοπός της Φιλικής Εταιρείας είναι η γενική επανάσταση των Ελλήνων για την «ανέγερσιν και απελευθέρωσιν του Ελληνικού Έθνους και της Πατρίδoς μας», όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Ξάνθος. Και σημειώνει στα «Aπομνημονεύματά» του: ..δια να ενεργήσωσι μόνοι των ό,τι ματαίως από πολλού χρόνου ήλπιζον από την φιλανθρωπίαν των χριστιανών βασιλέων».

Ο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΞΑΝΘΟΣ ΠΟΥ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1852 ΠΕΘΑΝΕ





Ο Εμμανουήλ Ξάνθος γεννήθηκε στην Πάτμο το 1772. Eκεί ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα και ύστερα από τις μάλλον μέτριες επιδόσεις του στο σχολείο της πατρίδας του, μετανάστευσε στην Ιταλία και συγκεκριμένα στην Τεργέστη, όπου και δούλεψε ως υπάλληλος σε εμπορική επιχείρηση.

Το 1810 εγκαταστάθηκε στην Οδησσό, και αφού δούλεψε ως γραμματικός, το 1812 γνωρίζεται με τρεις εμπόρους από τα Γιάννενα και αποφασίζουν να δημιουργήσουν δική τους εμπορική εταιρεία. Κατά το 1813, πραγματοποιεί εμπορικά ταξίδια στην Πρέβεζα, στα Ιωάννινα και στη Λευκάδα. Επιστρέφοντας στην Οδησσό, ανακοινώνει στους Αθανάσιο Τσακάλωφ και Νικόλαο Σκουφά τις ιδέες του και με τον τρόπο αυτό ιδρύεται η Φιλική Εταιρεία το 1814. Ο Ξάνθος αναλαμβάνει καθήκοντα ταμία, γραμματέα ενώ παράλληλα χρησιμοποιείται και ως σύνδεσμος με τα άλλα ηγετικά μέλη, όπως τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο.

Το 1818, ο Ξάνθος μεταβαίνει στη Ρωσία, με σκοπό να προτείνει την αρχηγία της Φιλικής Εταιρείας στον Ιωάννη Καποδίστρια, πρόσωπο που οι τρεις ιδρυτές οραματίζονταν ως την «Ανωτάτη Αρχή». Φτάνει τον Ιανουάριο του 1820 στην Πετρούπολη, όπου και συναντά την άρνηση του Καποδίστρια να αναλάβει την αρχηγία, ο οποίος, γνωρίζοντας τις δυσμενείς συνθήκες που επικρατούσαν στην Ευρώπη έναντι των φιλελευθέρων και εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων των λαών και υπολογίζοντας τις συνέπειες μιας λαϊκής εξέγερσης, προσπάθησε να πείσει τον Ξάνθο για την ανάγκη να αναβληθούν οι επαναστατικές ενέργειες, ωσότου έρθουν πιο κατάλληλες περιστάσεις που θα ευνοήσουν την απόπειρα αυτή. Έτσι, ο Ξάνθος προτείνει την αρχηγία της Εταιρείας στον Αλέξανδρο Υψηλάντη, πρόσωπο που έχαιρε της εκτίμησης των συμπατριωτών του και που, ως υπασπιστής του τσάρου, θα μπορούσε ίσως να επηρεάσει θετικά τη στάση της Ρωσίας για πιθανή επανάσταση στον ελλαδικό χώρο, ο οποίος και δέχεται. Από εκείνη τη στιγμή, ο Εμμανουήλ Ξάνθος διατηρεί στενή συνεργασία με τον Υψηλάντη και γίνονται προσπάθειες για το συντονισμό του έργου στις παραδουνάβιες ηγεμονίες.

Μετά το τέλος της επαναστάσεως στην περιοχή της Μολδοβλαχίας, ο Ξάνθος μεταβαίνει στην Ιταλία και συνεχίζει προς την Πελοπόννησο, η οποία είχε ήδη επαναστατήσει. Στην περιοχή αυτή θα μείνει ως το 1826, οπότε και φεύγει για την Αυστρία, προκειμένου να οργανώσει την απόδραση από το Μουγκάτς του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Η επιχείρηση απέτυχε και αναγκάστηκε να φύγει για τη Βλαχία. Άγνωστος παραμένει εκεί ως το 1837, οπότε και παίρνει την απόφαση να επιστρέψει στην Ελλάδα. Δυο χρόνια αργότερα, διορίζεται σε διοικητική θέση στην Ύδρα κι αργότερα στο Ελεγκτικό Συνέδριο, απολύθηκε όμως ύστερα από λίγο καιρό. Έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του σε πλήρη ανέχεια, μάταια αποζητώντας από το Δημόσιο σύνταξη, ή έστω ένα ελάχιστο βοήθημα. Στις 28 Νοεμβρίου 1852 πεθαίνει στην Αθήνα.



Η παλαιότερη Επαναστατική σημαία. Σχεδιασμένη υπό τις οδηγίες τού Παλαιών Πατρών Γερμανού , φέρει τα σύμβολα του Εφοδιαστικού των Ιερέων τής Φιλικής Εταιρείας . Την ύψωσε ο Γεώργιος Σισίνης στην Ήλιδα, το 1821.



Η σημαία τού Υδραίου Καπετάνιου Γεωργίου Σαχτούρη (1783-1841). Οι σημαίες τών μεγάλων νησιών τού Αιγαίου έμοιαζαν αρκετά μεταξύ τους και έφεραν έντονα αλληγορικά Φιλικά στοιχεία. Η επιγραφή αναφέρει «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ».



Η σημαία τής Ύδρας. Με τον Σταυρό για την Ιερότητα του Αγώνος και το φίδι για την Δικαιοσύνη. Οι νησιώτες παρομοίαζαν το φίδι με τους Οθωμανούς (τρώει τα αυγά τού Γένους). Η επιγραφή αναφέρει «Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ» .






Η σημαία τών Σπετσών. Ο Σταυρός συμβολίζει την Χριστιανοσύνη και το δίκαιο του Αγώνος. Η ανεστραμένη ημισέληνος συμβολίζει τον Ισλαμισμό και την πτώση τών Οθωμανών. Το δόρυ συμβολίζει την δύναμη των Ελλήνων. Η άγκυρα συμβολίζει την επιμονή στον Αγώνα. Η επιγραφή αναφέρει «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ».

H ΥΔΡΑ ΠΑΛΙΑ, ΙΟΥΛΙΟΣ 1972, ΥΔΡΑΙΚΑ ΝΕΑ

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ ΤΟ 1960

ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΜΩΡΕΣ

25 Noεμβρίου του 1826: Η φρεγάτα «Ελλάς», η ναυαρχίδα του ελληνικού επαναστατικού στόλου, φθάνει στο Ναύπλιο από της ΗΠΑ.

Φρεγάτα ΕΛΛΑΣ +ατμοκίνητο ΚΑΡΤΕΡΙΑ









Αρχικά ονομάζοντάν ‘ΕΛΠΙΣ’.
Ναυπηγήθηκε για λογαριασμό της Ελλάδος στην Νέα Υόρκη (Η.Π.Α.) αντί του ποσού των 750,000 δολαρίων. Κατέπλευσε στο Ναύπλιο με ξένο πλήρωμα τον Νοέμβρη του 1826. Η χωρητικότητα του πλοίου ήταν 1600 κόροι. Χρησιμοποιήθηκε στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον των Τούρκων, τα τελευταία χρόνια του αγώνα. Πυρπολήθηκε την 1 Αυγούστου 1831 από τον Ναύαρχο Μιαούλη κατά τη στάση των Υδραίων εναντίον του Κυβερνήτη Καποδίστρια σε όρμο του Πόρου
(Το 1827, με απόφαση της Γ' Εθνοσυνέλευσης, η αρχηγία του στόλου ανατίθεται στον Λόρδο Κόχραν και ο Μιαούλης υποβιβάζεται σε πλοίαρχο. Όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας αναλαμβάνει Κυβερνήτης της Ελλάδας, αναθέτει στο Ανδρέα Μιαούλη την αρχηγία του Στόλου του Αιγαίου. Η συνεργασία Μιαούλη - Καποδίστρια κράτησε ως τον Αύγουστο του 1829, όταν οι δύο άνδρες ήλθαν σε σύγκρουση για την πολιτική του Καποδίστρια απέναντι στους υδραίους πλοιοκτήτες, που ζητούσαν προνομιακή μεταχείριση σε αντάλλαγμα της συμβολής τους στον Αγώνα.
Ο Μιαούλης, ηγέτης πλέον της αντικαποδιστριακής παράταξης, οξύνει την κατάσταση και ο Καποδίστριας διατάσσει τον αποκλεισμό της Ύδρας από τα πλοία του εθνικού στόλου που ναυλοχούν στον Πόρο. Ο Μιαούλης μαθαίνει το σχέδιο και καταλαμβάνει τη φρεγάτα «Ελλάς». Την 1η Αυγούστου 1831 ο ρώσος ναύαρχος Ρίκορντ επιχειρεί να καταστείλει την εξέγερση και ο Μιαούλης διατάσσει την πυρπόληση των πλοίων του στόλου. Η ανατίναξη της φρεγάτας «Ελλάς» και της κορβέτας «Ύδρα» προκαλούν την πανελλήνια κατακραυγή.)

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΧΟΡΝ

Ο Παντελής Χορν, γιος του Αυστριακού Δημητρίου Χορν και της Ματίνας Κουντουριώτη, εγγονής του Λάζαρου Κουντουριώτη, γεννήθηκε στην Τεργέστη στα 1881. Ήταν παιδί 7-8 ετών όταν η οικογένεια του εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα. Ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση της μητέρας του έγινε ναυτικός παρ’ όλο που ποτέ του δεν αγάπησε τη θάλασσα. Το 1899 αποφοίτησε από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων ως σημαιοφόρος και υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό μέχρι το 1919, οπότε μετετάγη στο Λιμενικό Σώμα. Αποστρατεύθηκε το 1926 με το βαθμό του υποναυάρχου. Σημαντικότερες στιγμές της καριέρας του ως αξιωματικού: η συνυπογραφή του πρωτοκόλλου για τη σύσταση του Στρατιωτικού Συνδέσμου (4 Ιουλίου 1909), η κατάληψη της νήσου Ίμβρου (1912) όπου ο θρυλικός «Αβέρωφ» τον αποβίβασε- επικεφαλής εκατόν τριάντα ναυτών- στην Ίμβρο την οποία και κατέλαβε αναλαμβάνοντας τη διοίκησή της, και η προσχώρηση στο κίνημα του Βενιζέλου (1916).


Υπήρξε ένας από τους πολυγραφότερους συγγραφείς του Μεσοπολέμου. Βρισκόταν συνεχώς στην επικαιρότητα, όχι μόνο με τα τριάντα πολυπαιγμένα θεατρικά του έργα, αλλά και με συνεντεύξεις, άρθρα και χρονογραφήματα σε εφημερίδες και λαϊκά περιοδικά.

Με την πρωτοβουλία των γιων του, Δημήτρη και Γιάννη, συγκεντρώθηκαν όλα τα σωζόμενα θεατρικά του και εκδόθηκαν από το Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν. Τους πέντε τόμους των έργων επιμελήθηκε η Έφη Βαφειάδη, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Από έρευνες της ίδιας και με τη συνδρομή της Στεφανί Ι. Χορν, προέκυψε το βιβλίο Ανεμομαζώματα.Σκόρπιες σελίδες ημερολογίου του Παντελή Χορν. Είχαν δημοσιευτεί σε συνέχειες στο Μπουκέτο (1931-32) και περιέχουν αναμνήσεις μιας δεκαπενταετίας (1906-1921) από τη ζωή του στο θέατρο και στο Πολεμικό Ναυτικό. Με σατιρική διάθεση- συχνά αυτοσαρκαζόμενος- παρακοκουθεί τα ανεβάσματα των έργων του και τις συμπεριφορές των ηθοποιών στα παρασκήνια, ενώ δεν παραλείπει να αναφερθεί και στα φιλολογικά στέκια της εποχής.

Παδιά του Π. Χορν είναι ο εκδότης Γιάννης Χορν και ο μεγάλος ηθοποιός Δημήτρης Χορν.
Πέθανε στην Αθήνα, στα 1941.

ΠΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΥΔΡΑ, ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1972, ΥΔΡΑΙΚΑ ΝΕΑ

Στις 23 Νοεμβρίου 1916 Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο κηρύσσει τον πόλεμο στη Γερμανία. ...»



Ο Ελευθέριος Βενιζέλος στη Θεσσαλονίκη το 1916 και δίπλα του ο Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης

Σαν σήμερα 22 Νοεμβρίου: Με την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης στην Κωνσταντινούπολη, τερματίζεται και επισήμως ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897.

Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897 ή, διαφορετικά, ο πόλεμος των τριάντα ημερών ή και Μαύρο '97 ήταν πόλεμος μεταξύ του Βασιλείου της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά το έτος 1897, ως απόρροια της τότε έκβασης του Κρητικού προβλήματος. Ο πόλεμος κατέληξε σε ταπεινωτική ήττα της Ελλάδας και επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου.
Ο πόλεμος άρχισε στις 6 Απριλίου 1897 και έληξε με την παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων στις 7 Μαΐου, αφού οι Τούρκοι είχαν καταλάβει τη Θεσσαλία. Η ειρήνη υπογράφηκε στις 6 Σεπτεμβρίου, σε προσωρινή συνθήκη μετά από πεντάμηνες διαπραγματεύσεις των Μεγάλων Δυνάμεων με το Οθωμανικό κράτος (την Υψηλή Πύλη). Η τελική συνθήκη υπογράφηκε στις 22 Νοεμβρίου 1897[1].
Σημειώνεται ότι ο πόλεμος αυτός του 1897 απετέλεσε την πρώτη πολεμική εμπλοκή της Ελλάδας, κατά την οποία και δοκιμάσθηκε σε εκστρατεία τόσο ο τότε πολεμικός μηχανισμός της όσο και πολεμικό δυναμικό της, 67 χρόνια μετά από την απόκτηση της ανεξαρτησίας της.




















H σύνθεση του Ελληνικού στόλου κατά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 είχε ως ακολούθως:
Θωρηκτά: 3, τα Β.Π. Θ/Κ "ΣΠΕΤΣΑΙ", "ΥΔΡΑ" και "ΨΑΡΑ"
Τορπιλοβόλα: 17, τα με αριθμό 1 έως και 17
Κανονιοφόροι: 4, τα με γράμματα Α, Β, Γ και Δ
Ατμομυοδρόμωνες: 4, τα ΑΛΦΕΙΟΣ, ΑΧΕΛΩΟΣ, ΕΥΡΩΤΑΣ και ΠΗΝΕΙΟΣ
Θωρακοβάρις: 1, το ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Θωρακοδρόμων: 1 το ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΟΛΓΑ
Ατμοβάρις: 2, τα ΑΚΤΙΟΝ και ΑΜΒΡΑΚΙΑ
Οπλιταγωγά: 4, τα ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΜΥΚΑΛΗ και ΣΦΑΚΤΗΡΙΑ
Εύδρομο: 1, το ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΜΙΑΟΥΛΗΣ
Ναρκοθέτιδες: 3, τα ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ, ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ και ΝΑΥΠΛΙΑ
Τορπιλοφόρο: 1, το ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΚΑΝΑΡΗΣ
Ατμοημιολίες: 3 τα ΑΗΔΩΝ, ΚΙΣΣΑ και ΚΙΧΛΗ και τέλος
Ατμοτελωνίδες: 5, τα παράκτια περιπολικά ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, ΚΕΡΚΥΡΑ, ΠΑΤΡΑΙ, ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ και ΕΡΜΟΥΠΟΛΙΣ
Την εποχή του Ελληνοτουρκικού πολέμου το ελληνικό πολεμικό ναυτικό επάνδρωναν περίπου 3.000 ναύτες και 200 Αξιωματικοί. Ο ελληνικός στόλος ήταν τότε χωρισμένος σε δύο μοίρες, την Ανατολική Μοίρα (Αν.Μ) υπό τον Πλοίαρχο K. Σαχτούρη και την Δυτική Μοίρα (Δ.Μ.) υπό τον Πλοίαρχο Δ. Κριεζή.
Σημειώνεται πως οι δύο ατμοβαρίδες (τροχήλατα) "ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ" και "ΑΜΦΙΤΡΙΤΗ" που είχε αγοράσει εσπευσμένα η ελληνική κυβέρνηση το 1867, η μεν πρώτη δεν έφθασε ποτέ στην Ελλάδα μετά την έκρηξη που σημειώθηκε στο λέβητα και στη συνέχεια βυθίστηκε (17 Νοεμβρίου 1867) στο Λίβερπουλ, ενώ η δεύτερη από το 1892 μέχρι το 1906 ήταν παροπλισμένη και αποτελούσε μόνιμο ναυτώνα στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας.

Ο Κωνσταντίνος Σαχτούρης (1835-1903) ήταν αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και πολιτικός.
Γεννήθηκε στην Ύδρα και ήταν γιος του Γεωργίου Σαχτούρη. Το 1858 κατατάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό, όπου έφτασε μέχρι τον βαθμό του υποναυάρχου. Συμμετείχε επίσης και στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Ασχολήθηκε με την πολιτική ενώ είχε διατελέσει και υπουργός Ναυτικών.



Ο Δημήτριος Κριεζής ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός.
Ήταν δευτερότοκος γιος του Αντωνίου Κριεζή και της Κυριακούλας, το γένος Βούλγαρη Μπέη, που είχε διατελέσει "κυρία των τιμών" της Βασίλισσας Αμαλίας.
Ο Δ. Κριεζής διετέλεσε επί Βασιλέως Γεωργίου Α' υπασπιστής του Βασιλέως, με τον βαθμό τότε του πλοίαρχου του Βασιλικού Ναυτικού. Έφτασε στον βαθμό του υποναύαρχου.).[1]
Στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ήταν επικεφαλής του στόλου του Ιονίου (του Αμβρακικού)



http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_1897

Ο Υδραίος Ναύαρχος Νικόλαος Βότσης και ο τορπιλισμός του "Φετχί Μπουλέντ"

Ο υποπλοίαρχος Νικόλαος Βότσης, με μια παράτολμη και κινδυνώδη ενέργεια το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου του 1912 στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, διέρρηξε το πολεμικό... φετίχ των Τούρκων, ήτοι το πολεμικό σκάφος "Φετχί Μπουλέντ", το οποίο οι Έλληνες αποκαλούσαν "Φετίχ Μπουλέντ".
Πανύψηλος και ωραίος ως Έλλην, ο κοσμοπολίτης Υδραίος Νικόλαος Βότσης με το ανδραγάθημα που πραγματοποίησε έδωσε στους Έλληνες να καταλάβουν πως πλέον όλες οι στράτες, θαλάσσιες και στεριανές, ήταν ανοιχτές για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.
Στους Οθωμανούς, αντίθετα, το ανδραγάθημα του Βότση και του πληρώματος του τορπιλοβόλου "11" υπενθύμισε πως ήλθε η ώρα για την παράδοση της Θεσσαλονίκης στους Έλληνες. Λέγεται πως μετά την παράδοση της πόλης στους Έλληνες οι Βούλγαροι ζήτησαν από τον τούρκο αρχιστράτηγο Χασάν Ταχσίν να υπογράψει και μαζί τους πρωτόκολλο παράδοσης της Θεσσαλονίκης. Αυτός όμως απάντησε: "Από τους Ρωμιούς την πήραμε και σ' αυτούς θα την παραδώσουμε"!
Ο Νικόλαος Βότσης δεν λογάριασε τη ζωή του, κι ας ήταν 35 χρονών. Ζήτησε ο ίδιος να κάνει μια δυναμική ενέργεια ώστε να δώσει ένα ηθικό πλεονέκτημα στους ταπεινωμένους από την ήττα του 1897 Έλληνες. Και τα κατάφερε ιδιαίτερα εκρηκτικά και εκκωφαντικά, ενώ, όπως γράφουν οι εφημερίδες της εποχής, οι εκρήξεις από τον τορπιλισμό φώτισαν ολόκληρη την πόλη!


Μ. Φ. Δραγούμης, εφημερίδα Μακεδονία

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Η απελευθέρωση της Λέσβου στις 8 Νοεμβρίου 1912

«Κατά τη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, ο ελληνικός στόλος με το Nαύαρχο Παύλο Κουντουριώτη επικεφαλής, ξεκίνησε από τον κόλπο του Μούδρου το βράδυ της 7ης Νοεμβρίου και αγκυροβόλησε τα ξημερώματα της 8ης Νοεμβρίου 1912 έξω απ’ το λιμάνι της Μυτιλήνης. Ανάμεσα στα ελληνικά πλοία ξεχώριζε με την επιβλητικότητά του η ναυαρχίδα του στόλου, το θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ» (...)
Μετά την επίδοση του τελεσιγράφου του Κουντουριώτη προς τις οθωμανικές αρχές του νησιού, με το οποίο ζητούνταν η άμεση παράδοση της πόλης, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη μεταξύ των οθωμανικών αρχών, των χριστιανών και μουσουλμάνων προυχόντων της Μυτιλήνης. Στη σύσκεψη αυτή, αποφασίστηκε να αποχωρήσουν οι ολιγάριθμες οθωμανικές ένοπλες δυνάμεις στο εσωτερικό του νησιού και να γίνει αναίμακτα η κατάληψη της Μυτιλήνης, προκειμένου να αποφευχθεί η άσκοπη αιματοχυσία του άοπλου πληθυσμού, του χριστιανικού και του μουσουλμανικού.
Η αποβίβαση των Ελλήνων πεζοναυτών και ναυτών άρχισε στις 12.30 το μεσημέρι, κάτω απ’ τα ξέφρενα πανηγύρια του κόσμου και έγινε στη λεγόμενη Πετρόσκαλα, που βρισκόταν στη θέση του σημερινού Τελωνείου. Μετά την παράδοση των οθωμανικών αρχών, όλη η πόλη σημαιοστολίστηκε. Στο μητροπολιτικό ναό του Αγίου θανασίου πραγματοποιήθηκε δοξολογία, στην οποία χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Μυτιλήνης Κύριλλος, ο οποίος μαζί με το σύνολο των παρευρισκομένων έψαλε το «Χριστός Ανέστη».
Αμέσως, με ανακοίνωσή τους οι ελληνικές αρχές κήρυξαν την ένωση του νησιού με την Ελλάδα και διακήρυξαν την ισονομία και την ισοπολιτεία για όλους τους κατοίκους, χριστιανούς και μουσουλμάνους.
Στις 10 Νοεμβρίου το οπλιταγωγό Μακεδονία αγκυροβόλησε έξω από το Πλωμάρι και οι πεζοναύτες του αποβιβάστηκαν μέσα στους έξαλλους πανηγυρισμούς των κατοίκων. Ακολούθησε η κατάλυση των οθωμανικών αρχών στην Αγιάσο, στον Πολιχνίτο, στη Γέρα, ενώ η ελληνική ζώνη κατοχής επεκτάθηκε βόρεια μέχρι τη Θερμή.
Τα ελληνικά στρατεύματα ολοκλήρωσαν την κατάληψη του νησιού ένα μήνα αργότερα με τη συνθηκολόγηση και του τελευταίου οθωμανικού στρατοπέδου στο Κλαπάδο.







ΤΟ ΑΒΕΡΩΦ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ ΚΑΙ Ο ΠΑΥΛΟΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1912

Νοέμβριος 1912
Στις 2 Νοεμβρίου και ώρα 07.00 αποπλέουν από Μούδρο το ΑΒΕΡΩΦ με τα ΠΑΝΘΗΡ, ΙΕΡΑΞ και ΘΥΕΛΛΑ με άγημα προς κατάληψη του Αγίου Όρους. Στις 11.30 οι Μονές φέρονται σημαιοστολισμένες ενώ οι μοναχοί αλλαλάζοντας από χαρά κανονιοβολούν και τυφεκιοβολούν. ΑΒΕΡΩΦ ανταποδίδει με 21 χαιρετιστήριες βολές. Μετά κατάπλου 13.45 στον όρμο Πρόβλακα εξέρχεται άγημα αξιωματικός του οποίου εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων υψώνει την Ελληνική σημαία και κρατεί τον Καϊμακάμη και άλλους οθωμανούς ως "αμαχητί αιχμαλώτους πολέμου". Στις 18.00 πλοία αποπλέουν για Λήμνο, εκτός του ΘΫΕΛΛΑ που σπεύδει προς Ικαρία.
Στις 4 Νοεμβρίου και ώρα 14.00 το ΘΥΕΛΛΑ αναφέρει κατάληψη Ικαρίας.
Στις 7 Νοεμβρίουτο απόγευμα τα 4 θωρηκτά με επικεφαλής το ΑΒΕΡΩΦ, καθώς και τα ΙΕΡΑΞ, ΝΙΚΗ, ΑΣΠΙΣ, ΒΕΛΟΣ, τα τορπιλοβόλα Τ-12 και Τ-14, εμπορικά Κανάρης και Πέλοψ πλήρη ναυτικών αγημάτων και με το νεότευκτο Α/Τ ΝΕΑ ΓΕΝΕΑ που συνοδεύει τα εμπορικά Ισμήνη και Καλουτά που μεταφέρουν ελληνικό τάγμα απολπλέουν για κατάληψη της Μυτιλήνης. Την επομένη το πρωί 05.00 επιχειρείται η απόβαση. Το μεσημέρι η νήσος είχε καταληφθεί. Στις 11.00 ο ελληνικός στόλος επαναπλέει στο Μούδρο.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%86_(%CE%B8%CF%89%CF%81%CE%B7%CE%BA%CF%84%CF%8C)

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, Η ΤΡΙΑΝΔΡΙΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ , ΔΑΓΚΛΗΣ

ο Κίνημα Εθνικής Αμύνης, 1916.
Στις 16 Αυγούστου 1916 γίνεται το κίνημα της Εθνικής Αμύνης στη Θεσσαλονίκη που το υποστηρίζει ο συμμαχικός στρατός που έχει στο μεταξύ αποβιβαστεί στη πρωτεύουσα της Μακεδονίας. Ο Βενιζέλος έπειτα από τους αρχικούς δισταγμούς του τάσσεται με το κίνημα και στις 26 Σεπτεμβρίου μεταβαίνει στα Χανιά, όπου και σχηματίζει προσωρινή κυβέρνηση με αρχικά μέλη την τριανδρία, αποτελούμενη από τον ίδιο, το ναύαρχο Κουντουριώτη και το στρατηγό Δαγκλή και από εκεί μεταβαίνει στη Θεσσαλονίκη. Στην απόφαση του Βενιζέλου συνετέλεσε και η εισβολή των Γερμανοβουλγάρων στην Ανατολική Μακεδονία.
Η Ελλάδα το 1916 είχε κοπεί στα δύο: Από τη μια μεριά το κράτος της Θεσσαλονίκης που περιλάμβανε τη Μακεδονία, την Κρήτη και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, απεφάσιζε να διενεργηθεί στρατολογία σε μεγάλη κλίμακα και οργάνωνε την μεραρχία του Αρχιπελάγους και κατόπιν τις μεραρχίες Κρήτης και Σερρών. Από την άλλη μεριά η κυβέρνηση των Αθηνών αντιπαρατασσόταν στους οπαδούς του Βενιζέλου. Στην προσπάθεια των Συμμάχων να θέσουν υπό τον έλεγχο τους τη νότια Ελλάδα, τα Γαλλικά θωρηκτά έμπαιναν στον Πειραιά και αποβίβαζαν 3000 άνδρες, ενώ βομβάρδιζαν περιοχές της Αθήνας γύρω από το Στάδιο και κοντά στα Ανάκτορα.

Μετά από τελεσίγραφο των συμμάχων ο βασιλιάς αποσύρεται από το θρόνο, χωρίς να παραιτηθεί τυπικά, στις 2 Ιουνίου 1917, και φεύγει στην Ελβετία αφήνοντας στη θέση του το δευτερότοκο γιο του Αλέξανδρο. Ο Βενιζέλος έρχεται στην Αθήνα και σχηματίζει κυβέρνηση στις 13 Ιουνίου. Στις 15 Ιουνίου κηρύσσει τον πόλεμο στις Κεντρικές Δυνάμεις.

Η ενεργός συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο, στο πλευρό των συμμάχων έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα τη θριαμβευτική νίκη κατά των ΓερμανοΒουλγάρων στα υψώματα του Σκρά Ντι Λέγκεν στις 17 Μαΐου 1918 και τη συμμετοχή των Ελληνικών δυνάμεων στη τελική επίθεση και διάσπαση του μετώπου, το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους.

Λίγες μέρες αργότερα, η Βουλγαρία θα συνθηκολογήσει και τον Οκτώβριο του ιδίου έτους η Τουρκία θα συνάψει ανακωχή στον Μούδρο.

Η εξωτερική πολιτική του Ελ. Βενιζέλου, που από την αρχή του πολέμου είχε βασιστεί στη νίκη των Συμμάχων, με απώτερο στόχο να βρεθεί η Ελλάδα μετά το τέλος του πολέμου στο πλευρό των νικητών, είχε θριαμβεύσει.

ΝΟΕΜΒΡΙΑΝΑ ΤΟΥ 1916

ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ, ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ΔΑΓΚΛΗΣ
>



Τα «Νοεμβριανά»
Ο Νοέμβριος του 1916 βρίσκει την Ελλάδα με δύο αντίπαλες κυβερνήσεις, μία στη Θεσσαλονίκη υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο και μία στην Αθήνα υπό την επιρροή του βασιλιά Κωνσταντίνου. Ο εθνικός διχασμός είναι προ των πυλών...

Στις 3 Νοεμβρίου, οι αγγλογάλλοι, που είναι στο πλευρό του Βενιζέλου, αξιώνουν την παράδοση τεράστιων ποσοτήτων πολεμικού υλικού από την κυβέρνηση των Αθηνών. Το αίτημά τους θα απορριφθεί τέσσερις ημέρες αργότερα.

Η αντίδραση του γάλλου ναυάρχου Φουρνιέ θα έρθει στις 18 Νοεμβρίου. Συμμαχικά αγήματα αποβιβάζονται στο Φάληρο και συγκρούονται με τον ελληνικό στρατό. Λίγο αργότερα, η πόλη πλήττεται από τα μαζικά πυρά του συμμαχικού στόλου. Ο βομβαρδισμός θα σταματήσει αργά το βράδυ, έπειτα από συμφωνία του Κωνσταντίνου με τους πρεσβευτές της Αντάντ. Οι απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες είναι μεγάλες και για τις δύο πλευρές.

Οι συμμαχικές δυνάμεις αποσύρονται, δίνοντας τη θέση τους στην αναρχία. Οι υποστηρικτές του βασιλιά εξαπολύουν άγριες επιθέσεις κατά «βενιζελικών» στόχων. Λεηλατούν σπίτια και καταστήματα, κακοποιούν πολίτες και επώνυμους υποστηρικτές του Βενιζέλου, καταστρέφουν εγκαταστάσεις εφημερίδων. «Τακτοποιούμε τα του οίκου μας» φέρεται να δήλωσε ο πρωθυπουργός Σπυρίδων Λάμπρος.

Ως απάντηση, η «Τριανδρία» και η προσωρινή κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης θα κηρύξουν, με ειδικό διάγγελμα στις 25 Νοεμβρίου, έκπτωτο το Βασιλιά Κωνσταντίνο. Παράλληλα, οι δυνάμεις της Αντάντ θα επιβάλουν γενικό αποκλεισμό για τις «αθλιότητες του καθεστώτος των Αθηνών», επιτείνοντας την ήδη κακή κατάσταση της αγοράς και φανατίζοντας ακόμη περισσότερο τον πληθυσμό, που αδυνατεί να εξασφαλίσει πλέον τα τρόφιμα της ημέρα

Το κατά Βενιζέλου «Ανάθεμα»

Στα τέλη του 1916 ο Εθνικός Διχασμός ανάμεσα σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς βρίσκεται στο αποκορύφωμά του. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος φρονούσε ότι η Ελλάδα ως χώρα θαλασσινή επιβάλλεται να εξέλθει στον πόλεμο (Α' Παγκόσμιος) με τις δυνάμεις της Αντάντ, ενώ ο βασιλιάς Κωνσταντίνος θεωρητικά υπερασπιζόταν την ουδετερότητα της χώρας.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος παραμένει στη Θεσσαλονίκη, επικεφαλής της κυβέρνησης της «Εθνικής Άμυνας», ενώ στην πρωτεύουσα κυριαρχούν οι βασιλικοί με τον βασιλιά Κωνσταντίνο να ηγείται του «Κράτους των Αθηνών» . Και οι δύο προχωρούν σε διώξεις των αντιπάλων τους. H Ελλάδα έχει κοπεί στα δύο.

H επέμβαση των γαλλικών δυνάμεων το Νοέμβριο του 1916 και ο βομβαρδισμός περιοχών της Αθήνας γύρω από το Στάδιο και κοντά στα Ανάκτορα, εξαγρίωσε τους αντιβενιζελικούς, που κατηγόρησαν τους αντιπάλους τους ως προδότες. «Ο φονεύων βενιζελικόν δεν φονεύει άνθρωπον», διακήρυτταν. Κύμα τρομοκρατίας κατά των βενιζελικών ξεσπά στην Αθήνα. Η επιτροπή που ανέλαβε αργότερα να ερευνήσει τις καταγγελίες των θυμάτων της βίας, επιβεβαίωσε 35 φόνους, 922 παράνομες φυλακίσεις, 503 περιπτώσεις λεηλασίας και 31 αναστολές κυκλοφορίας εφημερίδων.

Από τον Εθνικό Διχασμό δεν ξέφυγε και η Εκκλησία της Ελλάδος. Οι μητροπολίτες της λεγόμενης Παλαιάς Ελλάδας υπό τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Θεόκλητο (οι περιοχές που είχαν ελευθερωθεί πριν από το 1912), συντάσσονται με τον Κωνσταντίνο, ενώ οι μητροπολίτες των «Νέων Χωρών» με τον Βενιζέλο.

Μέσα στο κλίμα αυτό, διοργανώνεται ογκώδης αντιβενιζελική πορεία στις 12 Δεκεμβρίου 1916. Με επικεφαλής την Ιερά Σύνοδο, οι διαδηλωτές κατευθύνονται στο Πεδίο του Άρεως για να αναθεματίσουν τον «σατανά» της πολιτικής ζωής του τόπου Ελευθέριο Βενιζέλο. Οι πέτρες του Αναθέματος έφθασαν στην Αθήνα και ρίχτηκαν στο Πεδίον του Άρεως.

Εκεί, όπου σήμερα βρίσκεται το άγαλμα της Αθηνάς, ο κάθε διαδηλωτής ρίχνει μία πέτρα και επαναλαμβάνει την κατάρα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Θεόκλητου: «Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδαν, ανάθεμα έστω». Μια καθαρά συμβολική πράξη, δηλωτική όμως της έντασης των παθών που επικρατούσε εκείνη την εποχή στη χώρα μας.

Επί ένα χρόνο η Ελλάδα ζει σε καθεστώς εμφύλιας σύρραξης, που δεν αφήνει αδιάφορους τους συμμάχους, οι οποίοι αναγκάζουν σε παραίτηση τον Κωνσταντίνο. Ο Βενιζέλος επιστρέφει νικητής στην Αθήνα και σχηματίζει κυβέρνηση στις 13 Ιουνίου 1917.

Αμέσως προχωρεί στην πολεμική κινητοποίηση ολόκληρης της χώρας στο πλευρό της Αντάντ, ενώ προβαίνει σε εκκαθαρίσεις στην εκκλησία, τη διοίκηση και τον στρατό, για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τους βασιλικούς και το «Κράτος των Αθηνών».

Με νόμο ήρε την ισοβιότητα των δικαστών και την μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, με αποτέλεσμα να κηρυχθούν έκπτωτοι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλητος και οι μητροπολίτες που είχαν πρωτοστατήσει στο «Ανάθεμα», να απολυθούν 570 δικαστικοί όλων των βαθμίδων και 6.500 δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ αποστρατεύθηκε το 40% του συνόλου των μόνιμων αξιωματικών του στρατού



http://www.sansimera.gr/articles/3

Η απόλυτη ταξιδιώτικη μόδα του ’60 και του ’70, η Ύδρα , το νησί του πάλε ποτέ jetset αγάπησε περρισότερο από κάθε άλλο και διασκέδασε εδώ, στη θρυλική Λαγουδέρα, το night club που παίχτηκαν οι πιο λαμπρές σκηνές της κοσμικής Ύδρας. Όλα ξεκίνησαν το 1958, όταν ο Μπάμπης Μωρές επισκέφτηκε την Ύδρα για διακοπές, ερωτεύτηκε το νησί με την πρώτη ματιά και αποφάσισε να μείνει μόνιμα και να χτίσει τη δική του επιχείρηση, τη Λαγουδέρα.

Ένα χρόνο πριν, είχε γυριστεί στο νησί η ταινία “Το παιδί και το δελφίνι”, η πρώτη ξένη παραγωγή στην Ελλάδα, με τη Σοφία Λώρεν. Η Λώρεν τραγουδά για πρώτη φορά το τραγούδι “Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη” και βγάζει την Ύδρα από τη λίστα με τα αζήτητα. Τότε ήταν που το νησί άρχισε να γίνεται πόλος έλξης μεγάλων προσωπικοτήτων της διεθνούς σκηνής, η Μπριζίτ Mπαρντώ, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, ο Τζον Λένον, καθώς και άπαντες οι αστέρες του ελληνικού κινηματογράφου σε κάθε επίσκεψή τους στην Ύδρα συνήθιζαν να διασκεδάζουν εδώ, στο θρυλικό night club Λαγουδέρα και μαζί με αυτούς ακόμοι περισσότεροι… Rolling Stones, Beetles, Μαρία Κάλλας, μεγάλες προσωπικότητες του επιχειρηματικού και εφοπλιστικούκόσμου, όπως ο Ωνάσης με τη Τζάκι ακόμα και βασιλείς κρατών επισκέπτονταν το νησί ξανά και ξανά.
Πολλοί από αυτούς μόνο και μόνο για να διασκεδάσουν στην περίφημη Λαγουδέρα.

Ο Μπάμπης Μωρές ήταν ένας εφυέστατος επιχειρηματίας, ο οποίος μονίμως γυρνούσε με μία κάμερα στο χέρι, κινηματογραφούσε και φωτογράφιζε τις διασημότητες που επισκέπτονταν το μαγαζί του και έστελνε στην Αθήνα την ανταπόκριση, ήταν ο παπαράτσι της εποχής θα λέγαμε. Έτσι, η Ύδρα με τη Λαγουδέρα πρωτοστατούσε στις livestyles σελίδες των εφημερίδων και οι διάσημοι πήγαιναν στη Λαγουδέρα να διασκεδάσουν, αλλά και να φωτογραφιθούν.
Τα θρυλικά σπίρτα του μαγαζιού που προέτρεπαν τον κόσμο να πιει και να διασκεδάσει, τα δερμάτινα πορτοφόλια με το λογότυπο του καταστήματος, τα πολυτελή μπρελόκ, δώρα που έκανε στους εκλεκτούς πελάτες, μαζί με τα χιουμοριστικά βραβεία διασκέδασης που τύπωνε ο ίδιος, έδειχναν την μοναδικότητα του μαγαζιού που ήταν μπροστά για την εποχή του, αλλά πάνω από όλα το μεράκι και την φαντασία του Μπάμπη Μωρές. Αρκετές δεκαετίες μετά, μπόρει τα φλας να έχουν σβήσει και η παλιά Λαγουδέρα να έχει κλείσει, όμως το μοναδικό σκηνικό της Ύδρας διατητείται αναλλοίωτη.

“ O Μπάμπης Μωρές δεν είχε ξαναέρθει και ξετρελάθηκε μαζί της (Ύδρα) και τον άλλο χρόνο άνοιξε την πρώτη Λαγουδέρα σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί, που φτιάχνανε βάρκες τότε εκεί, ένα μακρόστενο μαγαζί και είχε κρεμάσει και βάρκες στο ταβάνι. Τότε, η διασκέδαση γινόταν με γραμμόφωνο και με δίσκους και στη μία ώρα έκλειναν τα φώτα της Ύδρας, γιατί είχε γεννήτρια και ανάβαμε κεριά. Ωράριο τότε δεν υπήρχε, πήγαινε ως το πρωί και πολλές φορές βλέπαμε την ανατολή του ήλιου.”
"υπάλληλος της Λαγουδέρας"

“Κάθε πρωί ο Μπάμπης Μωρές έβλεπε ποιοί θαλαμιγοί είχαν έρθει στο λιμάνι και είχε φτιάξει δύο πύλινα σκεύη, ένα πιατάκι και λενα κανατάκι που έγραφαν επάνω Λαγουδέρα, στο πιατάκι είχε λίγο ψωμί και στο κανατάκι λίγο κρασί και αυτό ήταν το καλωσόρισμα εκ μέρους του νησιού και του ίδιου σε όλους τους ανθρώπου που ερχόντουσαν στην Ύδρα"
ΣΟΦΙΑ ΜΩΡΕΣ


Τηλεοπτικό Αρχείο ΣΚΑΙ από την εκπομπή Γυρίσματα
http://www.omilos-hydra.com

ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΑ, 2010

Αρχόντισσα, καπετάνισσα, κοσμοπολίτισσα. Επιλέξτε εσείς την προσωνυμία και αφήστε την Υδρα να ξεδιπλώσει την ατμόσφαιρα και τις χάρες της με τα περίφημα αρχοντικά, την πλούσια πολιτιστική
ζωή και τις γωνιές με τα πλακόστρωτα που δεν θα χορταίνετε να φωτογραφίζετε
Η ύπαρξη και διαδεδομένη χρήση των αυτοκινήτων επέδρασε στον νεώτερο πολιτισμό αλλά και στην καθημερινότητα των κατοίκων των πόλεων. Κι έτσι μπορεί από τα μεταπολεμικά χρόνια και έπειτα να θεωρούμε απαραίτητη τη χρήση τους, λίγες φορές όμως εξετάζουμε πόσο καθορίζει τη ζωή και τους ρυθμούς της η κουλτούρα του τιμονιού, οι αυτοκινητόδρομοι, τα φανάρια, η κίνηση, το μποτιλιάρισμα και τα κορναρίσματα. Αυτές τις σκέψεις κάνω πλάι στο άγαλμα του Μιαούλη- στη βάση του βρίσκονται και τα οστά του- στην αριστερή πλευρά του λιμανιού της Υδρας, σ΄ έναν τόπο όπου αιφνιδιάζει η παντελής απουσία αυτοκινήτων.

Μοναδικοί ήχοι εδώ είναι τα σφυρίγματα των πλοίων, οι ρόδες των ξύλινων καροτσιών, οι φωνές των τουριστών που αποβιβάζονται από τα ιπτάμενα δελφίνια και το βουητό από τις καφετέριες της παραλίας του παραδοσιακού οικισμού- κυρίως τα Σαββατοκύριακα.

Η ωραιότερη και πιο αντιπροσωπευτική βόλτα είναι αυτή που επιχειρώ από το άγαλμα του Μιαούλη μέχρι και το Περίπτερο, διασχίζοντας τον παραλιακό δρόμο με τα γαϊδούρια και τα μουλάρια που μεταφέρουν κόσμο και εμπορεύματα και αντικαθιστούν τα αυτοκίνητα και τις μοτοσυκλέτες. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά περνώ πλάι από τα ενετικά κτίρια όπου στο ένα στεγάζεται η Αίθουσα Τέχνης « Μελίνα Μερκούρη » (τις μέρες που περιηγήθηκα την Υδρα εξέθετε εδώ έργα της η ζωγράφος Βιολέτα Γεράνη) και το άλλο στεγάζει το Λιμεναρχείο. Δίπλα ακριβώς τρυπώνω για λίγο στο Ιστορικό Αρχείο- Μουσείο, ενώ στο σπίτι της οικογένειας Τσαμαδού Σαχίνη σήμερα στεγάζεται η παλαιότερη Σχολή Εμποροπλοιάρχων της χώρας. Σημείο συνάντησης πολλών είναι το Ρολόι του Μοναστηριού της Παναγίας και μπροστά από το Μοναστήρι κάνω μια στάση στην Πλατεία Παύλου Κουντουριώτη. Συνεχίζω παραλιακά προς το Πέταλο - το αρχοντικό Παύλου Κουντουριώτη είναι κλειστόκαι φθάνω στο Περίπτερο, τη Σπηλιά και τα Καμίνια. Επιστρέφω στο Μοναστήρι και από εδώ μια δρασκελιά απέχει η Πλατεία Βότση με το παλαιότατο φαρμακείο του Ραφαλιά. Στην πλατεία δεκάδες ξένοι τουρίστες κάθονται στα παγκάκια και ζωγραφίζουν, ενώ η αυλή του ξενοδοχείου «Υδρούσσα» (παλιού Ξενία) φέρνει στον νου τα χρόνια που αποτέλεσε το φόντο για την ταινία «Το παιδί και το Δελφίνι» με τη Σοφία Λόρεν και έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για να λάβει κοσμοπολίτικο χαρακτήρα όλο το νησί τα χρυσά χρόνια των 60΄s.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως και νωρίτερα δεν είχαν ανακαλύψει την Υδρα διάσημοι καλλιτέχνες και jetsetters, από τον Νίκο Χατζηκυριάκο Γκίκα και τον Παναγιώτη Τέτση που κατάγονταν από εδώ (ο κ. Τέτσης παραμένει φανατικός του νησιού του) μέχρι τον Λέοναρντ Κοέν, τον Γιώργο Σεφέρη και τον Χένρι Μίλερ. Οι πάντες έκαναν την περαντζάδα τους στην παραλιακή του νησιού, όλοι μέθυσαν στη θρυλική Λαγουδέρα και στο πλακόστρωτο περπατούσαν την ίδια εποχή ο Λένον και ο Ωνάσης, ο Νιάρχος και η Μελίνα Μερκούρη.

Με αυτές τις εικόνες στο μυαλό μου, από την οδό Λυγνού «σκαρφαλώνω» στο Αρχοντικό του Λάζαρου Κουντουριώτη, ενώ συνεχίζοντας από την οδό Τσαμαδού φθάνω ύστερα από μπόλικο ιδρώτα στην Κιάφα με τα πολλά υδραίικα αρχοντικά φτιαγμένα από γκρίζα πέτρα, κεραμίδι και ξύλο. Αν προσθέσω τα εκατοντάδες καπετανόσπιτα, σκιαγραφώ κάτι από το παρελθόν του νησιού, που όπως γράφει ο άγγλος περιηγητής Chantler στα μέσα του 18ου αιώνα είχε στόλο 120 μεγάλων πλοίων! Ετσι, δεν είναι τυχαίο πως οι Υδραίοι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821- αν και μετά τον Αγώνα δεν ανέκαμψαν ποτέ και τα χρυσά χρόνια, που αλώνιζαν τις θάλασσες και κυριαρχούσαν εμπορικά, πέρασαν ανεπιστρεπτί.

Από την οδό Οικονόμου ξαναβγαίνω στον παραλιακό δρόμο με τα μουλάρια («10 ευρώ το ζώο για δέκα λεπτά διαδρομή» διαβάζω στον τιμοκατάλογο), τις καφετέριες και τα παρατεταγμένα θαλάσσια ταξί που σε «διακτινίζουν» παντού από το Καμίνι, το Μανδράκι, τον Βλυχό μέχρι το Μετόχι και την Ερμιόνη με το ανάλογο κόστος.

Σουρουπώνει, οι τουρίστες πιάνουν θέση στις καφετέριες, ανοίγουν χάρτες και οργανώνουν τις πεζοπορικές διαδρομές τους. Παραγγέλνω το πρώτο ποτό στον Πειρατή και δανείζομαι λίγη από την κοσμοπολίτικη αύρα της Υδρας, μόλις 35 μίλια από τον Πειραιά και χωρίς αυτοκίνητα γύρω μου.

ΗΜΗΤΡΗΣ Ν. ΜΑΝΙΑΤΗΣ , ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: , ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΘΙΟΥΔΑΚΗΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο ΥΔΡΑΙΟΣ

Ο Αγιος νεομάρτυς Κωνσταντίνος γεννήθηκε στη Ύδρα το 1770. Σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών πήγε στη Ρόδο για να βρεί δουλειά. Εκεί τον προσέλαβε ο ηγεμόνας της Ρόδου Χασάν Καπιτάν καί νεαρός ο Κωνσταντίνος παρασείρθηκε από τα πλούτη και την άνετη ζωή έγινε Μουσουλμάνος και ονομάστηκε Χασάν.

Μετά από τρία χρόνια σαν Τούρκος Αξιωματικός επισκέφτηκε την πατρίδα του Ύδρα, όπου δέχθηκε την καταφρόνηση των οικίων του και των συμπατριωτών του. Τότε ο νεαρός Κωνσταντίνος αισθάνθηκε το κακό που είχε κάνει.

Γυρίζοντας στη Ρόδο πηγαίνει σε έναν ερημίτη όπου εξομολογήθηκε και ζητά την ευλογία του να μαρτυρίσει για τον Χριστόν. Ο πνευματικός του υπέδειξε να αναβάλλει την ομολογία της πίστης του φοβούμενος το νεαρό της ηλικίας του. Έτσι μετανάστευσε στη Κριμαία καί έμεινε εκεί για τρία χρόνια.

Πέρνοντας την απόφαση να επιστρέψει πέρασε από την Κων/ πολη και ζητησε την ευλογία του Πατριάρχη γιά να μαρτυρήσει. Από κεί ανέβηκε στο Αγιο όρος και προσκύνησε την Παναγία της Μονής Ιβήρων παρακαλώντας Την να τον ενισχύσει στην απόφασή του. Επιστρέψας στη Ρόδο ομολόγησε την Ορθόδοξη πίστη και συλληφθείς οδηγήθηκε στη φυλακή όπου υπέφερε πολλά βάσανα για πέντε μήνες.

Τέλος ο ηγενόνας διέταξε να τον κρεμάσουν και έτσι παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Θεό την 14η Νοεμβρίου. Το μαρτυρικό του σώμα κήδευσαν οι Χριστιανοί της Ρόδου στο χωριό Βαρούσι. Από κεί μεταφέρθηκαν τα ιερά του λείψανα στη γενέτειρά του Ύδρα όπου βρίσκονται στο τιμώμενο στο όνομά του Ιερό Ναό.