Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΔΡΑ ΤΟΥ 1959

ΧΟΡΟΣ ΣΤΗ ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ ΤΟΥ 1959










Ο ΧΕΝΡΥ ΦΟΝΤΑ ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ Ο ΠΗΤΕΡ
ΟΥΣΤΙΝΟΦ ΓΕΥΜΑΤΙΖΟΥΝ
ΣΤΗΝ ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 1959
Ο ΧΕΝΡΥ ΦΟΝΤΑ ΣΤΗΝ
ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ
ΤΟ 1959


ΑΡΘΡΟ :ΑΠΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ , 1959 ΤΟΥ ΑΝΤ. ΜΑΝΙΚΗ

ΦΩΤΟ :ΑΠΌ ΤΟ ΛΕΥΚΩΜΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΜΩΡΕΣ ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ 1959-1967 Η ΧΡΥΣΗ    
              ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΛΗΤΟΣ

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

29 ΜΑΙΟΥ 1453

ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ

Στις αρχές του 1453 αρχίζουν να συγκεντρώνονται τα τουρκικά στρατεύματα γύρω από την Πόλη. Τον αποκλεισμό της από την θάλασσα, αναλαμβάνουν 400 τουρκικά πλοία. Το δε μεγάλο κανόνι στήνεται απέναντι από την Πύλη του Ρωμανού. Επίσημα η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης ξεκίνησε στις αρχές Απριλίου του 1453.
Μέσα στην Πόλη βρίσκονται 50.000 ψυχές. Οι στρατιώτες είναι 7.000, και σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται 2.000 ξένοι. Έξω από την Κωνσταντινούπολη έχει συγκεντρωθεί πολλαπλάσιος αριθμός Τούρκων στρατιωτών. Ακριβής αριθμός δεν υπάρχει, αλλά πιθανολογείτε ότι ήταν μεταξύ 250.000 και 400.000. Μαζί τους έχουν πολιορκητικές μηχανές, πύργους, σκάλες και φυσικά κανόνια. Κανόνια που ξεκινούν να σφυροκοπούν τα τείχη της Κωνσταντινούπολης.
Οι υπερασπιστές της Βασιλεύουσας με την βοήθεια του άμαχου πληθυσμού της, επισκευάζουν κάθε βράδυ, τις ζημιές στα τείχη που έχουν κάνει τα κανόνια του Μωάμεθ, κατά την διάρκεια της ημέρας. Αυτό όμως είναι κάτι που γίνεται όλο και πιο δύσκολα και ταυτόχρονα όλο και πιο αναποτελεσματικά.
Έτσι κυλούν οι μέρες ως τις 21 Μαΐου, όπου ο Μωάμεθ ο Πορθητής, προτείνει στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να παραδώσει την Πόλη. Ο Κωνσταντίνος δεν αποδέχεται την πρόταση και από το σημείο αυτό, για οκτώ συνεχής ημέρες, τα Τούρκικα κανόνια βάλουν ακατάπαυτα τα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Το μεγάλο κανόνι έχει καταστρέψει τα τείχη στην Πύλη του Ρωμανού σχεδόν ολοκληρωτικά. Αυτό το σημείο των τειχών υπερασπίζεται μεταξύ άλλων και ο ίδιος ο Παλαιολόγος.
Την 28η Μαΐου τελείται Θεία Λειτουργία στην Αγία Σοφία. Ο Αυτοκράτορας, όπως και άλλοι υπερασπιστές της Πόλης, λαμβάνουν την Θεία Κοινωνία. Το ίδιο βράδυ, και πιο συγκεκριμένα τις πρώτες ώρες της Τρίτης 29 Μαΐου του 1453, αρχίζει η μεγάλη επίθεση του Μωάμεθ. Ο Παλαιολόγος θα αφήσει την τελευταία του πνοή πάνω στα τείχη, υπερασπιζόμενος την Βασιλεύουσα. Η Κωνσταντινούπολη, την ημέρα αυτή έπεσε στα χέρια των Τούρκων.
Για τρία μερόνυχτα, όπως τους είχε υποσχεθεί ο Μωάμεθ, οι Τούρκοι λεηλάτησαν την Πόλη. Έκαψαν, κατάστρεψαν, βίασαν και δολοφόνησαν μέχρι που ελάχιστα πράγματα έμειναν στην Πόλη που να θυμίζουν την προηγούμενη αίγλη και ομορφιά της. Ενδεικτικό των τουρκικών βιαιοπραγιών είναι ο σφαγιασμός των Ελλήνων που είχαν καταφύγει στην Αγιά Σοφιά τις ώρες εκείνες. Οι Τούρκοι στρατιώτες, έσπασαν τις πόρτες του ναού και μέσα στον ιερό αυτό χώρο αφαίρεσαν τις ζωές δεκάδων αμάχων.
Μια παράδοση αναφέρει ότι την ώρα που εισέβαλαν οι Τούρκοι στην Αγιά Σοφιά τελούνταν Θεία Λειτουργία. Ο τοίχος, τότε, πίσω από την Αγία Τράπεζα άνοιξε και μέσα του εξαφανίστηκε ο Ιερέας. Όταν η Πόλη επιστρέψει σε χέρια Χριστιανών, ο Ιερέας θα ξαναβγεί από εκεί και θα συνεχίσει την Θεία Λειτουργία που άφησε στην μέση.
Ο Μωάμεθ, ξαναέκτισε την Κωνσταντινούπολη και μετέφερε εκεί την πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που μέχρι τότε ήταν η Ανδριανούπολη. Στην Πόλη, που οι Τούρκοι από τότε ονομάζουν Ινσταμπούλ, μεταφέρθηκαν και εγκαταστάθηκαν άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων. Όσο λαμπερά κι αν ήταν όμως τα οικοδομήματα του Μωάμεθ, η Κωνσταντινούποληδεν απέκτησε ποτέ πια την αίγλη των Βυζαντινών χρόνων. Και αυτό γιατί στολίδια της δεν ήταν ποτέ τα κτήρια. Στολίδι της ήταν το Φως του Χριστιανισμού και το Φως του Ελληνικού πνεύματος που την περιέβαλαν


http://ellas2.wordpress.com/2011/05/29/29-%CE%BC%CE%B1%CE%90%CE%BF%CF%85-1453-%CE%B7-%CE%AC%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B7%CF%82/
http://eoniaellhnikhpisti.blogspot.com/2010/05/29-1453.html

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΜΕΓΑΛΩΝ ΥΔΡΑΙΩΝ ΗΡΩΩΝ





Γεώργιος   Σαχίνης, απόγονος του Δημήτριου Σαχίνη

Ο Γεώργιος Σαχίνης είναι επίτιμος δικηγόρος. Υπήρξε νομικός σύμβουλος του Εθνικού Θεάτρου, συνεργάτης των Μινωτή, Νίτσου και Κούρκουλου. Αντιστάθηκε στη γερμανική κατοχή μέσω της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιζόμενων Νέων (Π.Ε.Α.Ν.) και της «Ιερής Ταξιαρχίας». Είναι πρόεδρος της «Αδελφότητος των Υδραίων Αθηνών» και υπήρξε αντιπρόεδρος του «Ομίλου Απογόνων Αγωνιστών
1821». «Προτού επικρατήσει το Σαχίνης, η οικογένεια είχε αρχικά το επώνυμο Κιοσσές. Ο Αντώνιος Κιοσσές ήταν το 1770 στα Ορλωφικά το πρώτο θύμα της επαναστατικής δράσης της οικογένειας».  Ο γιος του, Δημήτριος Σαχίνης, μαζί με τους γιους του, Αντώνιο και Γεώργιο, συνελήφθησαν δολίως από τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων το 1810, εξαιτίας του υπερβολικά μεγάλου –600ων τόνων– πλοίου
τους, του «Ίρις». Ο Γεώργιος κατάφερε να δραπετεύσει και μετέπειτα έγινε ναύαρχος και υπασπιστής του Όθωνα. Αγωνίστηκε με το πλοίο του «Μιλτιάδης» σε 27 ναυμαχίες, μαζί με το μικρό αδελφό του, Νικόλαο. O αδελφός τους Σταύρος, φρούραρχος της Σφακτηρίας, έπεσε μαχόμενος εκεί. Οι αδελφές τους, Μαρία
και Ξανθή, είχαν παντρευτεί με τους Λάζαρο Τσαμαδό και Εμμανουήλ Τομπάζη, αντίστοιχα. Τα αρχοντικά τους στεγάζουν σήμερα τη Σχολή Εμποροπλοιάρχων και τη Σχολή Καλών Τεχνών. Ο γιος του Γεώργιου Σαχίνη, Δημήτριος, παντρεύτηκε την κόρη του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Παναγιωτίτσα. Σπούδασε στο  Μόναχο και υπηρέτησε το βασιλιά Γεώργιο Α’ ως αυλάρχης και υπουργός ναυτικών.
  
Αλέξανδρος Τομπάζης, απόγονος του Εμμανουήλ Τομπάζη

Ο αρχιτέκτονας Αλέξανδρος Ν. Τομπάζης γεννήθηκε στις Ινδίες το 1939 και ήρθε στην Ελλάδα το 1946. Είναι τρισέγγονος του ναυάρχου Εμμανουήλ Τομπάζη και της Ξανθής Σαχίνη. Η  οικογένεια Γιακουμάκη, προερχόμενη από τα Βουρλά της Μικράς  Ασίας, εγκαταστάθηκε στην Ύδρα το 1668 και μετονομάστηκε  σε Τομπάζη το 1818. Ο Εμμανουήλ Τομπάζης ήταν ναυμάχος  της Ελληνικής Επανάστασης και αρμοστής Κρήτης (1823-24). Αρχικά, θεώρησε πρόωρη τη συμμετοχή της Ύδρας στην
Eπανάσταση, αλλά στη συνέχεια συμμετείχε ενεργά. Μαζί με τον αδελφό του, Ιάκωβο, είχαν τρία πλοία. Πήρε μέρος σε πολλές ναυμαχίες, όπως της Πάτρας και του Γέροντα, ενώ συμμετείχε στις  Εθνοσυνελεύσεις της Επιδαύρου (1822) και του Άστρους (1823)  ως πληρεξούσιος των Υδραίων. Ο απόγονός του φοίτησε στο
Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και εργάστηκε τα πρώτα χρόνια  για τον Κ. Α. Δοξιάδη. Το 1963 ίδρυσε το δικό του γραφείο  αρχιτεκτονικών μελετών, το οποίο δραστηριοποιείται και στο εξωτερικό, ενώ ο ίδιος ασχολείται επίσης με τη ζωγραφική και  τη φωτογραφία. Έχει επίσης τιμηθεί με βραβεία σε διάφορους  αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. «Από τα τέλη της δεκαετίας του  ’70, με απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα της βιώσιμης ανάπτυξης και κατασκευής, το οποίο αναπτύσσω σε πολλά διεθνή συνέδρια»,  λέει. Θεωρείται, άλλωστε, ότι είναι αυτός που εισήγαγε τη  βιοκλιματική αρχιτεκτονική στην Ελλάδα

  
Ο Φίλιππος Δεμερτζής-Μπούμπουλης  απόγονος της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας

Στις Σπέτσες, όπου μεγάλωσε και τελικά πέθανε η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, ζει ο πέμπτης γενιάς εγγονός της. Ο Φίλιππος Δεμερτζής-Μπούμπουλης, ναυπηγός στο επάγγελμα και ιδρυτής του μουσείου της καπετάνισσας στο νησί, δηλώνει περήφανος για την προγιαγιά του, αλλά ταυτόχρονα και υπεύθυνος για το όνομα που του κληροδότησε. «Από τις οικογενειακές ιστορίες που έχω ακούσει, η Μπουμπουλίνα ήταν μια γυναίκα εξαιρετικά προοδευτική για την εποχή της. Εμπαινε μέσα στα πλοία και τα διοικούσε σαν άντρας. Διαχειριζόταν τον πλούτο του σπιτιού της με ικανότητα και αγαπούσε τόσο πολύ την Ελλάδα, που δεν δίστασε να δώσει όλη της την περιουσία για τον αγώνα της απελευθέρωσης του έθνους» λέει ο κ. Μπούμπουλης και εξηγεί: «Το μουσείο είναι το σπίτι όπου έζησε η Μπουμπουλίνα. Μέσα σε αυτό βρέθηκαν και διάφορα υπάρχοντά της. Ηταν παρατημένο. Ετοιμο να γκρεμιστεί. Πήρα, λοιπόν, την απόφαση και το αναστήλωσα στη μνήμη της. Αν κρίνω από τις προσωπογραφίες και τα προσωπικά της αντικείμενα, εκτός από σπουδαία αγωνίστρια ήταν και αρχοντογυναίκα». Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα γεννήθηκε στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης. Μετά τον θάνατο του πατέρα της επέστρεψε με τη μητέρα της στην Υδρα και αργότερα εγκαταστάθηκαν στις Σπέτσες, όταν η μητέρα της παντρεύτηκε τον καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου-Ορλόφ. «Η συγγένεια μου με την Μπουμπουλίνα προέρχεται από την πλευρά της μητέρας μου. Γι’ αυτό και έχω δύο επίθετα. Επίτηδες κρατάμε οικογενειακώς και το Μπούμπουλης, για να μη χαθεί με το πέρασμα των χρόνων. Για να καταλάβετε, ο παππούς της μαμάς μου ήταν ένας από τους γιους της. Οταν ήμουν μικρός, άκουγα να λένε πως η προγιαγιά μου ήταν μια ατίθαση γυναίκα με πάθος για τη θάλασσα».

Η Μπουμπουλίνα παντρεύτηκε δύο φορές και μεγάλωσε επτά παιδιά. «Ο δεύτερος άντρας της ήταν ο Μπούμπουλης. Χήρεψε στα 40 της χρόνια και κληρονόμησε από αυτόν τεράστια περιουσία. Εκτός από γενναία αγωνίστρια, ήταν και σπουδαία μάνα. Η δική μου μητέρα μου έλεγε πάντα πως ο παππούς της (γιος της Μπουμπουλίνας) της έλεγε ότι η Λασκαρίνα μάθαινε στα παιδιά της να αγαπούνε την Ελλάδα». Δυστυχώς, το τέλος της καπετάνισσας ήρθε μετά από μια οικογενειακή διαμάχη. «Ενας από τους γιους της Λασκαρίνας είχε κλέψει την κόρη ενός Σπετσιώτη για να την πάρει γυναίκα του. Ο πατέρας της κοπέλας κατέφθασε με το σόι του έξω από το σπίτι της Λασκαρίνας. Κουβέντα στην κουβέντα, και αφού η καπετάνισσα εξαπέλυε ύβρεις από το παράθυρο της κάμαράς της, κάποιος σήκωσε την κουμπούρα του και τη σημάδεψε στο μέτωπο» περιγράφει ο κ. Μπούμπουλης και τονίζει: «Είμαι περήφανος που είμαι Ελληνας και που στις φλέβες μου ρέει το ίδιο αίμα με αυτό της Μπουμπουλίνας».
  
Η Φαίη Βώκου απόγονος του Ανδρέα Μιαούλη

Αλυσίδα ολόκληρη από ναυμαχίες και επιχειρήσεις συνθέτουν τον πίνακα της δράσης του ήρωα Ανδρέα Μιαούλη, το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Ανδρέας Βώκος.

«Το “Μιαούλης” ήταν μάλλον παρατσούκλι που του είχαν βγάλει οι ναύτες του επειδή τους φώναζε “μια ούλη κουπί”. Εγώ είμαι απόγονος έκτης γενιάς» λέει η δημοσιογράφος Φαίη Βώκου, η οποία εμφανίζεται κάθε Σαββατοκύριακο στο πάνελ της εκπομπής της Σταματίνας Τσιμτσιλή. «Πραγματικά αισθάνομαι περήφανη για τις ρίζες μου, παρ’ όλο που έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Η γιαγιά μου μου έλεγε πως ο Μιαούλης ήταν περήφανος άνθρωπος. Πραγματικά στις ημέρες που ζούμε έχω ανάγκη να σκέφτομαι την καταγωγή μου» λέει η όμορφη δημοσιογράφος και συμπληρώνει: «Απόγονοι του προπάππου μου υπάρχουν αρκετοί, ακόμη και στο Περού. Μάλιστα, τα ξαδέλφια μου και οι θείοι μου που ζουν εκεί ζητάνε εδώ και αρκετά χρόνια να αποκτήσουν την ελληνική υπηκοότητα».






Μίλτος Σαχτούρης, Απόγονος του Γιώργη Σαχτούρη

Σημαντικός νεοέλληνας ποιητής. Εντάσσεται στην πρώτη μεταπολεμική γενιά, που διαδέχθηκε τους νεωτερικούς ποιητές του μεσοπολέμου.
Με καταγωγή από την Ύδρα, γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου του 1919 στην Αθήνα και ήταν δισέγγονος του ναυάρχου του '21 καπετάν Γιώργη Σαχτούρη. Το 1937 εγγράφηκε με προτροπή του πατέρα του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά μετά το θάνατό του την εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στην ποίηση. Δεν άσκησε ποτέ του κανένα βιοποριστικό επάγγελμα και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που δεν απόκτησε οικογένεια
Τιμήθηκε με τρία βραβεία: Το 1956 με το Α' Βραβείο του διαγωνισμού «Νέοι Ευρωπαίοι Ποιητές» της RAI για τη συλλογή του «Όταν σας μιλώ», το 1962 με το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του «Τα Στίγματα» και το 1987 με το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το έργο του «Εκτοπλάσματα».

Έργα του έχουν μεταφραστεί στη γαλλική, αγγλική, ιταλική, γερμανική, πολωνική και βουλγαρική. Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από τους Μάνο Χατζιδάκι, Αργύρη Κουνάδη, Γιάννη Σπανό, Κυριάκο Σφέτσα και Νίκο Ξυδάκη.
Ο Μίλτος Σαχτούρης έφυγε από τη ζωή στις 29 Μαρτίου του 2005.




http://ydraxromata.blogspot.com/



Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

ΣΕΙΣΜΟΙ ΠΟΥ ΣΗΜΑΔΕΨΑΝ ΤΗΝ ΥΔΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ

1837, Μαρτ. 18-20
Ισχυρός σεισμός συγκλόνισε την Ύδρα, τις Σπέτσες και την Τροιζηνία. Η περιοχή με τις μεγαλύτερες καταστροφές περιελάμβανε τα Δίδυμα και άλλα μικρά χωριά και αγροικίες της αραιοκατοικημένης Τροιζήνας όπου όλα τα σπίτια, τα περισσότερα παλιές αγροτικές κατασκευές, κατέρρευσαν. Στην Ύδρα, αντίθετα με τις υπερβολικές αναφορές του Τύπου, μόνο 50 περίπου σπίτια ερειπώθηκαν και κάποιοι τοίχοι γκρεμίστηκαν σκοτώνοντας δύο και τραυματίζοντας έξη. Ζημιές επίσης προκλήθηκαν και στο Μοναστήρι, του οποίου το καμπαναριό γκρεμίστηκε. Μικρές ζημιές σημειώθηκαν στις Σπέτσες, την Ερμιόνη και τα Μέθανα.
Η εφ. “Αθηνά” της 13.3.1837 (π.ημ.) γράφει: “Εξ Ύδρας την 11 Μαρτίου. Την 8 του τρέχοντος την 9 και 3/4 ώραν π.μ. ηκολούθησεν έπειτα από ένα βροντώδη ήχον και μίαν δυσάρεστον αποφορά θείου σεισμός αρκετά δυνατός όστις διήρκεσεν 70 περίπου δεύτερα λεπτά. Ο σεισμός ούτος επροξένησε μεγάλην ζημίαν εις την νήσον μας. Κάμποσα οσπήτια εγκρημνίσθησαν και σχεδόν όλα έπαθον. Της Εκκλησίας του Κοινού ή άλλως του μοναστηρίου ο θόλος υπέφερε τόσον, ώστε δεν τολμά πλέον κανείς να έμβη εις την Εκκλησίαν φοβούμενος μήπως πέση και πλακωθή. Το κωδωνοστάσιόν του και μέρος του εξωπετάσματός του έπεσεν ωσαύτως. Επλακώθη και απόθανε μία νέα, εσυντρίφθη ο πους ενός τον οποίον και απέκοψαν, πέντε δ’ άλλοι επληγώθησαν. (…) Εις τας Σπέτσας ωσαύτως, ο σεισμός ήτο μικρός, εις δε την Σύραν και αλλού ούτε καν τον ησθάνθησαν“.

1858, Φεβ. 21
Πρόκειται για το μεγάλο σεισμό που κατέστρεψε την Παλαιά Κόρινθο. Η Κόρινθος εγκαταλείφθηκε και ξανακτίστηκε στην σημερινή της θέση. Το νερό που ύδρευε την Κόρινθο σταμάτησε. Το έδαφος ρηγματώθηκε σε διάφορες περιοχές, ιδίως σε θέσεις με κλίση ή κοντά στην αποβάθρα όπως στο Καλαμάκι. Στις Κεχριές μετά το σεισμό ανέβρυσε νερό από το έδαφος.
Ο σεισμός έγινε αισθητός σε όλη την αργολική πεδιάδα, τη Ναυπλία και τα χωριά των γύρω βουνών, όπου επαναλήφθηκε πολλές φορές μέχρι το 1859. Στις Σπέτσες και στην Ύδρα, η δόνηση είχε κατεύθυνση ΒΔ-ΝΑ (στην Κόρινθο παρατηρήθηκε Α-Δ).

1864, Οκτ. 29
Καταγράφηκαν τρεις ισχυρές δονήσεις σε Ύδρα και Σπέτσες (κατεύθυνση ΝΑ-ΒΔ).

1928, Απρ. 22
Ο σεισμός κατέστρεψε τη Νέα Κόρινθο, όπου όλα σχεδόν τα σπίτια κατέρρευσαν ή έγιναν μη κατοικήσιμα. Το Καλαμάκι καταστράφηκε εντελώς. Συνολικά, 3000 σπίτια καταστράφηκαν στην περιοχή της Κορίνθου και του Λουτρακίου και 15000 έμειναν άστεγοι, ενώ 20 άτομα σκοτώθηκαν.
Στον Πειραιά και την Πάτρα έπεσαν γύψοι, όπως και στην Αθήνα, όπου ρηγματώθηκαν και τοίχοι. Ο σεισμός έγινε αισθητός στο Βόλο και την Κρήτη (Χανιά, Ηράκλειο). Φαινόμενα παλίρροιας παρατηρήθηκαν σε ολόκληρη τη φαληρική ακτή, όπου στις 24.4 τα νερά υψώνονταν συνεχώς επί τρεις ώρες (μέχρι 50 εκ.) και κατόπιν έπεσαν απότομα, ενώ στον προλιμένα του Πειραιά εμφανίστηκε ισχυρό ρεύμα (περίπου 7 μιλίων αντί του συνήθους 2,5). Στο Ξυλόκαστρο, 15 μέρες πριν το σεισμό υπόγειοι θόρυβοι και πολύ ασθενείς δονήσεις έγιναν αισθητές.
Στις 25 Απριλίου, ώρα 2:31 π.μ., συνέβη νέος σεισμός στην περιοχή, ο οποίος σύμφωνα με το Αστεροσκοπείο ήταν ισχυρός στη Χαλκίδα, μετρίως ισχυρός στην Αχαΐα, μέτριος στην Τρίπολη, ελαφρός στην Κύμη και την Πάτρα και ασθενής στο Λιδωρίκι και το Ναύπλιο. Στο Ναύπλιο “περί ώραν 24ην τα ύδατα της θαλάσσης απεσχίσθησαν κατελθούσης της επιφανείας των κατά 1½ μέτρον. Επηκολούθησε μετ’ ολίγα λεπτά ρεύμα αντίθετον, ανυψωθείσης της επιφανείας περί το ½ μέτρον από το κανονικόν ύψος. Κατόπιν τα ύδατα απεσύρθησαν και η επιφάνεια επανήλθεν εις το τακτικόν της ύψος“. Το ίδιο παρατηρήθηκε και στο Τολό, “ανυψωθείσης της επιφανείας κατά 2 ½ μέτρα“. Φαινόμενα παλίρροιας έντονα σημειώθηκαν και στις ακτές της Κυνουρίας, των Σπετσών, της Ερμιόνης και της Ύδρας, καθώς και με μικρότερη ένταση στον Πόρο, τα Μέθανα και την Αίγινα (“Ελεύθερον Βήμα”, 26.4.1928).

1948, Σεπτ. 11
Σεισμός με εστία ενδιαμέσου βάθους, γύρω στα 130 χλμ., στην περιοχή του Αργολικού κόλπου (Σπέτσες). Η δόνηση έγινε έντονα αισθητή στην Πάτρα, λιγότερο στο Ναύπλιο και ελαφρά στην Καλαμάτα, τη Ζάκυνθο και την Αθήνα.”

Πηγή: έρευνα του κ.Μαρίνου Σαρηγιάννη, ιστορικού, με τίτλο “Ιστορικοί σεισμοί της περιοχής Επιδαύρου“.
http://spetses.wordpress.com/ergaleia/seismoi/

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΔΡΑ ΤΟΥ 1959

O ΜΠΑΜΠΗΣ ΜΩΡΕΣ ΣΚΥΒΕΙ ΠΑΝΩ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΕΝΡΥ ΦΟΝΤΑ ΤΗΝ Κ. ΠΑΟΥΡΗ
ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ
ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΑ ΣΤΗ ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ

Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ
ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΗΣ ΛΑΓΟΥΔΕΡΑΣ ΣΤΟ "ΣΠΙΤΙ" ΤΟΥ
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ ΤΑΙΝΙΑΣ

ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΠΛΟΥΖ ΣΤΗ ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ
ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ, ΚΑΚΑΒΑΣ

ΚΟΚΤΕΙΛ ΣΤΗ ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ.  ΕΠΑΝΩ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ο ΠΡΕΣΒΗΣ
ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΕΞΙΑ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΣΟΥΛΗΣ
ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΟΛΙΝΑ. ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΧΑΜΟΓΕΛΩΝΤΑΣ
Η ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ ΣΤΗ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΧΕΝΡΥ ΦΟΝΤΑ ΜΕ ΤΗ
ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ.
ΟΡΘΙΟΣ ΔΕΞΙΑ Ο ΦΑΙΔΩΝ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ
ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ ΔΑΦΝΗΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ


 ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΥΚΩΜΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΜΩΡΕΣ "ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ
Η ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ 1959-1967, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΛΗΤΟΣ



Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

20 ΜΑΙΟΥ 1769, Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΥΑΡΧΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΙΑΟΥΛΗ


Πρώιμα Χρόνια

Ο τόπος της γέννησής του δεν είναι επακριβώς γνωστός. Ορισμένοι βιογράφοι του υποστηρίζουν ότι γεννήθηκε στις 20 Μαΐου 1769 στα Φύλλα της Εύβοιας, απ' όπου η οικογένεια του μετοίκησε στην Ύδρα, ενώ άλλοι στο νησί του Αργοσαρωνικού.
Το πραγματικό του επίθετο ήταν Βώκος ή Μπώκος. Για το παρωνύμιο Μιαούλης υπάρχουν δύο εκδοχές: Η μία ότι του τo κόλλησαν οι ναύτες του, όταν τους έδινε τη διαταγή «Μία ούλοι!» για να κωπηλατούν συγχρόνως. Η δεύτερη, από ένα τουρκικό μπρίκι που αγόρασε, με την ονομασία «Μιαούλ». 
Ήταν το δεύτερο παιδί του Υδραίου πλοιοκτήτη και κοτζαμπάση Δημήτριου Βώκου, γόνου αρχοντικής Υδραίικης οικογένειας, η οποία προερχόταν από τα Φύλλα, κοντά στη Χαλκίδα και ήταν εγκαταστημένη στην Ύδρα απο το 1668. Οι Βώκοι εξαιτίας μιας διαμάχης με τον Τούρκο Γκεζαΐρ Πασά, γνωστό και ως Χαζναντράραγα, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να καταφύγουν αρχικά στην Δοκό και στη συνέχεια στην ημιαυτόνομη Ύδρα. Η μητέρα του λεγόταν Ανδριανή και ήταν χήρα του Ανδρέα Βόχα ή Βοχαΐτου.

Ο πατέρας του προσπάθησε ανεπιτυχώς να του μάθει γράμματα, ο νεαρός τότε Ανδρέας στράφηκε στην ναυτιλία, στην οποία είχε δείξει ιδιαίτερη κλίση από τα εφηβικά του χρόνια. Σε ηλικία μόλις 16 ετών και παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του έγινε πλοίαρχος στο οικογενειακό πλοίο. Ανέλαβε να παραδώσει σιτάρι στη Νίκαια , παραλιακή πόλη της Γαλλίας. Το κέρδος ήταν τεράστιο για την εποχή. Αμέσως μετά πούλησε το πλοίο της οικογένειας και αγόρασε από έναν Οθωμανό της Χίου το εμπορικό πλοίο Μιαούλ. Από τότε εμφανίζεται με το επώνυμο Μιαούλης.

Στη συνέχεια, και αφού η περιουσία του συνεχώς αυξανόταν, ανέθεσε στον Υδραίο ναυπηγό Μαστρογεώργη την κατασκευή ενός νέου μεγάλου εμπορικού πλοίου. Η χωρητικότητα του νέου αυτού πλοίου ήταν 498 τόνοι, ήταν εφοδιασμένο με 22 κανόνια ενώ το πλήρωμα υπερέβαινε τα 100 άτομα. Με το ξέσπασμα του Αγγλογαλλικού πολέμου ο Ανδρέας Μιαούλης απέκτησε τεράστια περιουσία διασπώντας τους Αγγλικούς αποκλεισμούς. Σε ένα ταξίδι όμως, περίπου το 1802, κοντά στο Κάδιξ συνελήφθη το πλοίο του από περιπολικό και ρυμουλκήθηκε στην ναυαρχίδα του Άγγλου ναύαρχου Νέλσωνα. Ο Ναύαρχος, ύστερα απο την ειλικρινή ομολογία του και θαυμάζοντας τη τόλμη του τον άφησε ελεύθερο. Μάλιστα έχει διασωθεί κατά την ναυτική παράδοση η ακόλουθη στιχομυθία μεταξύ ναυάρχου Νέλσωνα και Μιαούλη που πιθανώς έγινε στην ισπανική γλώσσα, την οποία μιλούσε ο Μιαούλης:

- Είσαι Έλληνας;
- Μάλιστα Ναύαρχε!
- Το ξέρεις πως σ' αυτά τα μέρη εφαρμόζω αποκλεισμό;
- Το γνωρίζω πολύ καλά κύριε ναύαρχε!
- Και τότε γιατί τον παραβιάζεις;
- Για το συμφέρον μου ναύαρχε!
- Αν ήμουν εγώ στη θέση σου και εσύ στη δική μου τι θα έκανες;
- Θα σε κρεμούσα απ' το λαιμό, στο πινό της μαΐστρας, Ναύαρχέ μου! { = σημείο ανακρέμασης άγκυρας }

Είχε όμως την ατυχία λίγους μήνες αργότερα το πλοίο του να χτυπήσει σε ύφαλο κοντά στο Γιβραλτάρ και να βουλιάξει. Ύστερα απο αυτό αναγκάστηκε να καταφύγει στην Γένοβα και να ναυπηγήσει νέο πλοίο, χωρητικότητας 400 τόνων και αξίας 160.000 πιάστρων, ποσό που του στέρησε την πρωτιά μεταξύ των Υδραίων πλοιοκτητών. Ο ιστορικός Yemeniz αναφέρει ότι σε ένα από τα πρώτα του ταξίδια είχε συλληφθεί από Μαλτέζους πειρατές, οι οποίοι αρχικά είχαν σκοπό να τον σκοτώσουν, στη συνέχεια όμως τους έπεισε να τον πάνε στην Πελοπόννησο για να τους δώσει ένα χρηματικό ποσό με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Τελικά το πειρατικό, αφού αποβίβασε τον Μιαούλη και έξι πειρατές σε κάποιο χωριό αναγκάστηκε να αποχωρήσει, αφήνοντάς τον ελεύθερο, λόγω της εμφάνισης Eλληνικού πλοίου που το καταδίωκε.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μιαούλης λόγω της γενναιότητας του αλλά και της ισχυρογνωμοσύνης του είχε εμπλακεί σε πολλές διαμάχες. Η πιο διάσημη ήταν αυτή με ένα Γαλλικό πλοίο λίγο έξω από τις ακτές της Ιταλίας. Η ναυμαχία διήρκεσε τρεις ολόκληρες μέρες και τελικά είχε σαν αποτέλεσμα την υποχώρηση του γαλλικού πλοίου.

Το 1807 αναγκάστηκε να διαμείνει στην Αθήνα για θεραπεία λόγω της υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ και του υπερβολικού καπνίσματος. Από τότε σταμάτησε να πίνει και να καπνίζει. Το ίδιο έτος πρωταγωνίστησε στην εμφύλια διαμάχη που παραλίγο να ξεσπάσει στην Ύδρα. Αιτία ήταν η πρόσκληση των Ρώσων στους Υδραίους να επαναστατήσουν κατά των Τούρκων, κάτι που μεγάλη μερίδα των κοτζαμπάσηδων και των πλοιοκτητών αποστρεφόταν. Ο Γεώργιος Βούλγαρης, διοικητής του νησιού, κατέφυγε στην Αθήνα και έδωσε εντολή στον Μιαούλη να συγκροτήσει στρατιωτικό σώμα και να ανακαταλάβει την εξουσία. Ο Μιαούλης, όντας άνθρωπος με επιρροή, κατάφερε μυστικά να συγκεντρώσει Υδραίους στρατιώτες και να παραδώσει πάλι την εξουσία στον Βούλγαρη.

Μετά την πτώση του Ναπολέοντα ο Μιαούλης από το 1816 έπαψε να ταξιδεύει και αποσύρθηκε στην Ύδρα όπου και ασχολήθηκε με το εμπόριο παραδίδοντας ουσιαστικά την ναυτιλιακή επιχείρηση στον γιό του, Δημήτριο. Παράλληλα τα πλοία του ταξίδευαν στις Ευρωπαϊκές ακτές.




http://math-telos-agras.pblogs.gr

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΥΔΡΑ

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΝΑ ΛΥΘΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΕΡΟΥ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΜΑΣ

ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ
ΤΟ 1972
2011






ΤΟ ΖΑΣΤΑΝΙ ΚΑΙ Η ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

ΤΟ ΖΑΣΤΑΝΙ

Το Ζάστανι είναι ένας απόκρημνος βράχος μεταξύ του όρμου του Παλλαμιδά και του Μώλου πίσω από τον οποίο βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Κυπριανού γνωστό και ως "Κλίσσιζα με βερ" (η εκκλησίτσα με κρασί).
Το όνομα Ζάστανι είναι κατά πάσα πιθανότητα Αλαβανικό γιατί και κοντά στον Κάλαμο της Αττικής (περιοχήσ Αλβανοφώνου) βρίσκεται ύψωμα με αυτό το όνομα.

Ο ΚΑΙΑΔΑΣ
Αυτός ο βράχος στην Ύδρα ήταν  ότι ο Καιάδας ή το Βάραθρο στη Σπάρτη για τους Λακεδαιμόνιους, οι οποίοι έριχναν από αυτόν τους κακούργους και τους αιχμαλώτους όπως και στους Αποθέτες έριχναν τα μη αρτιμελή και ασθενικά παιδιά.     (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, Λυκούργος, 16 «Το γεννημένο παιδί (...) αν όμως ήταν ασθενικό και κακόμορφο, το έστελλαν στις λεγόμενες Αποθέτες, βαραθρώδη τόπο πλησίον του Ταϋγέτου, διότι φρονούσαν, ότι παιδί που δεν είχε ευθίς εξαρχής γεννηθεί υγιές ούτε εύρωστο, ήταν συμφερότερο και για το ίδιο και για την πόλη να μη ζεί».)
Στους Λακεδαιμόνιους αυτό ήταν νόμιμο και ως εκ τούτου ανεκτό (διότι το επέβαλλαν οι νόμοι του Λυκούργου).  Στο Ζάστανι όμως οι Υδραίοι (κατά τον θρύλο πάντοτε ) έπραταν κακούργημα διότι έριχναν τους γονείς τους, όταν αυτοί λόγω  του γήρατος ήταν πλέον άχρηστοι και βαρετοί.
Σύμφωνα με τη διήγηση παλαιοτέρων κάποιος Υδραίος θέλοντας να απαλλαγεί από τον γέρο και άρρωστο πατέρα του αποφάσισε να εφαρμόσει το μέχρι τότε έθιμο.  ΄Τον έβαλε λοιπόν σε ένα ζεμπίλι, το φόρτωσε στον ώμο του και ήταν έτοιμος να πετάξει τον πατέρα του μαζί με το ζεμπίλι από τον βράχο.
Ο πατέρας του τότε του είπε: "Κράτησε παιδί μου το ζεμπίλι, θα χρειασθεί".  Και στην ερώτηση του γιού του σε τι θα χρειαστεί, απάντησε:  "Θα χρειαστεί να σε βάλει και σένα μέσα ο γιός σου όταν γεράσεις"
Αυτά τα λόγια του πατέρα, έκαναν τον νεαρό να συνέλθει και να σκεφτεί ότι και αυτός με την σειρά του θα πάθει το ίδιο οπότε πήρε τον πατέρα του και επιστρέψανε στο σπίτι.
Και από τότε έπαψε να εφαρμόζεται το άγριο αυτό έθιμο στην Ύδρα.


Πληροφορίες κειμένου: υδραϊκά νέα 1971
ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΖΑΣΤΑΝΙ:http://hydraspoliteia.blogspot.com

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

ΥΔΡΑ, ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΠΟΙΚΙΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Hydra, an International Artists’ Colony in Greece


Some of the nicest memories I have from the 80s’ when I was a child spending the summer in Greece, were the cruises we took to Hydra, probably the most peaceful island in the Saronic Gulf. Car-free, with no modern means of transportation allowed, this island, where you had to find your way around only on foot, by mule, through a water taxi or some other floating vehicle, was always most intriguing to me. I loved the sense of arrival to the port of Hydra, with the beautiful 18th century buildings greeting you. If you arrived early in the morning, colorful fisher boats with fruits, vegetables and certainly fresh fish were waiting for you right by the harbor. Once there, we were walking around the promenade and the small alleys in town eating really well at family -run taverns and browsing the little shops filled with handcrafted jewelry, artistic appliances and natural sponges that testified to the island’s once very active sponge diving tradition. And if you felt like a refreshing swim, it was either hiking to a rock from which you could access the crystal clear water or taking a little boat and finding a bay that suited your moods.
The amazing thing after all these years, is not the fact that Hydra still remains one of my favorite Greek islands; but that it has practically not changed at all.
    
      
Serenity, peacefulness and an inspiring natural pureness, are still the predominant characteristics of Hydra. It is not surprising that during the 50s’ various artists, like Leonard Cohen, as well as a series of producers, discovered it as a refuge to relax and regain inspiration and as a forgotten paradise to be rediscovered in movies. To this day, Hydra keeps attracting new generations of artists, which nurture its many quality art galleries with fresh ideas and who keep this international community of artists alive. No wonder, that just off the port, this little island also features a multilingual bookstore.
Hydra is also a favorite destination of sailing crowds, who either chose to sail out for the weekend or frequently organize competitions. It is a beautiful visual to see the little port blazed up with dozens of sailing masts. That is the other interesting thing about Hydra, that even though it is not a touristy destination per se, it has a devoted, rather sophisticated following and a fashionable and cosmopolitan (night) life.
Truth is, Hydra is petite in size but grand at heart. It does feature a number of secluded towns throughout the island like Episkopi or Molos, but the port is the center and capital of the island. An international community, comprised of members who have fallen in love with the authenticity of Hydra, have built beautiful and often pricy houses in town or on private cliff sides around the island, having the privilege to unwind in their isolated properties while being able to socialize in style upon request. The island’s close proximity to neighboring Spetses, Porto Heli and the shores of the Peloponnese in general offer alternatively the possibility for daily excursions and even cultural visits like to the ancient Theatre of Epidaurus.
When it comes to private luxury vacations, Hydra hosts some of the most amazing properties imaginable. Discretely, but with great elegance, it features a few most impressive villas hidden in private bays, accessible only by boat. These estates are among the finest villas in Greece and certainly among the most exclusive rentals, which are kept offline and presented only on an ‘upon request’ basis. Ready for your private water taxi to take you around? Please contact us if you would like us to share more privileged information on that matter with you.

Posted by White Key Villas on Thu, Feb 04, 2010

Some very familiar characters at the Lagoudera, 1970


Bill Cunliffe, Skip Milson (deceased), Unknown French guest,
Dimitri Katzoumis, Ted Sullinger (deceased), and Deidre

Posted on by Jennifer Kelland

http://www.davidfagan.org/index.php/2010/10/24/some-very-familiar-characters-at-the-lagoudera-1970/

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Ύδρα: Ρομαντικές ιστορίες

Είτε πάτε με παρέα είτε με το έτερον ήμισυ, το σίγουρο είναι ότι η Ύδρα, μούσα καλλιτεχνών, αποπνέει μια ρομαντική διάθεση που θα σας αποπλανήσει και θα σας φέρει τετ-α-τετ με έναν καινούργιο έρωτα.
 
Mια εξόρμηση στα νησιά του Αργοσαρωνικού αποτελεί για πολλούς το βάπτισμα του πυρός για τις καλοκαιρινές διακοπές.
Έτσι λοιπόν και εγώ άδραξα την ευκαιρία μιας mini άδειας και πήρα από το λιμάνι του Πειραιά τον θαλάσσιο δρόμο για την αρχόντισσα Ύδρα, μαζί βέβαια με το έτερον ήμισυ, όπως άλλωστε προστάζει η ατμόσφαιρα του νησιού. Φαίνεται πως η ώρα με το ιπτάμενο δελφίνι ήταν αρκετή για να με βάλει στην ψυχολογία του ταξιδιού και στην ονειροπόληση των διακοπών.
Η ΥΔΡΕΑ
Η Ύδρα, γνωστή στην αρχαιότητα ως Υδρέα, βρίσκεται ανάμεσα στο Σαρωνικό και τον Αργολικό κόλπο και σε αντίθεση με τα άλλα νησιά του Αργοσαρωνικού είναι στη μεγαλύτερη έκτασή της γυμνή και βραχώδης, με εξαίρεση το νότιο τμήμα όπου υπάρχουν πευκοδάση.
Από το φινιστρίνι έριχνα κλεφτές ματιές στο ακατοίκητο κομμάτι της υδραίας γης μέχρι που εμφανίστηκε μπροστά μου ένας κλειστός όρμος, το λιμάνι του νησιού. Οι δυο προμαχώνες με τα κανόνια αριστερά και δεξιά του φαντάζουν από μακριά σαν να αγκαλιάζουν στον κόλπο τους την πόλη της Ύδρας, η οποία χτισμένη αμφιθεατρικά στη βραχώδη πλαγιά θυμίζει πίνακα ζωγραφικής. Ανάμεσα στα λευκά σπίτια ξεχωρίζουν τα θαυμάσια αρχοντικά με τη χαρακτηριστική γκρίζα πέτρα και το λευκό περίγραμμα των παραθύρων.
Στην είσοδο του λιμανιού, στο αριστερό ύψωμα, υποδέχεται τους νεοαφιχθέντες το χάλκινο άγαλμα του ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη, το οποίο σε συνδυασμό με τα κανόνια, υποψιάζει τον πρωτάρη επισκέπτη για τη μακραίωνη ιστορία του νησιού.
Τόπος εμπόρων, ναυτικών και καπεταναίων -ανάμεσά τους διακρίνονται ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης, ο Κουντουριώτης και ο Κριεζής- διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ιστορία, εξαιτίας της μεγάλης ναυτικής δύναμης που διέθετε. Συγκεκριμένα, στην Επανάσταση του 1821, η Ύδρα, με στόλο 186 πλοίων, έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην εξέλιξη του Αγώνα.
Ωστόσο, το τίμημα της νίκης ήταν βαρύ και το περήφανο νησί άρχισε να περνά κρίση, καθώς τα περισσότερα από τα καράβια -μοναδική ενασχόληση των κατοίκων- είχαν καταστραφεί. Τη δεκαετία, όμως του '50, η Ύδρα «ανακαλύφθηκε» από καλλιτέχνες που «απαθανάτισαν» τις ομορφιές της, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στο να αναδειχθεί σε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα καλλιτεχνικής δημιουργίας. Τότε ήταν που το διεθνές jet set άρχισε να κάνει την εμφάνισή του στα γραφικά καλντερίμια της, ώσπου τη δεκαετία του '60, το νησί έφτασε στο απόγειο της τουριστικής του άνθησης. Αν και ο κοσμοπολίτικος αέρας «φυσάει» ακόμα και σήμερα, το νησί ενδείκνυται κυρίως για ζευγαράκια και ρομαντικές περατζάδες.
ΑΡΤΙ ΑΦΙΧΘΕΙΣΑ
Με το που έδεσε το δελφίνι, μερικοί βιαστικοί επιβάτες έτρεξαν να πιάσουν θέση σε ένα από τα πολλά cafe που βρίσκονται στο λιμάνι. Εγώ προτίμησα να τα προσπεράσω και παίρνοντας την κατεύθυνση για το ρολόι, να «ρίξω άγκυρα» σ' ένα συμπαθητικό cafe, δίπλα ακριβώς στα πολυτελή σκάφη που είναι αραγμένα σε αυτήν την πλευρά της προβλήτας. Εκεί είχα την ευκαιρία να χαρώ τον ήλιο μακριά από τη βαβούρα «του λιμανιού». Με προνομιακή θέα σε ολόκληρη την πόλη αφέθηκα για αρκετή ώρα να αφουγκράζομαι τους «ήχους» του νησιού...
Σκεφτόμουν πώς δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο επισκέπτης που προσεγγίζει για πρώτη φορά το νησί γοητεύεται αμέσως!
Πράγματι τα μοναδικής αρχιτεκτονικής και άκρως γραφικά κτήριά της σε συνδυασμό με την απόλυτη απουσία οποιουδήποτε τροχοφόρου -τα γαϊδουράκια που περιμένουν στο λιμάνι να μεταφέρουν τους επισκέπτες στα ξενοδοχεία, καλύπτουν επιτυχώς αυτό το κενό- συμβάλλουν σημαντικά σε αυτή την ιδιαίτερη αίσθηση.
ΑΝΗΦΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Αναμφισβήτητα, η Ύδρα, κατά ένα μεγάλο μέρος, οφείλει τη γραφικότητά της στην αρχιτεκτονική της. Ήδη περιδιαβαίνοντας την προκυμαία θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε όλα αυτά τα αρχοντικά με τις κεραμιδοσκεπές, φτιαγμένα με μεράκι και σεβασμό στην παράδοση. Κατάλοιπα της οικονομική ευρωστίας του 19ο αιώνα και κληρονομιά των Ενετών και τους Γενοβέζων ανακηρύχθηκαν -ευτυχώς για εμάς- διατηρητέα και έτσι μπορούμε ακόμα και σήμερα να θαυμάζουμε τον ευρωπαϊκό αέρα που αναδίδουν.
Για να αντιληφθεί κανείς το πραγματικό πρόσωπο της Ύδρας, πρέπει να αφήσει την προκυμαία και να περιπλανηθεί στα σοκάκια. Πλακόστρωτοι δρόμοι γεμάτοι ταβερνάκια, cafe και μαγαζάκια με τουριστικά είδη, δίνουν στη συνέχεια τη θέση τους σε φρεσκοασβεστωμένα σπίτια και ανθοστόλιστες αυλές.
Για όσους αντέχουν το περπάτημα η βόλτα συνεχίζει μέχρι το Μοναστήρι του προφήτη Ηλία, ένα από τα σημαντικότερα του νησιού, απ' όπου μπορεί κανείς να απολαύσει -καιρού επιτρέποντος- θέα που φτάνει μέχρι την Πελοπόννησο.
ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΠΕΡΑΤΖΑΔΑ
Όλο το νησί είναι μια ατελείωτη βόλτα. Σε αντίθεση με την αριστερή μεριά του λιμανιού που οδηγεί ύστερα από μια αλληλουχία μικρών κολπίσκων στην παραλία Μανδράκι -τη μοναδική στο νησί με άμμο- η δεξιά έχει να επιδείξει ένα πιο ποικιλόμορφο πρόσωπο.
Ανηφορίζοντας λοιπόν παράλληλα με τη βραχώδη πλαγιά συναντώ την πρώτη καφετέρια χτισμένη πάνω στα βράχια ακριβώς εκεί που σκάει το κύμα. Λίγα μέτρα πιο πάνω, ο δρόμος οδηγεί στην ωραιότερη ίσως τοποθεσία της Ύδρας. Το δεξιό κανονιοστάσιο του λιμανιού δεσπόζει ακριβώς πάνω από την πιο νεανική και ταυτόχρονα κοσμοπολίτικη παραλία του νησιού, τη Σπηλιά με το ομώνυμο cafe-bar. Από εκεί συνέχισα στον πλακόστρωτο παραλιακό δρόμο που κατέληγε σε ένα γραφικό λιμανάκι, τα Καμίνια. Μερικά σπίτια και λίγες βαρκούλες αραγμένες συνθέτουν το ειδυλλιακό τοπίο, ενώ οι δύο ταβέρνες που βρίσκονται στις δύο άκρες της αμμουδιάς αποτελούν την καλύτερη πρόταση για ψαρομεζέδες και ουζάκι με θέα τη θάλασσα.
Όσον αφορά στο νοτιοδυτικό κομμάτι του νησιού, αυτό είναι προσβάσιμο μόνο με μικρά ταχύπλοα σκάφη, τα λεγόμενα «θαλάσσια ταξί» που αποτελούν άλλωστε και το συνηθέστερο μεταφορικό μέσο στην Ύδρα, έτοιμα ανά πάσα στιγμή να μεταφέρουν τους επισκέπτες σε κρυμμένους κολπίσκους και όμορφες παραλίες. Από αυτές οι πιο γνωστές είναι ο Βλυχός, το Μπίστι, ενώ λίγο πιο μακριά βρίσκεται ο Αγίος Νικόλαος και η Νήσιζα, βοτσαλωτές παραλίες με διάφανα νερά. Χαθείτε στα ήσυχα νερά τους και γνωρίστε την απόλυτη ησυχία, με μόνη «ενόχληση» τα θαλάσσια ταξί που καταφθάνουν κάθε τόσο!
Η ΔΥΣΗ ΤΟΥ… ΤΑΞΙΔΙΟΥ
Το ηλιοβασίλεμα με βρήκε στην Υδρονέτα ανάμεσα σε εύθυμες παρέες αλλά και σε ερωτευμένα ζευγαράκια που βρίσκονταν στο «σαββατοκύριακο... του μέλιτος». Το σκαρφαλωμένο κυριολεκτικά πάνω στους βράχους μπαράκι πράγματι ήταν ό,τι καλύτερο για να απολαύσει κανείς ένα δροσιστικό cocktail με μοναδική θέα τη θάλασσα, ενώ οι ήχοι ethnic μουσικής συνέβαλαν στο χάσιμο της ψυχής και του πνεύματος…
Με τα μάτια ενός καλλιτέχνη, η Ύδρα αποτελεί αναμφισβήτητα πηγή έμπνευσης, καθώς πρόκειται για ένα τόπο όπου τίποτα δεν παραβιάζει την αισθητική σου. Κάθε γωνιά της κάλλιστα αποτελεί το φόντο ενός κάδρου ζωγραφικής. Δεν είναι τυχαίο ότι αποτελούσε ανέκαθεν την εκλεκτή της καρδιάς τόσο ζωγράφων όσο και συγγραφέων που επιζητούσαν στην αγκαλιά της την Μούσα τους.
Βλέποντας την πάλι με τη ματιά ενός μη υποψιασμένου επισκέπτη δεν παύει να αποτελεί τον ιδανικό προορισμό για πραγματική ξεκούραση και γιατί όχι και για έναν απρόσμενο… έρωτα!

Πηγή: NewsDay

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Leonard in photo album about Lagoudera-Hydra

Postby Dem » Wed Aug 11, 2010 9:50 pm

A new book-photo album of 573(!) pages about
Hydra's famous club "Lagoudera" was recently
published in Greece:

"Lagoudera-The Golden Age of Hydra 1959-1967"

Image

Lagoudera was the most famous club on Hydra (and not only on Hydra)
back then with visitors that ranged from Elizabeth Taylor and Peter Ustinov
to Jackie Kennedy, Aristotelis Onasis and Maria Callas.

Image

The photos in the book come from the personal archive
of Lagoudera's owner Babis Morres and of course Leonard Cohen
is included as he was one of the regulars:

Image

In one of the pictures above you can also see Katsika's grocery-cafe shop
where Leonard met for the first time Marianne:

Image

Those of you who have visited Hydra will realise that Katsika's shop
was next door to where the Roloi Bar is today.

Dem


ΔΕΙΤΕ ΟΛΟ ΤΟ  ΑΡΘΡΟ:http://www.leonardcohenforum.com/viewtopic.php?t=22613&f=3

ΥΔΡΑ ΜΑΙΟΣ 1982

















ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΥΔΡΑΙΚΑ ΝΕΑ, 1982





Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Δημήτριος Καμπέρος, ένας πρωτοπόρος Υδραίος πιλότος


 Το 1911 η Ελληνική Κυβέρνηση ανέθεσε σε Γάλλους ειδικούς τη δημιουργία της Ελληνικής Αεροπορικής Υπηρεσίας. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας έξι συνολικά Αξιωματικοί στάλθηκαν στη Γαλλία για να εκπαιδευθούν ως χειριστές, ενώ παραγγέλθηκαν τα πρώτα στρατιωτικά αεροπλάνα στο γαλλικό οίκο Farman.
Στις 8 Φεβρουαρίου 1912 πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα η πρώτη πτήση από τον αεροπόρο Εμμανουήλ Αργυρόπουλο με αεροπλάνο τύπου Nieuport 50 ίππων. Στη δεύτερη πτήση που εκτέλεσε ο Αργυρόπουλος την ίδια μέρα, πέταξε με τον τότε πρωθυπουργό της χώρας Ελευθέριο Βενιζέλο. Στις 13 Μαϊου 1912 ο Υπολοχαγός Δημήτριος Καμπέρος πραγματοποίησε με το πρώτο στρατιωτικό αεροπλάνο τύπου Henry Farman την πρώτη πτήση του στην Ελλάδα και στη συνέχεια συμμετείχε στα μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια.
Τον Ιούνιο του ίδιου έτους και ενώ είχε αρχίσει ήδη να μελετάται η δημιουργία Ναυτικής Αεροπορικής Υπηρεσίας, ο Καμπέρος μετατρέποντας το πρώτο Henry Farman, στο οποίο είχε δοθεί το όνομα «Δαίδαλος», σε υδροπλάνο πέταξε με μέση ταχύτητα 110 χλμ. την ώρα, επιτυγχάνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ.
Ο Δημήτριος Καμπέρος (1883-1942) υπήρξε από τους πρωτοπόρους της Πολεμικής Αεροπορίας στην Ελλάδα.
Αρχικά ήταν αξιωματικός του πυροβολικού και ήταν ένας από τους έξι Έλληνες αξιωματικούς που εστάλησαν για αεροπορική εκπαίδευση στην Γαλλία το 1911. Στις 13 Μαϊου 1912 πραγματοποιεί την πρώτη πτήση με στρατιωτικό αεροπλάνο στην Ελλάδα, ενώ τον Ιούνιο του ίδιου έτους αφού τροποποιήθηκε το αεροσκάφος του σε υδροπλάνο, έσπασε το τότε παγκόσμιο όριο ταχύτητας των 110 χιλιομέτρων την ώρα. Στις 11 Οκτωβρίου 1912 εκτέλεσε την πρώτη του αναγνωριστική αποστολή κατά την έναρξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου[1]. Με το πέρας του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1918) απασχολήθηκε ως εκπαιδευτής νέων αεροπόρων και για ένα διάστημα διατέλεσε διοικητής της Σχολής Ικάρων. Πέθανε από κακουχίες και ασιτία την περίοδο της Κατοχής.
Λόγω των ριψοκίνδυνων πτήσεών του, του δόθηκε το παρατσούκλι Τρελοκαμπέρος, το οποίο αργότερα έγινε λαϊκή έκφραση που δηλώνει αλλόκοτη συμπεριφορά. Η προσφώνηση πέρασε στη λαϊκή γλώσσα με επανανάλυση της κλητικής Τρελοκαμπέρο σε ονομαστική θηλυκού (τρελοκαμπέρω) για σκωπτικό χαρακτηρισμό γυναικών.

http://el.wikipedia.org

metamarks