ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝEKPΩN ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΩN ΒΡAXΩΝ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ!

ΗΡΘΑΝ με τα χρυσά σειρήτια τα πετεινά του Βορρά και της Ανατολής τα θηρία! Και τη σάρκα μου στα δύο μοιράζοντας και στερνά στο συκώτι μου επάνω ερίζοντας έφυγαν. "Γι' αυτούς, είπαν, ο καπνός της θυσίας, και για μας της φήμης ο καπνός, αμήν". Και την ηχώ σταλμένη από τα περασμένα όλοι ακούσαμε και γνωρίσαμε. Την ηχώ γνωρίσαμε και ξανά με στεγνή φωνή τραγουδήσαμε: Για μας, για μας το ματωμένο σίδερο και η τριπλά εργασμένη προδοσία. Για μας η αυγή στο χάλκωμα και τα δόντια τα σφιγμένα ως την ώρα την ύστερη ο δόλος και τ' αόρατο γάγγαμο. Για μας το σύρσιμο στη γης ο κρυφός όρκος μες στα σκοτεινά των ματιών η απονιά και η ποτέ καμιά, καμιά ποτέ Ανταπόδοση. Αδελφοί μας εγέλασαν! "Γι' αυτούς, είπαν, ο καπνός της θυσίας, και για μας της φήμης ο καπνός, αμήν". Αλλά σύ μες στο χέρι μας το λύχνο του άστρου με το λόγο σου άναψες, του αθώου στόμα θύρα της Παράδεισος! Την ισχύ του καπνού στο μέλλον βλέπουμε της πνοής σου παίγνιο και το κράτος και τη βασιλεία του!


ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ..

ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ

Ακριβές αντίγραφο του παραδοσιακού εμπορικού Περάματος 'ΕΛΕΝΗ Π. ΝΥ 167' που κατασκευάστηκε το 1951 στη Σκιάθο και ανήκει πλέον στο Ιστορικό Αρχείο, Μουσείο Ύδρας. Η αποτύπωσή και μελέτη αποκατάστασης έγινε από το αρχιτεκτονικό γραφείο «Κ. Δαμιανίδης & Συνεργάτες». Το μοντέλο κατασκευάστηκε από τον ναυπηγό μηχ. Ηλία Ρίζο ο οποίος και συμμετείχε στις εργασίες αποτύπωσης και μελέτης του σκάφους.

ΕΛΕΝΗ Π.

Tο «Eλένη Π.» είναι από τα μεγαλύτερα σωζόμενα ξύλινα καϊκια τύπου «πέραμα», που αποτελεί συνέχεια μιας παράδοσης αιγαιοπελαγίτικων σκαφών. Eχει αναφερθεί ότι αυτός ο τύπος σκαφών προέρχεται από τα ρωμαϊκά ή τα πρώτα βυζαντινά χρόνια.

Tο συγκεκριμένο σκαρί, με μήκος 22,20 μέτρα, είναι από τα μεγαλύτερα περάματα, που διασώζονται. Tο πλάτος νηολόγησής του είναι 7,10 μέτρα, το βάθος νηολόγησής του είναι 2,50 μέτρα, η ολική χωρητικότητα είναι 77,54 κόροι και η περίμετρος της εγκάρσιας τομής του 10,60 μέτρα. H ναυπήγησή του ξεκίνησε το 1939 στη Σκιάθο πιθανόν από μια από τις πιο γνωστές οικογένειες ναυπηγών του νησιού, τους Mυτιληναίους.

H κατασκευή του έγινε όλη με χειροκίνητα εργαλεία και με τεχνικές που εφαρμόζονταν για αιώνες στους ταρσανάδες του Aιγαίου.

Kατά τη διάρκεια του πολέμου το σκαρί παρέμεινε έξω από το νερό, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν «κοιλιές», πράγμα που, σύμφωνα με τον τελευταίο ιδιοκτήτη του, τελικά το ωφέλησε ως προς τη χωρητικότητα.

Kαθελκύστηκε το 1951 αρχικά με την ονομασία «Δημήτριος Δ.». Aργότερα μετονομάστηκε σε «Tζίνα T.» για να «βαφτιστεί» με τη σημερινή του ονομασία τη δεκαετία του 1960, λίγο πριν από την αγορά του από την οικογένεια Bλαχόπουλου.



Το τελευταίο ταξίδι

Tο τελευταίο ταξίδι του έγινε, από τον Πειραιά προς την Yδρα, στις 10 Nοεμβρίου 1998. Kαι από τότε με πρωτοβουλία της κ. Παύλου άρχισε μια μεγάλη προσπάθεια, που πήρε διαστάσεις «τρωικού πολέμου», για να παραμείνει το ξύλινο σκαρί στο νησί, να συντηρηθεί και τελικά ν αξιοποιηθεί ως πλωτό μουσείο.

H πρώτη μεγάλη δυσκολία ήταν να βρεθούν τα χρήματα, για να περιέλθει το σκάφος στην κυριότητα του Iστορικού Aρχείου - Mουσείου Yδρας. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, αφού το σκάφος, ένα από τα μεγαλύτερα σωζόμενα ξύλινα καϊκια τύπου «πέραμα», που αποτελεί συνέχεια μιας παράδοσης αιγαιοπελαγίτικων σκαφών, είχε τραβήξει το ενδιαφέρον ενός ισχυρού Aγγλου συλλέκτη, του πρόεδρου της Mάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

O πρόεδρος των θρυλικών «μπέμπηδων» ήταν έτοιμος να προσφέρει ένα σεβαστό ποσό για την αγορά του σκάφους, αλλά ο τότε ιδιοκτήτης του, κ. Δημήτρης Bλαχόπουλος, μόλις άκουσε από την κ. Παύλου την πρόθεσή της, σταμάτησε κάθε συζήτηση για την πώληση του «Eλένη Π.».

Aπό εκείνη τη στιγμή, η διευθύντρια του Iστορικού Aρχείου - Mουσείου Yδρας με τη συμπαράσταση του κ. Δαμιανίδη και της κ. Mαρικίτας Διαμαντοπούλου από την A Eφορεία Nεωτέρων Mνημείων, άρχισε έναν αγώνα δρόμου και κατάφερε:

1. Nα κηρυχθεί, στις 12 Iουλίου 1999, το σκάφος διατηρητέο μνημείο.

2. Nα συγκεντρωθεί από δωρεές το αναγκαίο ποσό για την αγορά του σκάφους και τη ρυμούλκησή του στο ναυπηγείο Kουπετόρη στη Σαλαμίνα, όπου βρίσκεται.

Tώρα, πια, με την ένταξη στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα, έγινε και το καθοριστικό βήμα, που εξασφαλίζει το αναγκαίο κονδύλι της τάξης των 700.000 ευρώ για τις εργασίες διάσωσης και συντήρησης.

MOΛIΣ OΛOKΛHPΩΘEI H ΣYNTHPHΣH


Mεγαλόπρεπη επιστροφή στο νησί

Mια μεγαλόπρεπη επιστροφή θα κάνει στην Yδρα το «Eλένη Π.» με την ολοκλήρωση των εργασιών διάσωσης και συντήρησης. H μελέτη έχει γίνει από τον κ. Kώστα Δαμιανίδη, οποίος εξηγεί ότι οι εργασίες που θα γίνουν, στοχεύουν ώστε:

Nα διασωθούν και να αποκατασταθούν όσο γίνεται περισσότερα από τα παλιά τμήματα του σκάφους και ταυτόχρονα να αφαιρεθούν νεότερα τμήματα, που δεν ταιριάζουν αισθητικά.

«Tο μεγάλο στοίχημα είναι να διασωθούν όσο γίνεται περισσότερα από τα παλιά εξαρτήματα του σκάφους. Eτσι ώστε ο ερευνητής του μέλλοντος να δει, ύστερα από 50 χρόνια, αυθεντικά υλικά και όχι καινούργια, που εμείς θα βάλουμε και θα μοιάζουν με τα παλιά», τονίζει ο κ. Δαμιανίδης.

Tο σκάφος θα έχει μηχανή, ενώ θα αλλάξει το κατάρτι και θα μείνει ένα. Σε ό,τι αφορά τα πανιά, θα υπάρχει, όπως λέει ο ίδιος, ένα μεγάλο, η «ράντα», ένα άλλο στην πλώρη μπροστά από το «μπαστούνι», ο «φλόκος» και ένα τρίτο, μπροστά από το κατάρτι, ο «στάτζος».

Tο εσωτερικό του σκάφους, που θα λειτουργεί ως παράρτημα του Iστορικού Mουσείου - Aρχείου Yδρας, θα διαμορφωθεί σε εσωτερικό χώρο και θα φιλοξενήσει, μόνιμα, μια έκθεση αφιερωμένη στη σπογγαλιεία στην Yδρα αλλά και άλλες εκθέσεις.


Στ. Mαλαγκονιάρης , ΤΟ ΕΘΝΟΣ, 08/07/2006

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

Μ π ο λ ι β ά ρ! Κράζω τ' όνομά σου ξαπλωμένος στην κορφή του βουνού Ερε,
Την πιό ψηλή κορφή της νήσου Υδρας.
Από δω η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων του Σαρωνικού, τη Θήβα,
Μέχρι κεί κάτω, πέρα απ' τη Μονεβασιά, το τρανό Μισίρι,
Αλλά και μέχρι του Παναμά, της Γκουατεμάλα, της Νικαράγκουα, του Οvτoυράς, της
Αϊτής, του Σαν Ντομίγκο, της Βολιβίας, της Κολομβίας, του Περού, της Βενε
ζουέλας, της Χιλής, της Αργεντινής, της Βραζιλίας, Ουρουγουάη, Παραγουάη,
του Ισημερινού,
Ακόμη και του Μεξικού.
Μ' ένα σκληρό λιθάρι χαράζω τ' όνομά σου πάνω στην πέτρα, να 'ρχουνται αργότερα οι
ανθρώποι να προσκυνούν.
Τινάζονται σπίθες καθώς χαράζω -έτσι ήτανε, λεν, ο Μπολιβάρ- και παρακολουθώ
Το χέρι μου καθώς γράφει, λαμπρό μέσα στον ήλιο.

ΥΔΡΑ

κατηγγέλθει ως εξαιρετικά επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια
-για την ειρήνη των φιλησύχων πολιτών-
την ώρα που σοβαροί -ή μάλλον σοβαροφανείς-ιερείς μάλλον ηλικιωμένοι
και λίαν άξιοι ή ανάξιοι σεβασμού
επεκαλούντο την μνήμην των μεγάλων ναυμάχων της Σαλαμίνος
καθώς και την μνήμηνν των Μιαούλη, Κανάρη, Τομπάζη, Λάζαρου Κουντουριώτη
και Ισιδώρου Ducasse.
χαράματα τον έπιασαν πισθάγκωνα, τον έδεσαν και τον επήγαν σηκωτό σα λείψανο
σα μια παρθένα λεπτή, λευκή, λεγομένη Μαρία
που έπλεκε μιας σπάνιας εμορφιάς νταντέλλα -νταντέλλα σα τη ζωγραφική μου-
στη σκιά του δάσους του βουνού και του πράσινου κήπου
τον πέταξαν -μου είπαν οι γυναίκες- μέσα σε μιά σέρρα με κόκκινα λουλούδια
με κόκκινα βελούδινα παραπετάσματα
στα παράθυρα λατάνιες και έπιπλα παλαιά όμως καθαρά
με τη λάμπα το γυαλί της λάμπας καθότι ήτανε -λεν πάλαι οι γυναίκες-
σάββατο βράδυ και ξημέρωνε Κυριακή
σαββάτο βράδυ Κυριακή πρωί
από τη πόρτα φαίνονταν η θάλασσα -ένα κομμάτι θάλασσας γαλάζιο-
η σκάλα ανέβαινε ψηλά κι'ωνόμαζα θλιμμένα την καρδιά μου
κατά διαστήματα κανονικά -ή μάλλον ακανόνιστα- Έκτωρ αλογά Έκτωρ
ενώ Εκάβη ΄-σ' αυτήνα τη περίπτωση-
ήτανε η μεγάλη η φοβερή σκιά του εγκεφάλου μου

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

Η Ύδρα Των Πουλιών - Εγγονόπουλος - Πουλικάκος - Socos

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΦΑΤΟΥΡΟΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28/10/1946. Ζει και εργάζεται στην Ύδρα. Σπούδασε στη Γερμανία (HARZBURGER DEKOSCHULE). Ασχολήθηκε με διακόσμηση, μακέτα και αφίσα.

Ο Δημήτρης Αλέξανδρος Φατούρος εμφανίστηκε στη ζωγραφική για πρώτη φορά στην πανελλήνια έκθεση θαλασσογραφίας στον Πειραιά το 1973. Τον ίδιο χρόνο έδωσε το καλλιτεχνικό του "παρόν" και στην Αθήνα. Οργάνωσε εδώ την πρώτη ατομική του έκθεση με θέμα πάλι από την ελληνική θάλασσα, πιο συγκεκριμένα από την Ύδρα. Αργότερα ανοίγει την καλλιτεχνική κίνηση του νησιού του Σαρωνικού με έκθεση έργων του στην Ύδρα, που γίνεται αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τον καλλιτέχνη. "Η Ύδρα ολόκληρη με όλο το φόρτο του ξακουστού στον κόσμο παρελθόντος της και όλη την τωρινή ομορφιά της αφήνεται να καθρεφτιστεί στα έργα του Δημήτρη Αλέξανδρου Φατούρου με όλη την εμπιστοσύνη της", έγραψε για το έργο του ένας κριτικός τέχνης. Δίκαια, λοιπόν, ο Δημήτρης Αλέξανδρος Φατούρος έχει από όλους σχεδόν χαρακτηριστεί "ζωγράφος της Ύδρας". Η Ύδρα και η θάλασσα, σε όλο το βάθος των ιστοριών και των μύθων που τις αγκαλιάζουν, μένουν οι βασικοί άξονες των δημιουργιών του.

Ο Δημήτρης Αλέξανδρος Φατούρος έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και κάθε χρόνο παρουσιάζει την καινούργια δημιουργία του σε ατομική έκθεση στην Ύδρα.

Το 1980, στο Πρόγραμμα των Μορφωτικών και Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων της Φραγκφούρτης, εκθέτει έργα του στην γερμανική αυτή μεγαλούπολη, όπου ενθουσίασε κοινό και τεχνοκριτικούς.

Το 1981, προσκαλεσμένος του δημάρχου του Λουτβιγκσχάφεν στα πλαίσια της Ελληνικής εβδομάδας, εκθέτει πίνακες από τον ελληνικό χώρο στην Δημαρχία της πόλης. Ο Δήμαρχος του απένειμε το Μετάλλιο και το σήμα του Λουτβιγκσχάφεν για το κομμάτι ελληνικής θάλασσας και ουρανού που προσέφερε σε Έλληνες και Γερμανούς, όπως χαρακτηριστικά είπε στο λόγο του.

Το 1983 εμφανίζεται και στη λογοτεχνία και παρουσιάζει το πρώτο του βιβλίο "ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΟΥ" στο ΚΕΝΤΡΟ ΞΕΝΩΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΩΝ στην Αθήνα. Ο Γιάννης Τσαρούχης, θερμός υποστηριχτής του συγγραφικού και εικαστικού του έργου, του δίνει ένθετο αφιέρωμα για το βιβλίο. Το βιβλίο αγοράστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Το 1985 εκδίδει δεύτερο βιβλίο. Είναι το "ΤΡΙΤΩΝ", που αποσπά άριστες κριτικές και αγοράζεται και αυτό από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Ήδη στο "ΛΕΞΙΚΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΖΩΓΡΑΦΩΝ" που εκδίδει η "ΜΕΛΙΣΣΑ" αναγράφεται στον τόμο 4 σελ. 454-455.

Ο καθηγητής της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας κ. Καρ. Μητσάκης ενδιαφέρεται κι αυτός για το έργο του Δημήτρη Αλεξ. Φατούρου και κάνει αναφορά στο βιβλίο του "Η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟ ΑΙΩΝΑ" σελ. 35 και 37.

Τον Ιούλιο 1988 στο έγκυρο λογοτεχνικό περιοδικό "GREEK LETTERS, A MODERN GREEK LITERATURE ANNUAL" μεταφράζεται στα Ιταλικά η νουβέλα "ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΟΥ".

Το 1986-87-88 ο Δημήτρης Αλέξανδρος Φατούρος εργάζεται και εκθέτει στην Ύδρα, ενώ παράλληλα παρουσιάζει το εικαστικό και λογοτεχνικό του έργο σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες.

Το καλοκαίρι του 1989 παρουσιάζονται στην Ύδρα αποσπάσματα από το "ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΟΥ" από το Σαιξπηρικό θίασο του DOUGLAS HANKIN.

Το 1990 εκθέτει στο "CENTRE INTERINSTITUTIONNEL EIROPEEN" στις Βρυξέλλες 40 πίνακες ζωγραφικής καθώς και το άλμπουμ 12 μικρές ζωγραφιές. Ταυτόχρονα επιμελείται το τρίτο βιβλίο του "ΟΤΑΝ ΑΓΝΑΝΤΕΥΕΙΣ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ", εικονογραφημένο και αυτό από τον ίδιο.

Το 1991 ο Δημήτρης Αλέξανδρος Φατούρος κάνει ένα διαφορετικό βήμα, σε μια άλλη διάσταση, μέσα στα πλαίσια των μόνιμων στόχων του για την διάδοση της τέχνης. Ιδρύει στην Ύδρα το Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνών Ύδρας Α.Κ.Τ.Υ.
Το Α.Κ.Τ.Υ. άρχισε να λειτουργεί με ένα ευρύτατο πρόγραμμα καλλιτεχνικών εκδηλώσεων στο ειδικά αναπαλαιωμένο κτίριο στο κεντρικό λιμάνι του νησιού, φιλοξενώντας πολλούς νέους ζωγράφους και γλύπτες στους χώρους του.

Το 1992 ολοκληρώνει την προσπάθεια του Α.Κ.Τ.Υ. με την έκδοση μηνιαίας ενημερωτικής εφημερίδας με τίτλο Α.Κ.Τ.Υ. για την ευρύτερη προβολή κάθε καλλιτεχνικής και πολιτιστικής εκδήλωσης του νησιού.

Το έργο του Δημήτρη Αλέξανδρου Φατούρου γίνεται ευρύτερα γνωστό στην Ελλάδα και την Ευρώπη και η διεύθυνση του "DICTIONNAIRE BIOGRAPHIQUE EUROPEEN" του ζητάει από τις Βρυξέλλες να τον συμπεριλάβει στο ειδικό λεξικό της με προσωπικότητες της Ευρώπης. Η βιογραφία του Δημήτρη Αλέξανδρου Φατούρου βρίσκεται ήδη στην 9η έκδοση τους έτους 1991-1992 τους Ευρωπαϊκού Λεξικού Βιογραφιών.

Το 1993 ο Δημήτρης Αλέξανδρος Φατούρος καλείται να οργανώσει και εγκαινιάσει με μια αναδρομική του έκθεση το Πολιτιστικό Κέντρο Ελασσόνας (Λάρισα). Η εκδήλωση θεωρείται μοναδικό γεγονός για ολόκληρη την περιοχή της Θεσσαλίας και γενικότερα της Β.Ελλάδας.

Τα χρόνια 1994 έως 1997 γράφει και εικονογραφεί τα βιβλία του "ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ...... ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ......" και "ΑΝΕΜΟΣ ΠΑΣΧΩΝ".
Εικονογραφεί την ποιητική συλλογή "Χάι-Κου" του Χρ. Δημητρακόπουλου και τα βιβλία του ίδιου "Μέγας Αλέξανδρος", "Παθαμύθια της Θράκης" και "Τιραντό".
Επιμελείται δε ανελλιπώς το εξώφυλλο της ετήσιας έκδοσης "GREEK LETTERS" Published by THE HELLENIC SOCIETY OF TRANSLATORS OF LITERATURE.

Το 1988 οργανώνει αναδρομική του έκθεση ζωγραφικής στο Α.Κ.Τ.Υ. στην Ύδρα.

Το 1999 ο Δήμος Ύδρας τον καλεί να παρουσιάσει την καινούργια εικαστική δουλειά του "ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΗΝ ΥΔΡΑ" στην Αίθουσα Τέχνης και Συναυλιών Ύδρας.

Το 2000 ο ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΥΔΡΑΣ καλεί τον Δ. Α. Φατούρο σε μια τιμητική παρουσίαση των έργων του - 30 ΧΡΟΝΙΑ ΥΔΡΑ -

Το 2003 στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την καθέλκυση του 1ου Μινωικού σκάφους πειραματικής αρχαιολογίας εκθέτει ως προσκεκλημένος του Ναυτικού Μουσείου Κρήτης στα Χανιά τη συλλογή έργων του «Γλάροι και Θάλασσα». Έργο του εκτίθεται και συμπεριλαμβάνεται στη Συλλογή του Μουσείου. Τον Δημήτρη Αλέξανδρο Φατούρο ετίμησε με μετάλλιο το Ναυτικό Μουσείο Κρήτης.

Το 2004 εκθέτει την συλλογή "ΕΦΗΜΕΡΑ" στην Αίθουσα Τέχνης του Δήμου Ύδρας.

Το έργο του Δημήτρη Αλέξανδρου Φατούρου τόσο στον εικαστικό όσο και στον λογοτεχνικό χώρο χαρακτηρίζεται από μια προσωπική ευρηματικότητα που το αφήνει ανέπαφο από επιρροές και επιδράσεις.

ΥΔΡΑ

Δελφίνια φλάμπουρα και κανονιές.
Το πέλαγο τόσο πικρό για την ψυχή σου κάποτε,
σήκωνε τα πολύχρωμα κι αστραφτερά καράβια
λύγιζε, τα κλυδώνιζε κι όλο μαβί μ' άσπρα φτερά,
τόσο πικρό για την ψυχή σου κάποτε
τώρα γεμάτο χρώματα στον ήλιο.

'Aσπρα πανιά και φως και τα κουπιά τα υγρά
χτυπούσαν με ρυθμό τυμπάνου ένα ημερωμένο κύμα.

Θα ήταν ωραία τα μάτια σου να κοίταζαν
θα ήταν λαμπρά τα χέρια σου ν' απλώνουνταν
θα ήταν σαν άλλοτε ζωηρά τα χείλια σου
μπρος σ' ένα τέτοιο θάμα
το γύρευες τι γύρευες μπροστά στη στάχτη
ή μέσα στη βροχή στην καταχνιά στον άνεμο,
την ώρα ακόμη που χαλάρωναν τα φώτα
κι η πολιτεία βύθιζε κι από τις πλάκες
σου 'δειχνε την καρδιά του ο Ναζωραίος,
τι γύρευες; γιατί δεν έρχεσαι; τι γύρευες;


ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΑΛΕ ΤΑ ΜΕΓΙΣΤΑ ΣΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΩΜΑΤΟΣ , ΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ.

Ο Π. Παντελάκης, που διετέλεσε διευθυντής επί 17 χρόνια τού εκεί παραρτήματος της Σχολής Καλών Τεχνών με τον Περικλή Βυζάντιο, τον Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα και τον Π. Τέτση, θεωρείται από τους πλέον σημαντικούς Υδραίους ζωγράφους, με ιδιαίτερη εμμονή στη διατήρηση του παραδοσιακού χαρακτήρα του νησιού, που τις σπιθαμές του φυλάκιζε κατ' επανάληψη, με τον φωτογραφικό του φακό

ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Ο έρωτας το αρχιπέλαγος
κι η πρώρα των αφρών του,
και οι γλάροι των ονείρων του.
Στο πιο ψηλό κατάρτι του
ο ναύτης ανεμίζει ένα τραγούδι.

Ο έρωτας
το τραγούδι του
κι' οι ορίζοντες του ταξιδιού του,
κι η ηχώ της νοσταλγίας του.
Στον πιο βρεμένο βράχο της
η αρραβωνιαστικιά προσμένει ένα καράβι.

Ο έρωτας
το καράβι του
κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του,
κι' ο φλόκος της ελπίδας του.
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του
ένα νησί λικνίζει τον ερχομό.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΟΚΛΗΣ

Ο Κώστας Τσόκλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1930. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών έως το 1954 και από το 1957 έως το 1960 συνέχισε τις σπουδές του στη Ρώμη με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. Από το 1960 έως το 1984 έζησε και εργάστηκε στο Παρίσι, με μια μικρή διακοπή το 1971-72 όπου έμεινε στο Βερολίνο καλεσμένος από το D.A.A.D. Το 1984 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα.

Το έργο του απέκτησε διεθνή απήχηση από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 όταν άρχισε να εκθέτει τα προοπτικά ”Αντικείμενα”. Από τότε συνέχισε να πειραματίζεται συστηματικά με διάφορα μέσα έκφρασης, τη ζωγραφική, τη γλυπτική, το σχέδιο, τη φωτογραφία, τις κατασκευές, το βίντεο, την περφόρμανς, το φως και τον ήχο, αναζητώντας νέους τρόπους προσέγγισης των αντικειμένων, της φύσης, των μύθων αλλά και των κοινωνικών προβλημάτων.

Σταθμό σε αυτόν τον αδιάκοπο προβληματισμό αποτέλεσε η συμμετοχή του στη Μπιενάλε της Βενετίας του 1986, όπου εκπροσώπησε την Ελλάδα με μια σειρά έργων όπως το ”Καμακωμένο ψάρι” και τα ”Πορτρέτα”, ζωγραφικούς πίνακες πάνω στους οποίους προβαλλόταν η βιντεογραφημένη εικόνα.

Αυτά αποτέλεσαν την πρόταση για μια ”ζωντανή ζωγραφική” (living painting), την οποία εξέλιξε το 1990 με την εισαγωγή του συγκεκριμένου χρόνου θέασης στο εικαστικό έργο τέχνης για το σύνθετο πολυθέαμα Μήδεια που παρουσιάστηκε στο Cadran Solaire της Τρουά (Γαλλία).

Ο Κώστας Τσόκλης έχει πραγματοποιήσει πάνω από εκατό ατομικές εκθέσεις σε Μουσεία και γκαλερί όλου του κόσμου, στο Palais des Beaux-Arts στις Βρυξέλλες (1971), στην Kunsthalle του Ντίσελντορφ (1972), στην Πινακοθήκη Πιερίδη στην Αθήνα (1983), στο Μουσείο Luigi Pecci στο Πράτο της Ιταλίας (2000), στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας (2000-2001), στο Palazzo Strozzi της Φλωρεντίας (2003), κ.ά. ενώ έχει συμμετάσχει και σε πολλές διεθνείς ομαδικές εκθέσεις.

Εκτός από τη ”Μήδεια”, έχει επίσης παρουσιάσει και άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα με προβολή, φως, ήχο, για παράδειγμα στο Καστέλο της Ρόδου το 1987, στη Βεντέμα, στη Σαντορίνη το 1993, στο Μύλο της Θεσσαλονίκης στα πλαίσια της ”Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης 1997” (πολυθέαμα ”Άρτεμις”) και στην Κωνσταντινούπολη το 2003.

Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μια μεγάλη εγκατάστασή του βρίσκεται στο σταθμό ”Εθνική Άμυνα” του Μετρό της Αθήνας.

KΩΣΤΑΣ ΤΣΟΚΛΗΣ

Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας (1906-1994)

Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας
(1906-1994)

Στο Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό (εκδ. Εκδοτικής Αθηνών) ο Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας αναφέρεται ως "Ζωγράφος, χαράκτης, γλύπτης, εικονογράφος και συγγραφέας, ηγετική φυσιογνωμία της ελληνικής ζωγραφικής και γενικότερα της ελληνικής τέχνης του 20ου αιώνα, ακαδημαϊκός".
Η στοιχειώδης έστω παρουσίαση του έργου του, και του ρόλου που διαδραμάτισε στη νεώτερη ελληνική ιστορία της τέχνης θα απαιτούσε παρουσίαση εκτενέστατη. Για να αποφύγουμε την εν συντομία, άρα και ανεπαρκή παρουσίαση αυτής της πολύπλευρης και ξεχωριστής προσωπικότητας της νεότερης ελληνικής τέχνης, παραθέτουμε μόνο ένα συνοπτικό χρονολόγιο:
1906 Γέννησή του στην Αθήνα.
1918-22 Εφηβος ακόμα, παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής.
1923 Πηγαίνει στο Παρίσι για σπουδές φιλολογίας στη Σορβόνη. Εκθέτει στο Σαλόνι των Ανεξάρτητων και των Υπερανεξάρτητων και τον εντοπίζουν για πρώτη φορά οι κριτικοί.
1924 Σπουδάζει στο Παρίσι ζωγραφική και χαρακτική στην Academie Ranson. Ταξιδεύει συχνά στην Ιταλία, τη Γαλλία και την Ελλάδα.
1927 Πρώτη ατομική έκθεση στην γκαλερί Percier. Ο Πικάσο επαινεί τη δουλειά του νεαρού έλληνα.
1928 Εκθεση στην Αθήνα, στην αίθουσα Στρατηγόπουλου.
1933 Εκθέτει στη γκαλερί Vavin - Raspail. Οργανώνει στην Αθήνα το Δ΄ Διεθνές Αρχιτεκτονικό Συνέδριο.
1934 Εκθέτει ζωγραφική και γλυπτά στην γκαλερί des Cahiers d' Art και στις διεθνείς εκθέσεις Παρισιού και Βενετίας.
1935 Εκθέτει στην Αθήνα στην γκαλερί "Ατελιέ".
1935-37 Συνεκδότης του περιοδικού τέχνης "3ο μάτι".
1941 Εκλέγεται καθηγητής στην έδρα ελεύθερου σχεδίου στην αρχιτεκτονική σχολή του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου.
1946 Αναδρομική στην αίθουσα του Βρετανικού Συμβουλίου στην Αθήνα.
1950 Εκπροσωπεί την Ελλάδα στη Μπιενάλε της Βενετίας με 17 έργα.
1950-65 Πραγματοποιεί 12 ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, το Παρίσι, το Λονδίνο, το Βερολίνο, τη Γενεύη και τη Νέα Υόρκη. Ασχολείται ακόμη με σκηνογραφίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό και εικονογραφεί βιβλία.
1968 Αναδρομική του έκθεση στην Whitechapel Gallery του Λονδίνου.
1973 Αναδρομική έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας. Εκλέγεται παμψηφεί τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
1984 Αναδρομική έκθεση γλυπτικής στην αίθουσα "Τρίτο Μάτι" στην Αθήνα.
1986 Εκλέγεται μέλος της Royal Academy του Λονδίνου. Η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας εγκαινιάζει αίθουσα με τ' όνομά του, στην οποία θα εκθέτει μόνιμα 46 μεγάλα έργα του, δωρεά του ίδιου (πάντως, εδώ και καιρό, τα έργα δεν εκτίθενται πλέον...)
1988 Ατομική έκθεση στην Royal Academy του Λονδίνου.
1994 Πεθαίνει στην Αθήνα.

Έργα του βρίσκονται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Παρίσι, στην Tate Gallery στο Λονδίνο, στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, στο μουσείο του Σισινάτι, της Μελβούρνης, της Καρκασόν, στην Πινακοθήκη Αμμοχώστου και σε ιδιωτικές συλλογές σ' όλο τον κόσμο.
Ήταν μέλος της Ακαδημίας Tiberiana της Ρώμης και είχε λάβει από τη γαλλική κυβέρνηση τον τίτλο του Officier des Arts et des Lettres.

ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΟΣ ΓΚΙΚΑΣ

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΟΣ

Συλλογή Περικλή Βυζάντιου και Κωνσταντίνου Βυζάντιου

Στη συλλογή ανήκουν 90 περίπου έργα του Περικλή Βυζάντιου (1893-1972) και του γιου του Κωνσταντίνου Βυζάντιου (1924-2007). Πολλά από αυτά είναι δωρεά της Μαριλένας Λιακοπούλου, κόρης του Περικλή Βυζάντιου, και του γιου της Αλέξανδρου. Στην ενότητα περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων:

Μικρές ελαιογραφίες σε ξύλο του Περικλή Βυζάντιου που φιλοτεχνήθηκαν κατά τη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας, όταν στρατιώτες, φωτογράφοι (ερασιτέχνες και επαγγελματίες) και ζωγράφοι, ανέλαβαν να αποτυπώσουν την προέλαση και τη ζωή στο μέτωπο. Τα έργα εκτέθηκαν το 1922 λίγο πριν την καταστροφή στην Πολεμική Έκθεση στο Ζάππειο Μέγαρο.
Σκίτσα του Περικλή Βυζάντιου από τη Δίκη των Έξι, τα οποία εικονογραφούσαν καθημερινά τα άρθρα που δημοσιεύονταν σχετικά με την εξέλιξη της δίκης (31.10-15.11.1922) στην εφημερίδα Ελεύθερον Βήμα.
Έργα (ελαιογραφίες, gouache κλπ.) του Περικλή Βυζάντιου της περιόδου 1951-1971 που εικονίζουν κυρίως θέματα από την Ύδρα, όπου πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του ως διευθυντής του Παραρτήματος της Σχολής Καλών Τεχνών.
Σχέδια με μολύβι του Κωνσταντίνου (Ντίκου) Βυζάντιου - ενότητα Παιδιά της Κατοχής.
Ασπρόμαυρα σχέδια με τεχνική pierre-noire του Κωνσταντίνου (Ντίκου) Βυζάντιου και ελαιογραφίες από την ώριμη νεοπαραστατική περίοδο της καλλιτεχνικής του δημιουργίας.
Τα έργα του Περικλή Βυζάντιου που σχετίζονται με την Ύδρα καθώς και ζωγραφικά έργα του Ντίκου Βυζάντιου εκτίθενται στην Ιστορική Οικία Λαζάρου Κουντουριώτη στην Ύδρα


Ο Περικλής Βυζάντιος (Αθήνα, 16 Ιανουαρίου 1893 – Αθήνα, 9 Φεβρουαρίου 1972) ήταν διακεκριμένος Έλληνας μεταϊμπρεσιονιστής ζωγράφος.

Ο Βυζάντιος ήταν γόνος παλιάς φαναριώτικης οικογένειας. Ο πατέρας του, Κωνσταντίνος Βυζάντιος, ήταν αξιωματικός του πυροβολικού. Η μητέρα του λέγονταν Μερόπη και ήταν το γένος Σαμαρνιωτάκη. Οι γονείς του είχαν άλλα δύο παιδιά μεγαλύτερα από τον Περικλή: τον Χρίστο και την Νίνα.

Ο νεαρός Περικλής Βυζάντιος φοίτησε στην Σχολή Μακρή και έλαβε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής στο εργαστήριο του Ευαγγέλου Ιωαννίδη. Το 1910 πήγε στο Μόναχο για να σπουδάσει νομικά, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε την πρωτεύουσα της Βαυαρίας για να σπουδάσει ζωγραφική στο Παρίσι, στην Σχολή Καλών Τεχνών (École des beaux-arts) και στην Ακαδημία Ζουλιάν (Académie Julian).

Το 1915 επέστρεψε στην Ελλάδα, για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Λόγω των γεγονότων της εποχής, παρέμεινε στον στρατό επί μια επταετία, ενώ ταυτοχρόνως συνέχιζε, στο μέτρο του δυνατού, την καλλιτεχνική του δραστηριότητα. Το 1916 άνοιξε δικό του εργαστήριο στην Αθήνα και την ίδια χρονιά πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση. Το 1917 συμμετείχε στην ίδρυση της Ομάδας «Τέχνη», η οποία στόχευε στην ανατροπή του συντηρητικού ακαδημαϊσμού, ενώ ταυτοχρόνως άρχισε να ασχολείται και με την σκηνογραφία.

Κατά την περίοδο 1921–1922 ακολούθησε τον Ελληνικό Στρατό στην Μικρά Ασία ως πολεμικός ζωγράφος. Το 1922 ήταν ο επίσημος σκιτσογράφος της Δίκης των Έξι και μερικά από τα σκίτσα αυτής της δίκης δημοσιεύθηκαν στον αθηναϊκό Τύπο.

Το 1923 νυμφεύθηκε την Φρόσω Σκουμπουρδή και έναν χρόνο αργότερα γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί, ο Κωνσταντίνος. Μαζί με τους Φωκίωνα Ρωκ, Μιλτιάδη Μαλακάση, Κώστα Ουράνη και Δημήτρη Μητρόπουλο ίδρυσε το 1928 την Καλλιτεχνική Λέσχη «Ατελιέ». Το 1934 ίδρυσε μαζί με την ζωγράφο Αλέκα Στύλου-Διαμαντοπούλου την πρώτη ελεύθερη σχολή ζωγραφικής, η οποία λειτούργησε με επιτυχία μέχρι την πτώση της Ελλάδας στους Γερμανούς το 1941. Το 1936, με δική του παρέμβαση η Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών ίδρυσε παράρτημα στην Ύδρα, του οποίου ανέλαβε τελικά την διεύθυνση (1939). Το 1937, τιμήθηκε με δύο κρατικές διακρίσεις: «χαλκούν μετάλλιον» και «τιμητικό δίπλωμα». Όταν ξέσπασε ο πόλεμος το 1940, ο Περικλής Βυζάντιος φιλοτέχνησε την αφίσα του Πολεμικού Λαχείου, το οποίο προορίζονταν για την συγκέντρωση χρημάτων για τις οικογένειες των στρατιωτών.

Μετά τον πόλεμο, παρουσίασε έργα του σε πολλές ατομικές εκθέσεις (1948, 1950, 1958, 1964 και 1967). Το 1971, ξεκίνησε να γράφει την αυτοβιογραφία του, αλλά αρρώστησε και τελικά υπέκυψε στην ασθένειά του πριν προλάβει να την ολοκληρώσει. Εντούτοις, η αυτοβιογραφία του εκδόθηκε τελικά το 1995.

Μετά τον θάνατό του, η κόρη του, Μαριλένα Λιακοπούλου, δώρισε έργα του καλλιτέχνη για να εκτεθούν μόνιμα στην Ύδρα, στο παλιό αρχοντικό Λαζάρου Κουντουριώτη. Ο γιος του καλλιτέχνη, Ντίκος Βυζάντιος (Αθήνα, 1924 – Μαγιόρκα Ισπανίας, 10 Αυγούστου 2007) ήταν επίσης διακεκριμένος ζωγράφος που έζησε σχεδόν μόνιμα στην Γαλλία.

Αναδρομικές εκθέσεις με έργα του Περικλή Βυζάντιου διοργανώθηκαν στην Θεσσαλονίκη το 1984 και στην Αθήνα το 1994.

Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΟΣ ΣΤΗ ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ, ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1960

Η Υδρα του Παναγιώτη Τέτση

Πριν από είκοσι χρόνια, κάνοντας μία βόλτα στα καλντερίμια της Υδρας δίπλα στο Ιστορικό Αρχείο - Μουσείο Υδρας, ήταν πιθανό να πέσει το βλέμμα σου στην ταράτσα του επιβλητικού κτιρίου μπροστά στο λιμάνι. Μία ανεπαίσθητη κίνηση θα τραβούσε τότε το ενδιαφέρον. Ενας γεροδεμένος ημίγυμνος άντρας μπροστά σε ένα καμβά. Να ζωγραφίζει ασταμάτητα, το βλέμμα καθηλωμένο πάνω στο έργο σε εξέλιξη. Αλλο ένα τοπίο του νησιού από τα πολλά που προκάλεσαν τη δημιουργική ένταση του καλλιτέχνη. Ηταν ο Παναγιώτης Τέτσης, ζωγράφος από τους πιο σημαντικούς των τελευταίων δεκαετιών, γέννημα-θρέμμα της Υδρας. Ο 82χρονος σήμερα Τέτσης δεν χόρτασε ποτέ να ζωγραφίζει το αρχοντικό νησί με την πλούσια ναυτική παράδοση, η οποία έχει εμποτίσει τα καπετανόσπιτα, τα μουσεία, τα σχολεία, τους κήπους και τις αυλές. Ολα αυτά σκαρφαλωμένα πάνω στο στενόμακρο βράχο που κατοικείται εδώ και 6.500 χρόνια. Ο Τέτσης ποτέ δεν ξέχασε τον τόπο του. Πάντα επέστρεφε στον απόκρημνο βράχο, στην ξελογιάστρα θάλασσα. Το φετινό καλοκαίρι, μάλιστα, επιστρέφει με μία μεγάλη τιμητική έκθεση με τίτλο Η Υδρα του Τέτση στο Αρχοντικό Παύλου Κουντουριώτη, ένα κτίριο ταυτισμένο με την ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου.

Από το ατελιέ του στο Κολωνάκι, ο Τέτσης αναπολεί το τοπίο της Υδρας, το οποίο σε λίγες μέρες θα τον υποδεχθεί για άλλη μία φορά. «Μου αρέσει να ζωγραφίζω στο παλιό σπίτι όπου ζούσαν οι γονείς της μητέρας μου και που έφτασε τελικά σε μένα. Δεν είναι κανένα σπουδαίο οίκημα, όπως τα αρχοντόσπιτα της Υδρας. Ομως, στο νησί όλα τα σπίτια είναι περιποιημένα. Με τα ωραία τους τα έπιπλα στη σάλα, τα κομό, τους καθρέφτες. Η σάλα μας τα είχε κάποτε όλα αυτά, αλλά όταν εγκαταστάθηκα εγώ, αυτά φύγανε! Και η σάλα έγινε εργαστήρι. Αυτές είναι οι παράπλευρες απώλειες του επαγγέλματος!».

Για να φτάσεις στο πατρικό του Τέτση στην Υδρα, πρέπει να ανέβεις 200 σκαλιά. «Παλιότερα μπορούσα να ανεβοκατεβαίνω όσο συχνά ήθελα. Σήμερα είναι λίγο πιο δύσκολο. Τα σημάδια της ηλικίας, βλέπεις. Γι αυτό πριν από λίγα χρόνια αγόρασα ένα ακόμα σπίτι, πιο κοντά στο λιμάνι. Εκεί ζω πλέον. Στο άλλο, το πάνω σπίτι, εκεί δουλεύω».

Ο Τέτσης πηγαίνει στην Υδρα «επιμόνως», όπως παραδέχεται ο ίδιος. «Η ησυχία, το φως, οχώρος αυτός όπου ζωγραφίζω, όλα συμβάλλουν. Παλιότερα, δούλευα χειμώνα-καλοκαίρι και στην τεράστια ταράτσα με την ωραία θέα του Ιστορικού Αρχείου-Μουσείου Υδρας. Είναι τέτοιος ο προσανατολισμός του κτιρίου που μπορεί να φυσάει βοριάς αλλά να μην καταλαβαίνεις τίποτα. Και αν βγει ο ήλιος, ζεσταίνεσαι τόσο πολύ...».

Γιατί όμως η Υδρα ασκεί τόσο ακαταμάχητη έλξη για τους εικαστικούς; «Οι ζωγράφοι -Ελληνες και ξένοι- έρχονται στην Υδρα γιατί έχει αυτό το κάτι ιδιαίτερο. Είναι ένα νησί όλο πέτρα, τερακότες. Εχει μία αγριάδα. Μία σκληρότητα. Και ησυχία. Συνέβαλε πολύ και η απόκτηση του ωραίου σπιτιού του Τομπάζη από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών το 1936. Διευθυντής για πολλά χρόνια ήταν ο Περικλής Βυζάντιος, ένας σημαντικός ζωγράφος, συμπαθητικά φλύαρος και χαριτωμένος άνθρωπος, με μεγάλη αγάπη για τα νέα παιδιά. Αυτός βοήθησε πολύ για να γίνει η Υδρα γνωστή από στόμα σε στόμα. Η Υδρα δεν έγινε γνωστή από τα "χορευτάδικα" ή από εκείνο το φιλμ, Το παιδί και το δελφίνι, με τη Σοφία Λόρεν. Ηταν γνωστή πολύ πιο πριν».

Ρωμαλέος πάντα, ο Τέτσης δεν επιτρέπει στα ενοχλητικά ρευματικά να του χαλάσουν τη διάθεση για δημιουργία. Αρκετά από τα έργα που εκτίθενται στην Υδρα είναι καινούργια. Γιατί δεν έχει σταματήσει να ζωγραφίζει. Δίνει επίσης πολύ τακτικά και δείγματα γραφής. «Υποτίθεται πως πρέπει να ζωγραφίζω κάθε μέρα». Πρέπει; «Πρέπει, πρέπει... Η πειθαρχία είναι το παν. Πρέπει να μπαίνω στο χώρο μου και να μην έχω όλα αυτά τα χαρτιά τριγύρω. Να έχω μόνο τις μπογιές μου. Ακόμα και αν δεν έχω όρεξη να ζωγραφίσω, πρέπει να κάθομαι κάθε μέρα μπροστά από ένα μισοτελειωμένο έργο για να δω πώς μπορώ να το προχωρήσω. Μόνο που δεν γίνονται πάντα τα πράγματα όπως τα θέλεις. Γιατί τώρα πρέπει να γράψω ένα κείμενο περί τέχνης. Εχω ένα φίλο, τον Θανάση Νιάρχο, που είναι εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού Η Λέξη. Για κάποιο λόγο, λοιπόν, συνέχεια μου αναθέτει να γράψω για διάφορα θέματα. Ομως, εγώ γράφω με το χέρι και αυτό παίρνει χρόνο!».

Από τη ΝΑΤΑΣΑ ΓΙΑΝΝΟΥΣΗ, Έθνος