ΣΟΦΙΑ ΜΩΡΕΣ, SARONIC MAGAZINE ΙΟΥΛΙΟΣ 2010
Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010
Τρίτη 27 Ιουλίου 2010
Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010
Δε με χωράει ούτε μια μικρή γωνιά της πολιτείας,
Της χώρας, των ανθρώπων, των πραγμάτων
Μοναδική ανάπαυλα του Γραίγου η πατρίδα
Η ελευθερία του , η ορμή και η δροσιά του
Η σωτηρία, η λύτρωση , η οργή, το χάδι του
Η πατρίδα σου ψυχή μου,
ο δρόμος που γνωρίζεις δίχως μπούσουλα ν' ακολουθείς
Η θάλασσα, η μαγεία της, η σιωπή της,
Η γαλήνη και η τρικυμία της
Η θύελλα, το μπουρίνι και η κάλμα της
Ανοίγω τα χέρια και με κλειστά τα μάτια απογειώνομαι
Ρουφώντας άπληστα κάθε ριπή σου Γραίγο
Κύματος τον κάθε πίτυλο
Χαϊδεύοντας το πέρασμά σου,
Αφήνοντάς με της βουλής σου έρμαιο
Και μέσα σου βουτώ και χάνομαι
Στις μυστικές σου τις σπηλιές
με τα πολυπατημένα σταυροδρόμια
Σοφία Μωρές, Οι Δρόμοι της Θύελλας
Πόσο σ' αγαπάω να' ξερες και πόσο λυπάμαι, εγώ και οι γενιές που ανέτειλαν μαζί μου κι όλες αυτές οι αναρίθμητες που προηγήθηκαν. Αγαπημένη μαγική πατρίδα, γεννιόμαστε , πολεμάμε, αγαπάμε και πολλοί πεθαίνουμε για σένα. Κι έτσι είσαι ζωντανή κι εσύ, κι εμείς μαζί σου. Ότι κι αν γίνει ότι λάβαρο κι αν πρέπει να σηκώσουμε, όποιο σταυρό. Είναι το χώμα σου που μυρίζει το αίμα των προγόνων μας, ο ουρανός σου ο γαλάζιος που κοίταξαν τα μάτια τους, τ' αστέρια σου που ήταν ο μπούσουλας σε όλα τα ξίδια τους. Είσαι εσύ ότι και αν σημαίνει για τον καθέναν μας αυτό. Και τώρα πρέπει να πεισθούν και ν' αγαπήσουν το σκοπό και οι γενιές ακολουθάνε. Να πεισθούν να συνεχίσουν. Και ξέρω κάπου είμαι σίγουρη ότι ήδη ξέρουν . Απλά πολύ δεν μιλούνε. Ίσως ήρθε ο Καιρός για Έργο πλέον. Ο Χρόνος των λόγων και των αντίλογων μάλλον τελειώνει.........
Κυριακή 25 Ιουλίου 2010
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ
Κύματα σκοτεινά, πηχτά, όλο αίματα, οι αιώνες ανεβοκατεβαίνουν Η κάθε στιγμή είναι και μια άβυσο που ανοίγει.
Η καρδιά σμίγει ό, τι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη.
Έλεος, ευγνωμοσύνη και δέος μας κυριεύει για τους παλιούς μας συντρόφους στη μάχη. Δουλεύαν, αγαπούσαν και πεθαίναν, για ν' ανοίξουν το δρόμο να'ρθούμε.
Όμοια κι εμείς μέσα στην ίδια ηδονή, παραφορά και θλίψη, δουλεύομε για κάποιον άλλον, που έρχεται ολοένα.
Όλος μας ο αγώνας θά'χει πάλι ένα σκοπό ανώτερό μας, όπου θα χρησιμέψουν και θ ' αγιαστούν οι μόχτοι μας, οι αθλιότητες και τα εγκλήματα.
Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά,άς σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσομε εμείς, όσο η θερμοκρασία τούτη της Γης μας το επιτρέπει, όσο δεν έρχονται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουνε, ας δημιουργήσομε ένα βασίλειο ανθρώπινο, ένα εγκέφαλο και μια καρδιά στη γης, ας δώσομαι ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινο αγώνα.
Νικος Καζαντζάκης, Ασκητική, 1950
Σάββατο 24 Ιουλίου 2010
Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821
Τα ελληνικά πλοία πριν την επανάσταση έπλεαν κυρίως με την οθωμανική σημαία. Οι Σπέτσες πρώτες ύψωσαν τη σημαία της Επανάστασης στις 26 Μαρτίου 1821.Η σημαία τους ήταν λευκή με κόκκινο πλαίσιο. Στο μέσο είχε ανεστραμμένη ημισέληνο και σταυρό από πάνω της Στο δεξιό του σταυρού υπήρχε όρθια άγκυρα στην οποία ήταν τυλιγμένο ένα φίδι . Στην αριστερή πλευρά υπήρχε μια λόγχη και οι λέξεις "Ελευθερία ή Θάνατος". Στις 2 Απριλίου σπετσιώτικα πλοία κατέφθασαν στο λιμάνι της Ύδρας για να εξεγείρουν και τους Υδραίους, οι οποίοι μόλις είδαν τη νέα σημαία τη δέχθηκαν με ενθουσιασμό και κατασκεύασαν μια παρόμοια. Σχεδόν ίδια με τη σημαία των Σπετσών ήταν και η σημαία των Ψαρών.
Στις 16 Απριλίου του 1821 λίγο μετά την κήρυξη της επανάστασης , ο αρχηγός του επαναστατικού αγώνα Αντώνης Οικονόμου, οι πρόκριτοι, οι πλοίαρχοι και ο λαός, με δοξολογία για την έναρξη του εθνικού αγώνα και με πομπή περιφανέστατη, «απείρων κροτούντων τηλεβόλων, καθιέρωσαν την σημαίαν της ελευθερίας». Ευθύς μετά ο αρχιερέας της Ύδρας Γεράσιμος έλαβε τη σημαία και την έστησε στο διοικητήριο εκεί που ήταν ως τότε η τουρκική. Η σημαία της 'Ύδρας ήταν χρώματος γκρίζου και έφερε τα σύμβολα της Φιλικής. Η Σπαρτιατική φράση "ή ταν ή επι τας", απόφαση νίκης κατά του τούρκικου ζυγού. Ο Σταυρός επί της ημισελήνου να δείχνει την υπεροχή του Χριστιανού επί του Ισλάμ. Η σημαία με τον Θεμιστοκλή συμβολίζει τις νίκες των Ελλήνων από τα αρχαία χρόνια. Η άγκυρα σύμβολο νίκης από θάλασσα. Το φίδι γύρω από την άγκυρα είναι η δύναμη του Ελληνικού Έθνους, ενώ το περιστέρι που βγαίνει από το στόμα του φιδιού συμβολίζει την ελευθερία και την ειρήνη. Το μάτι αριστερά πάνω δείχνει την εύνοια της Θείας Πρόνοιας για τον δίκαιο αγώνα των Ελλήνων. Το θαλασσί χρώμα βεβαίως συμβολίζει την κυριαρχία των Υδραίων στη θάλασσα και το το κόκκινο τις επαναστάσεις ανά τους αιώνες.
Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010
ΥΔΡΑ 1977, ΜΠΑΜΠΗΣ ΜΩΡΕΣ ΚΑΙ ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ
Κάθε μέρα που περνά νιώθω περίεργα να λιγοστεύω
Είναι φοβερή η φθορά της ύλης, των ιδανικών, των ιδεών
Είναι άσπλαχνη η ματαιότητα όλων
Των ανθρώπων, των πραγμάτων, των έργων
Κι εσύ η άλλοτε λιοπερίχυτη ελπίδα της ζωής μου
μακριά πίσω πολύ
Και το πρόσωπό σου μοιάζει να διαχέεται
να ενώνεται με την αχλή του νου μου και των ημερών
Μόνο τα μάτια σου παραμένουν οι ίδιες θάλασσες
της θαλπωρής, της παλιάς, της διαχρονικής
Και νιώθει όμορφα η ματαιοδοξία μου
που ήμουν κι εγώ
ένα κομμάτι της ζωής σου
ένα λήμμα ανεξίτηλα γραμμένο στο λεξικό της μνήμης σου
Όπου κι βρίσκεται εκείνη πλέον
Σοφία Μωρές, Όστρια Σιρόκος
Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010
Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010
ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ, ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Το μικρό νησάκι του Σαρωνικού είναι παντού γνωστό για την απαράμιλλη φυσική του ομορφιά. Αναδυόμενο απότομα από τα φιλόξενα νερά μιας κλειστής ελληνικής θάλασσας, φέρνει στον νου την απέραντη μαγεία μιας ατέλειωτης αιωνιότητας, όπου σκληρός βράχος και απέραντο γαλάζιο ενώνονται στη δημιουργία μιας αξέχαστης ελληνικής γης. Η Ύδρα όμως δεν είναι μοναχά ολοζώντανη φυσική ομορφιά. Είναι και παράδειγμα ιστορικής παράδοσης, που θα μπορούσε πολλά να διδάξει την ταλαιπωρούμενη σήμερα ελληνική κοινωνία. Η Ύδρα έζησε σε μια απόλυτα αυτάρκη ευημερία, πριν ακόμη υπάρξει το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Και την οποία θυσίασε στην πορεία για τη δημιουργία του.
Όταν μετά την Επανάσταση αναπτύσσονταν οι συζητήσεις για το τελικό μόρφωμα στο οποίο θα έπρεπε τελικά να σχηματoποιηθεί η καινούργια κρατική οντότητα, κάποιοι φιλέλληνες, όπως ο διορατικότατος Άγγλος Stanhope, επέμεναν ότι στην ιδιοσυγκρασία του ελληνικού χώρου δεν ταιριάζει το συγκεντρωτικό κράτος. Με βάση τις μέχρι τότε εμπειρίες, πολλοί υποστήριζαν ότι ένα απόλυτα αποκεντρωμένο σύστημα αυτόνομης διακυβέρνησης θα ταίριαζε καλύτερα στις ανεπτυγμένες τοπικές παραδόσεις και συνήθειες. Εκτιμώ ότι η περίπτωση της Ύδρας αποτελούσε βασικό παράγοντα για τη διαμόρφωση των σχετικών σκέψεων.
Σε ολόκληρη την πορεία της μεσαιωνικής και της υπό τον Οθωμανικό ζυγό Ελλάδας, το μικρό αυτό νησάκι ξεχώρισε ως αυτόνομη κοινωνική οντότητα και, σε ορισμένες νεότερες χρονικά φάσεις, μεγαλούργησε. Το παράδειγμά της προσφέρει ένα αξιοθαύμαστο πρότυπο σωστής διοικητικής δομής και χρηστής, προς όφελος του συνόλου, οικονομικής διαχείρισης. Η Ύδρα αποτέλεσε πρότυπο αυτόνομης πολιτικής παρουσίας, που με στήριγμα τις δικές της αποκλειστικά δυνάμεις πέτυχε αξιοθαύμαστα επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης. Δίχως ίχνος κρατισμού και δημόσιας παρέμβασης στις οικονομικές υποθέσεις των πολιτών της, αναπτύχθηκε στη βάση ενός ευρύτερου συστήματος οικονομικών συναλλαγών, με βασικό μοχλό βέβαια τη ναυτιλία.
Η πρόσβαση στις κάθε είδους οικονομικές δραστηριότητες ήταν εντελώς ελεύθερη, ενώ οι ναυτιλιακές δράσεις των κατοίκων της νήσου είχαν από τότε καλύψει όλες σχεδόν τις θάλασσες και τους ωκεανούς της γης. Αυτό που είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν η απόλυτη διασύνδεση τοπικής διακυβέρνησης με τη συμμετοχή στα κοινά οικονομικά βάρη. Το νησί διοικούσε μια επιτροπή δημογερόντων, που έφεραν και το μεγαλύτερο βάρος συνεισφοράς πόρων στα κοινά. Ανάλογα δηλαδή με το μέγεθος της επιβάρυνσης του καθενός για την αντιμετώπιση των εξόδων της κοινότητας, τόσο ισχυρότερη ήταν η φωνή του στις αποφάσεις για τη διοίκηση της ιδιαίτερης αυτής νησιώτικης πολιτικής οντότητας.
Την εξουσία την ασκούσαν όχι όσοι φώναζαν περισσότερο, αλλά εκείνοι που έβαζαν το πορτοφόλι τους εκεί όπου βρισκόταν το στόμα τους. Με βάση την τότε λογική διαχείρισης των κοινών οικονομικών υποθέσεων, η Ύδρα ουδέποτε θα είχε φθάσει στην αθλιότητα των σημερινών αδιεξόδων. Παρ’ όλα τα πλεονεκτήματα της ιδιαιτερότητας που απολάμβανε, η Ύδρα δεν δίστασε να τα θυσιάσει όλα στο όνομα της επίτευξης του γενικότερου εθνικού στόχου. Το όραμα ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους οδήγησε το πανίσχυρο οικονομικά νησάκι να χρηματοδοτήσει την Επανάσταση. Διέθεσε έτσι τα πλοία της για τον εθνικό σκοπό, ενώ τα περισσότερα έσοδα της εξέγερσης προήλθαν από τα ταμεία των προυχόντων της. Έτσι, η Ύδρα δεν είχε διαθέσιμους τους απαραίτητους πόρους για να περάσει από τα ιστιοφόρα στα ατμόπλοια. Και αναγκάσθηκε να μπει σε πορεία δραματικής οικονομικής παρακμής. Ενώ η ένταξή της
στο ενιαίο ελληνικό κράτος την υποχρέωσε να υποταγεί στα κελεύσματα μιας απόμακρης κεντρικής γραφειοκρατίας. Με μάλλον αρνητικά τελικά αποτελέσματα.
Το πετράδι λοιπόν αυτό του Σαρωνικού μάς προσφέρει μέσα από την ιστορία ένα παράδειγμα ορθολογικής, και γνήσια ελληνικής, πορείας ανάκαμψης και ευημερίας.
Όταν μετά την Επανάσταση αναπτύσσονταν οι συζητήσεις για το τελικό μόρφωμα στο οποίο θα έπρεπε τελικά να σχηματoποιηθεί η καινούργια κρατική οντότητα, κάποιοι φιλέλληνες, όπως ο διορατικότατος Άγγλος Stanhope, επέμεναν ότι στην ιδιοσυγκρασία του ελληνικού χώρου δεν ταιριάζει το συγκεντρωτικό κράτος. Με βάση τις μέχρι τότε εμπειρίες, πολλοί υποστήριζαν ότι ένα απόλυτα αποκεντρωμένο σύστημα αυτόνομης διακυβέρνησης θα ταίριαζε καλύτερα στις ανεπτυγμένες τοπικές παραδόσεις και συνήθειες. Εκτιμώ ότι η περίπτωση της Ύδρας αποτελούσε βασικό παράγοντα για τη διαμόρφωση των σχετικών σκέψεων.
Σε ολόκληρη την πορεία της μεσαιωνικής και της υπό τον Οθωμανικό ζυγό Ελλάδας, το μικρό αυτό νησάκι ξεχώρισε ως αυτόνομη κοινωνική οντότητα και, σε ορισμένες νεότερες χρονικά φάσεις, μεγαλούργησε. Το παράδειγμά της προσφέρει ένα αξιοθαύμαστο πρότυπο σωστής διοικητικής δομής και χρηστής, προς όφελος του συνόλου, οικονομικής διαχείρισης. Η Ύδρα αποτέλεσε πρότυπο αυτόνομης πολιτικής παρουσίας, που με στήριγμα τις δικές της αποκλειστικά δυνάμεις πέτυχε αξιοθαύμαστα επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης. Δίχως ίχνος κρατισμού και δημόσιας παρέμβασης στις οικονομικές υποθέσεις των πολιτών της, αναπτύχθηκε στη βάση ενός ευρύτερου συστήματος οικονομικών συναλλαγών, με βασικό μοχλό βέβαια τη ναυτιλία.
Η πρόσβαση στις κάθε είδους οικονομικές δραστηριότητες ήταν εντελώς ελεύθερη, ενώ οι ναυτιλιακές δράσεις των κατοίκων της νήσου είχαν από τότε καλύψει όλες σχεδόν τις θάλασσες και τους ωκεανούς της γης. Αυτό που είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν η απόλυτη διασύνδεση τοπικής διακυβέρνησης με τη συμμετοχή στα κοινά οικονομικά βάρη. Το νησί διοικούσε μια επιτροπή δημογερόντων, που έφεραν και το μεγαλύτερο βάρος συνεισφοράς πόρων στα κοινά. Ανάλογα δηλαδή με το μέγεθος της επιβάρυνσης του καθενός για την αντιμετώπιση των εξόδων της κοινότητας, τόσο ισχυρότερη ήταν η φωνή του στις αποφάσεις για τη διοίκηση της ιδιαίτερης αυτής νησιώτικης πολιτικής οντότητας.
Την εξουσία την ασκούσαν όχι όσοι φώναζαν περισσότερο, αλλά εκείνοι που έβαζαν το πορτοφόλι τους εκεί όπου βρισκόταν το στόμα τους. Με βάση την τότε λογική διαχείρισης των κοινών οικονομικών υποθέσεων, η Ύδρα ουδέποτε θα είχε φθάσει στην αθλιότητα των σημερινών αδιεξόδων. Παρ’ όλα τα πλεονεκτήματα της ιδιαιτερότητας που απολάμβανε, η Ύδρα δεν δίστασε να τα θυσιάσει όλα στο όνομα της επίτευξης του γενικότερου εθνικού στόχου. Το όραμα ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους οδήγησε το πανίσχυρο οικονομικά νησάκι να χρηματοδοτήσει την Επανάσταση. Διέθεσε έτσι τα πλοία της για τον εθνικό σκοπό, ενώ τα περισσότερα έσοδα της εξέγερσης προήλθαν από τα ταμεία των προυχόντων της. Έτσι, η Ύδρα δεν είχε διαθέσιμους τους απαραίτητους πόρους για να περάσει από τα ιστιοφόρα στα ατμόπλοια. Και αναγκάσθηκε να μπει σε πορεία δραματικής οικονομικής παρακμής. Ενώ η ένταξή της
στο ενιαίο ελληνικό κράτος την υποχρέωσε να υποταγεί στα κελεύσματα μιας απόμακρης κεντρικής γραφειοκρατίας. Με μάλλον αρνητικά τελικά αποτελέσματα.
Το πετράδι λοιπόν αυτό του Σαρωνικού μάς προσφέρει μέσα από την ιστορία ένα παράδειγμα ορθολογικής, και γνήσια ελληνικής, πορείας ανάκαμψης και ευημερίας.
Τρίτη 20 Ιουλίου 2010
Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010
Κυριακή 18 Ιουλίου 2010
Σάββατο 17 Ιουλίου 2010
Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010
ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΜΩΡΕΣ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΣΑΝ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΜΩΡΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΟΤΕ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΥΝΟ Π. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ
Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010
Πονάω, δεν έχει σημασία
Γελάω, δεν έχει σημασία
Μα Αγαπώ και έχει
Είναι το μάθημα
Η παρακαταθήκη
Οι αποσκευές, το μπάρκο, το πανί
Το πασαπόρτι, τα φτερά
Να διασχίζω τον κόσμο και τις διαστάσεις του
Χωρίς φόβο, χωρίς πίκρα μήτε τύψεις
Μια αγάπη σαν αγκαλιά απέραντη
Συμπαντική
Σα φτερούγες τιτάνιες
Που σαν ανοίγουν
Σφιχταγκαλιάζουν καλωσορίζοντας
Ότι έχει ανάγκη
Και ότι έχει ανάγκη και δεν το ξέρει
Μια Αγάπη
Ένα τίμημα που ακριβά πληρώθηκε
Μα άξιζε τελικά κάθε σταγόνα
αίμα ψυχής που δίχως
σκέψη αφιερώθηκε
Σοφία Μωρές, Οι δρόμοι της θύελλας
Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
Στα μάτια σου η ελευθερία
Θάλασσες του νου μου
Η θύμησή τους πανάκεια
χαμόγελο στον πανικό του μυαλού
Παράθυρα στους πιο φωτεινούς ουρανούς
Σα μέλι γλυκό το γέλιο τους
Σα μέλι γλυκό κυλά
απ' αυτή τη παλάμη που τρέμει
Τι λόγια να ψάξω
Τι λόγια να πω
Είσαι ολόγυρα
μα σε βρίσκω με τα μάτια κλειστά
Δεν είσαι πουθενά
Σε κρατούν ζωντανό οι σκέψεις μου
Γεννούν φτερά και πετούν κοντά σου
Σε κρατούν τα χέρια μου που απλώνονται
και ψηλαφίζουν ένα κόσμο
κενό απ' τη παρουσία σου
Σε κρατά η λαχτάρα μου
που χτίζει έν' ακόμη κόσμο προσωπικό
Ζεις κι εσύ σ' αυτόν το κόσμο
και σε συναντώ συνέχεια
κάθε που δραπετεύω
κάθε που σε θυμάμαι
και με καίει αυτή η λαχτάρα
να κοιτώ τα μάτια σου
βαθιά, όσο αντέχω.
Σοφία Μωρές, Ρεστία
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)